Chyba nie zostanę fanką ani Sue Grafton, ani stworzonej przez nią postaci pani detektyw Kinsey Millhone.
Z przyczyn mi bliżej nieznanych, autorka uparła się, żeby czytelników raczyć absolutnie każdym szczegółem poczynań swojej bohaterki, począwszy od zawartości kieszeni kurtki, czy spodni, poprzez części składowe każdego posiłku, kończąc na kolejnych krokach higieny osobistej. Gdybyż jeszcze to wszystko czemuś służyło, wnosiło cokolwiek do sprawy, ale nic podobnego.
Sama historia wydała mi się jakaś taka z deczka mdła, a zasady pani detektyw dość osobliwe. Niby chce przestrzegać prawa, ale jednocześnie bez wielkich skrupułów łamie je ile wlezie, jeśli to tylko zbliża ją do osiągnięcia celu, do tego bez żadnych oporów współpracuje z amatorską ekipą przestępczą.
Cóż, może nie jestem specem od prowadzenia śledztw detektywistycznych, ale nierzadko miałam też wrażenie, że nasza bohaterka za wszelką cenę sama sobie dokłada roboty uparcie ignorując zdobycze technologiczne, takie jak telefony komórkowe, komputery, internet...
Dobrnęłam wprawdzie do końca, ale naprawdę jestem daleka od zachwytów. Intryga poprowadzona jest w taki sposób, że czytelnik nie ma szansy na odkrycie czegokolwiek choć sekundę wcześniej niż Kinsey, akcja miejscami zupełnie traci pęd (dosłownie jakby autorka zastanawiała się co począć dalej z tą swoją wymyśloną ekipą), a zakończenie naprawdę ciężko uznać za zaskakujące....
Wiem, że krytykować jest zawsze najłatwiej, ale niestety nie mogę się powstrzymać przed stwierdzeniem, że bywało lepiej....

Chyba nie zostanę fanką ani Sue Grafton, ani stworzonej przez nią postaci pani detektyw Kinsey Millhone.
Z przyczyn mi bliżej nieznanych, autorka uparła się, żeby czytelników raczyć absolutnie każdym szczegółem poczynań swojej bohaterki, począwszy od zawartości kieszeni kurtki, czy spodni, poprzez części składowe każdego posiłku, kończąc na kolejnych krokach higieny...