Moje 6 gwiazdek oddaje poziom przyjemnosci w trakcie czytania. Nie moge powiedziec, ze sposob pisania Gombrowicza jakos szczegolnie mi odpowiada, nie lubie groteski ani literatury surrealistycznej, onirycznej. W przypadku Trans-Atlantyku to taka sinusoida, sa ciekawe momenty, juz juz akcja sie jakos zawiazuje, jest jakas logika, prawie rozumiem o co chodzi, gdy nagle wszystko sie ulatnia jak banka mydlana i rozstrzyga w jakis niezrozumialy (dla mnie) i kompletnie absurdalny sposob! I tak przez cala powiesc. Ale! Doceniam kunszt pisarski (stylizowany jezyk i kontra do "Pana Tadeusza") oraz zamysl Gombrowicza jesli chodzi o ta ksiazke. Swietnie ja objasnil on sam w dwoch przedmowach napisanych w 1951 i 1953 roku, po ktorych przeczytaniu odkrylam druga strone tej powiesci. Potrzebowalam tego, bo nie, nie jestem az tak "wytrawnym" czytelnikiem. Podobaja mi sie przemyslenia i refleksje autora zarowno te dotyczace ogolnie czlowieka (teoria ze jestesmy wszyscy w duzej mierze stworzeni, ulepieni przez to, co nas otacza) oraz dylematy dotyczace narodu, ojczyzny ("(...)czy ja, broniac Polakow przed Polska, jestem, czy nie jestem patriota? (...) Coz wart jest narod zlozony z ludzi sfalszowanych i zredukowanych? Z ludzi, ktorzy nie moga pozwolic sobie na zaden szczerszy, swobodniejszy odruch z obawy, by im sie ten narod nie rozpadl?"). Zwlaszcza w kontekscie tego, co dzieje sie teraz na polskiej scenie politycznej stwierdzam, jak bardzo to, o czym pisze Gombrowicz nie stracilo na aktualnosci.

Moje 6 gwiazdek oddaje poziom przyjemnosci w trakcie czytania. Nie moge powiedziec, ze sposob pisania Gombrowicza jakos szczegolnie mi odpowiada, nie lubie groteski ani literatury surrealistycznej, onirycznej. W przypadku Trans-Atlantyku to taka sinusoida, sa ciekawe momenty, juz juz akcja sie jakos zawiazuje, jest jakas logika, prawie rozumiem o co chodzi, gdy nagle...