„Złamane pióro” to niełatwa w odbiorze literatura. To gra słów, połączenie zgrabnych metafor z zabawą w synonimy. To obraz utkany z kilku odcieni wyobraźni i ciekawe wyzwanie literackie. Jest to powieść, która z każdą przeczytaną stroną wywołuje emocje i z czasem wciąga czytelnika do swojej zabawy. To opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi oraz o pozbyciu się ciężkiego balastu, który utrudnia życie. To oczyszczenie się z poprzedniego wcielenia i odkrycie prawdziwej kobiecości. To także historia o miłości, która różni się od tych dobrze nam znanych. Jest niebanalna, nieprzesłodzona, tętniąca swoim własnym życiem, pełna adrenaliny i irytacji, ale jest też piękna. To nietuzinkowi bohaterowie, którzy żyją własny życiem i raczej pozostaną w pamięci czytelnika na dłużej. Jest to opowieść utkana z dźwięków fortepianu, zapakowana w mroczną okładkę, która jednych zaintryguje, a innych może zniechęcić. Ja polecam skupić się na treści i nie sugerować się okładką… mimo, że nawiązuje ona do zawartości. Jest jeszcze coś, co mi się bardzo w tej książce podobało, a mianowicie ciekawe konwersacje między bohaterami. Czytelnik ma wrażenie, że siedzi w tej małej kuchni pachnącej kawą i słucha ciekawych dyskusji, wymiany poglądów i zarazem zabarwionych humorem dialogów. Jeśli lubicie ambitne powieści to polecam „Złamane pióro”, gdyż jest to książka o fantazji i napisana z fantazją.

http://www.zapiski-okularnicy.pl/2015/10/zamane-pioro-magorzata-maria-borochowska.html

„Złamane pióro” to niełatwa w odbiorze literatura. To gra słów, połączenie zgrabnych metafor z zabawą w synonimy. To obraz utkany z kilku odcieni wyobraźni i ciekawe wyzwanie literackie. Jest to powieść, która z każdą przeczytaną stroną wywołuje emocje i z czasem wciąga czytelnika do swojej zabawy. To opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi oraz o pozbyciu się...