Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzięki uprzejmości autorki miałam przyjemność przeczytać powieść Złamane pióro. Ta książka to prawdziwe zaskoczenie. Po przeczytaniu komentarzy na jej temat spodziewałam się dobrej literatury, ale równolegle miałam obawy co do kategorii. Literatura piękna hmmm.... Obawiałam się nadmiaru treści o funkcji estetycznej. Można natknąć się na pozycje w stylu lektur szkolnych. A tutaj proszę. Powieść wymaga wprawdzie od czytelnika koncentracji i nie można jej czytać z pobieżnym poświęceniem uwagi, ale bez obaw! Książka jest tak wciągająca, że nie ma z tym najmniejszego problemu. Na wstępie przeczytałam „Człowiek rodzi się po to, żeby mieć w życiu ciężko” Pomyślałam: „o kurde…”. Ale czytałam dalej i już było po moich wahaniach. Poznajemy bohaterkę Emily, początkująca pisarkę z tajemniczą przeszłością, która ukształtowała jej obecną sytuacje życiową. Dziewczyna ma zamiłowanie do synonimów, „a raczej do własnych, unikalnych, bezprecedensowych i kameralnych skojarzeń”. Pojawia się też Jacob. Bogaty, genialny, inteligentny i przystojny architekt. To świetny bohater, miła odmiana po wszystkich wymuskanych idealnych „macho” których pełno w książkach. Emily naprawdę potrafi zajść mu za skórę, uaktywnia jego słabości, determinacje, cierpliwość i jej brak. Ich rozmowy przy kawie niejednokrotnie mnie rozbawiły, zmusiły do przemyśleń i przeanalizowania. Dzięki tym tematom książka jest jeszcze lepsza, bo dotyka wielu istotnych kwestii. A teraz najistotniejsze: otrzymujemy razem z tą historią świetną historię fantasy którą pisze Emily, opisując w niej swoje relacje z Jacobem, uczucia, pragnienia, lęki. Podsumowując: Jest to świetna pozycja, świetni, prawdziwi bohaterowie i odrobina fantasy w pakiecie. Przeczytałam ją w dwa wieczory, ponieważ jak przebrnęłam przez pierwsze kilkanaście stron to już nie mogłam jej odłożyć. Jedynie czułam niedosyt po przeczytaniu zakończenia. Było za „szybkie” Ale to pewno dlatego, że tak bardzo kibicowałam bohaterom, a w szczególności Emily. Chciałabym by poświęcone było kilkanaście stron więcej na zakończenie. Ach… Jeszcze okładka - sama nie wiem… Rozumiem zamysł, natomiast nie przekonała mnie. Ale liczy się treść - więc co tam :). Teraz pozostaje mi czekać na kolejną powieść Pani Małgorzaty. Liczę na kontynuacje - gdzieś przeczytałam, że ma powstać, więc już nie mogę się doczekać.