Co dla jednych jest podłogą, dla innych jest sufitem.

Jedna z lepszych powieści psychologicznych w polskiej literaturze. Niby historia jest banalna: dwoje ludzi spotyka się i postanawia żyć razem. Romans głównego bohatera ze służącą rodziców (którą synkowi stręczy matka) jest niczym niezwykłym w tamtych czasach i w tej sferze. I niczym niezwykłym jest konsekwencja tego romansu, czyli ciąża, którą Zenon prosi usunąć. Ale Zofia Nałkowska chce poprzez tą prostą historię pokazać tytułową granicę, którą możemy rozumieć jako granice ludzkiej moralności, granice człowieczeństwa, wytrzymałości psychicznej albo po prostu zakłamania. Z kolei społeczną granicę odnajdujemy w kamienicy Kolichowskiej, gdzie ci "lepsi" depczą po suficie tym uboższym warstwom. Zofia Nałkowska pokazuje, jak każdy malutki krok w złą stronę zbliża nas do przekroczenia granicy moralnej.
W powieści nawet warstwy społeczne są oddzielone od siebie wyraźną granicą i jest to granica niemożliwa do pokonania.
Na początku lubiłam Elżbietę, wybrankę Zenona, kobietę z wyższych sfer, której nie układa się z matką. Nie chciałabym być w jej skórze, gdy mąż wciąż i wciąż prosi ją o pomoc dla jego byłej kochanki, ciągle jej przypominając o swojej zdradzie, o swoim romansie, o ciąży Justyny. A i ona, przekroczywszy swoją granicę, pomaga ubogiej dziewczynie, karmiąc się swoją wyższą pozycją i niby szczęśliwszym życiem. Ale nic w tej powieści nie jest jednoznaczne. Autorka uczy, że każdy ruch, działanie ma swoje konsekwencje.

Co dla jednych jest podłogą, dla innych jest sufitem.

Jedna z lepszych powieści psychologicznych w polskiej literaturze. Niby historia jest banalna: dwoje ludzi spotyka się i postanawia żyć razem. Romans głównego bohatera ze służącą rodziców (którą synkowi stręczy matka) jest niczym niezwykłym w tamtych czasach i w tej sferze. I niczym niezwykłym jest konsekwencja tego...