Zastanawialiście się kiedykolwiek, co byście zrobili, gdybyście byli w stanie przenosić się w umysły innych, przypadkowych ludzi? Widzieć to, co robią w danej chwili, być może nawet czuć ich emocje i słyszeć myśli, które krążą po ich głowach? Uznalibyście to za dar, czy może przekleństwo? I gdybyście kompletnie nie mogli tego kontrolować, wasze przenosiny w umysły innych ludzi stałyby się całkowicie niezależne od was, nie ważne, jak bardzo byście chcieli temu zapobiec, byłoby to coś, z czego byście się cieszyli?

Nastoletnia Sylvia Bell pozornie cierpi na narkolepsję, czyli nieoczekiwane zapadanie w sen, całkowicie od niej niezależne. Pozornie, gdyż kryje się za tym coś znacznie więcej. Podczas tych krótkotrwałych utrat przytomności Sylvia przenosi się w umysły innych ludzi, śledzi życie ich oczyma i nie potrafi nic na to zaradzić. Pewnego razu jednak przenosi się do umysłu mordercy i widzi kogoś zabijającego najlepszą przyjaciółkę jej młodszej siostry. Tylko ona wie, że nie było to samobójstwo, lecz czy jest w stanie kogoś o tym przekonać, jednocześnie nie zdradzając swojej przypadłości?

Czytaliście może trylogię „Sen” Lisy McMann? Osoby, które znają te książki z pewnością znalazły porównanie między powieścią Jill Hathaway, a lekturami McMann. Łączy je pewien motyw: w obu książkach bohaterki mają przypadłość zapadania w sen i przenoszenia się nie z własnej woli w umysły innych osób, z tą różnicą, że Janie z książek Lisy McMann przenosi się do ich snów, razem z nimi przeżywając niekiedy najgorsze z koszmarów. Początkowo zbieżność tych dwóch motywów mnie odrzuciła, ale później pomyślałam, że przecież takie podobieństwa występują w książkach bardzo często i nie jest to powód, żebym nie dała tej książce szansy. Jestem bardzo zadowolona, że jednak zdecydowałam się ją przeczytać, mimo początkowej niechęci, ponieważ poznałam kolejną książkę, którą mogę zaliczyć do grupy jednych z lepszych, jakie miałam w rękach.

„Ale śmierć wcale nie jest stratą. To jest coś, co zyskujesz. Śmierć zawsze jest tuż obok, szepcze ci do ucha. Mieszka między twoimi palcami. We wspomnieniach. We wszystkim, co myślisz, mówisz, czujesz i o czym marzysz. Jest ciągle obecna. Żadne słowa nie sprawią, że śmierć stanie się znośna. Jest tym, czym jest”.

„Wejście w zbrodnię” ma w sobie obyczajowość połączoną z kryminałem i wątkiem romantycznym, co wcale nie powoduje negatywnego wrażenia o tej lekturze. Akcja skoncentrowana jest na wątku kryminalnym, jednak pozostałe są pociągnięte w ciekawy i satysfakcjonujący sposób. Prawdę mówiąc każdy z wątków ma w sobie coś interesującego i nawet wątek romantyczny poprowadzony jest w interesujący sposób i nie ujmuje niczego tej powieści, co było dla mnie przyjemną niespodzianką, gdyż zazwyczaj jestem stanie, że owe wątki są pewnym książkom całkowicie niepotrzebne.

Bohaterka tej książki to różowo włosa nastolatka, która jest obiektem zainteresowania w szkole nie z powodu koloru swoich włosów, a przez jej niekontrolowane utraty przytomności, które mają miejsce w najmniej oczekiwanych momentach, jak chociażby podczas lekcji czy spaceru po szkolnym korytarzu. To osoba odsunięta od szkolnej społeczności, która ma tylko jednego prawdziwego przyjaciela, a tragiczne wydarzenie podczas balu szkolnego sprawiło, że odsunęły się od niej osoby, którym zwykła ufać. Szybko poczułam do niej sympatię, gdyż to zupełnie zwykła nastolatka, w pewien sposób przypominająca mnie samą (poza różowymi włosami) – odsunięta od większości, jednak mająca osobę, której może zaufać i zwierzyć się. Na początku Sylvia wydawała mi się być całkowicie przeciętną książkową postacią, do której stosunek spodziewałam się mieć raczej obojętny, jednak tok wydarzeń sprawił, że szybko ją polubiłam.

Powieść Jill Hathaway czyta się bardzo szybko, po jej skończeniu żałowałam, że nie jest to wstęp do rozwijającej się serii lub chociażby trylogii, gdyż bardzo chętnie przeczytałabym więcej o życiu Sylvii i jej przypadłości, z którą musi się zmagać. „Wejście w zbrodnię” to jedna z przyjemniejszych książek, jakie dane mi było w ostatnim czasie przeczytać i jestem pewna, że należy ona do tych, do których z pewnością kiedyś powrócę. Cenię sobie w książkach to, gdy przytaczane są tytuły innych powieści lub nazwy zespołów, które mogłabym poznać, sama z resztą jestem wielką fanką muzyki, więc chętnie przesłuchuję nieznane mi wcześniej utwory. W tym wypadku autorka nie zaskoczyła mnie czymś, o czym nie miałabym wcześniej pojęcia, jednak przypomniała o zespołach, które pozostały zakopane w mojej pamięci.

Zastanawialiście się kiedykolwiek, co byście zrobili, gdybyście byli w stanie przenosić się w umysły innych, przypadkowych ludzi? Widzieć to, co robią w danej chwili, być może nawet czuć ich emocje i słyszeć myśli, które krążą po ich głowach? Uznalibyście to za dar, czy może przekleństwo? I gdybyście kompletnie nie mogli tego kontrolować, wasze przenosiny w umysły innych...