Drugie wydanie "Przystanku", które wpadło w moje ręce, nosi podtytuł "Bez cenzury". Nie miałem, co prawda, do czynienia z tym pierwszym z 2008 roku ("Bez litości"), ale zachodzę w głowę, jaka cenzura mogła wówczas w nie zaingerować (?). Chyba, że to czysty "chłyt małketnigowy"... Andrzej Potocki ma swój punkt widzenia, dlatego trudno zgodzić się z tezą z przedmowy Katarzyny Potockiej, iż jest to spojrzenie wolne od subiektywnych ocen. Pytanie brzmi, jak ich uniknąć (albo: po co?), gdy chodzi przykładowo o burzenie cerkwi, zbrodnie UPA czy wątpliwe ekshumacje z cmentarzy, które znalazły się pod wodami Zalewu Solińskiego... Właśnie dzięki temu, że nie są to beznamiętne relacje, ta książka ma swój koloryt, przy okazji przemycając wiele ciekawostek o tym rejonie i jego ludziach. Są to historie i tragiczne i zabawne, i pospolite i wyjątkowe, i sięgające dawnych czasów i współczesne, jak chociażby katastrofa śmigłowca ekipy programu "997" (tak, tak, był kiedyś taki program Michała Fajbusiewicza, ale widocznie komuś przeszkadzał, bo go zdjęto) nad Cisną. I nawet jeśli nie wszystko może okazać się najprawdziwszą prawdą (choć Autor zarzeka się, że tak jest), to w tym przypadku Potockiemu nie można odmówić dobrego pomysłu na książkę i sprawnego warsztatowo pióra.

Drugie wydanie "Przystanku", które wpadło w moje ręce, nosi podtytuł "Bez cenzury". Nie miałem, co prawda, do czynienia z tym pierwszym z 2008 roku ("Bez litości"), ale zachodzę w głowę, jaka cenzura mogła wówczas w nie zaingerować (?). Chyba, że to czysty "chłyt małketnigowy"... Andrzej Potocki ma swój punkt widzenia, dlatego trudno zgodzić się z tezą z przedmowy Katarzyny...