Powieść z cyklu: ona chce jego, on chce ją, ale przez różne (często absurdalne) wydarzenia ich wspólne długo i szczęśliwie stale się odsuwa.
Z "Damą w czerni" spędziłam dwa bardzo miłe, leniwe wieczory. Jest to historia, która otuliła mnie niczym ciepły kocyk. Dwójka poranionych i doświadczonych przez los bohaterów bezwiednie szuka miłości, lecz kiedy spotyka ją na swojej drodze, przez nieśmiałość, skrupuły i poczucie bycia niewystarczającym obawia się podjąć działanie. John i Marianne mają w sobie ogromne pokłady ciepła i wzbudzają taką sympatię, że nie potrafiłam im nie kibicować.
Na uwagę zasługują również wyraziste postacie drugoplanowe, choć trzpiotowatą Louisą sama miałam kilkukrotnie ochotę potrząsnąć.

Serdecznie polecam, to jedna z moich ulubionych książek tej autorki.

Powieść z cyklu: ona chce jego, on chce ją, ale przez różne (często absurdalne) wydarzenia ich wspólne długo i szczęśliwie stale się odsuwa.
Z "Damą w czerni" spędziłam dwa bardzo miłe, leniwe wieczory. Jest to historia, która otuliła mnie niczym ciepły kocyk. Dwójka poranionych i doświadczonych przez los bohaterów bezwiednie szuka miłości, lecz kiedy spotyka ją na swojej...

Widzę, że nikt nie dał opinii o tej książce... No cóż ja będę pierwsza...
Książka opowiada o losach Johna i Marianne.
John jest to mężczyzna, który w przeszłości zachorował na ospę. Pomimo swego wyglądu, który większości ludzi odrażał, pozostał sobą - i tu bohater ma u mnie plus.
Marianne jest wdową, młodą wdową. Po małżeństwie z Harry'm, marzy o cichym i spokojnym życiu. Pomimo młodych lat, nie szuka miłości, ani nie zamierza myśleć o małżeństwie.
Jednak Marianne, nie dane jest cieszyć się spokojem i ciszą, gdyż jej bratanica Louisa, chce zadebiutować w Londynie.
Tak więc obie udają się do Londynu i tam spotykają Johna, który chce znaleźć sobie żonę. Wkrótce okazuje się, że życie Johna jest w niebezpieczeństwie...
Ta książka jest fantastyczna. Tak jak wszystkie z rodziny Sinclairów. Ponadto ciekawa jest jeszcze scena kiedy Gabriel i John przebaczają sobie po tylu latach...
Mówią, by nie oceniać książki po okładce... W tej powieści znajdziemy morał : "Nie oceniaj ludzi po wyglądzie".

Widzę, że nikt nie dał opinii o tej książce... No cóż ja będę pierwsza...
Książka opowiada o losach Johna i Marianne.
John jest to mężczyzna, który w przeszłości zachorował na ospę. Pomimo swego wyglądu, który większości ludzi odrażał, pozostał sobą - i tu bohater ma u mnie plus.
Marianne jest wdową, młodą wdową. Po małżeństwie z Harry'm, marzy o cichym i spokojnym życiu....

Książka trzyma w napięciu do końca, nie mogłam się oderwać. Ciekawa fabuła i bohaterowie. Jedyne zastrzeżenie mam do bratanicy głównej bohaterki, która jest niezwykle irytująca, płytka i egoistyczna, przez nią kilka razy miałam ochotę przerwać czytanie

Książka trzyma w napięciu do końca, nie mogłam się oderwać. Ciekawa fabuła i bohaterowie. Jedyne zastrzeżenie mam do bratanicy głównej bohaterki, która jest niezwykle irytująca, płytka i egoistyczna, przez nią kilka razy miałam ochotę przerwać czytanie

Jak typ romansu na zimne dni przy kubku ciepłej herbaty. Będzie to mile spędzony czas, i raczej nie zmarnowany. Owszem, może nie jest to "ambitna" opowieść. Wręcz przeciwnie, prosta i nie wymagająca zbyt dużego myślenia od czytelnika. Odpowiednia na 5 minut odpoczynku od rzeczywistości

Jak typ romansu na zimne dni przy kubku ciepłej herbaty. Będzie to mile spędzony czas, i raczej nie zmarnowany. Owszem, może nie jest to "ambitna" opowieść. Wręcz przeciwnie, prosta i nie wymagająca zbyt dużego myślenia od czytelnika. Odpowiednia na 5 minut odpoczynku od rzeczywistości

Jeden z lepszych romansów historycznych tej autorki. Polecam.

Jeden z lepszych romansów historycznych tej autorki. Polecam.

Świetna książka, polecam.

Świetna książka, polecam.