Do tej książki podchodziłam jak nauczyciel polskiego do Pana Tadeusza – po prostu musiała być dobra. Bo jakże mogłoby być inaczej, skoro powieścią tą zachwycają się i opisują jako inspirującą takie osoby jak Neil Gaiman czy Erin Morgenstern? Może więc moja opinia jest trochę skrzywiona, niemniej jednak przez całe ponad 800 stron tej grubaśnej książki nie wychodziłam z podziwu.
Już samo napisanie tak długiej powieści, przy której czytelnik nie nudzi się ani przez pół strony jest sukcesem. Tym większym, jeśli jest to debiutancka i jedyna jak dotąd wydana powieść (poza nią Susanna Clarke publikowała chyba tylko opowiadania). Podobno pracowała nad nią 10 lat i opłaciło się. Przedstawiony świat jest dopracowany w najmniejszych szczegółach, każdy detal, każda nawet drugoplanowa postać jest wymyślona od początku do końca i zakotwiczona w tym, co się wokół niej dzieje (co unaoczniają nam fantastyczne przypisy Autorki). Co więcej, w powieści występują też prawdziwe, historyczne postaci (choćby lord Wellington, który pokonał Napoleona Bonaparte pod Waterloo). Na ile wiernie odwzorowują rzeczywistość – nie wiem, bo historia nigdy nie była moją mocną stroną. Polegam jednak na tych, którzy twierdzą, że pisarka nie nadużywała tutaj swojej licencji na zmyślanie i podziwiam, bo stworzenie tak dopracowanej rzeczywistości w dodatku powiązanej z prawdziwymi wydarzeniami to zadanie niezwykle trudne, a wybrnęła z niego doskonale.
W dodatku język jest cudowny. Czytając tę książkę nie mogłam wyzbyć się skojarzeń z Dickensem. Czyta się wspaniale, płynnie, jest mnóstwo zaskakujących zwrotów, opisów, wiele humoru właśnie w takim Dickensowskim stylu.
No to jak już się pozachwycałam, to może napiszę parę słów o treści. Magia w Anglii umiera. Nikt nie zajmuje się praktyką, wszyscy magowie to teoretycy. Aż nagle na arenie pojawia się pan Norell – mag praktykujący, a do tego przebiegły i egoistyczny. Nie chcę zdradzać za dużo, w każdym razie podstępem doprowadza do tego, że w zasadzie tylko on ma prawo nazywać się magiem. Zdobywa zaszczyty, współpracuje z premierem i wszystko idzie w zasadzie po jego myśli do czasu, gdy w Anglii pojawia się drugi mag – Jonathan Strange, różniący się od pana Norrella na wszelkie możliwe sposoby. Nie sposób jednak odmówić mu talentu, więc pan Norrell przyjmuje go na ucznia, co okazuje się prostą receptą na katastrofę. Żaden z nich nie jest idealny, każdy ma wady, a wady każdego z nich są inne. Obserwowanie jak te dwa charaktery ścierają się i odkrywanie, co ich przy tym wszystkim spotyka jest prawdziwą przyjemnością.
To idealna lektura na zbliżające się wakacje. Dlaczego? Dlatego, że wtedy można czytać od rana do wieczora albo i do następnego ranka, a na to właśnie ma się przy tej książce ochotę. Strony umykają spod palców w zastraszającym tempie, więc niech nikogo nie przerazi solidna objętość książki. Polecam gorąco.

Więcej moich opinii o książkach znajdziecie tu:

barakudatoja.blogspot.com. Zapraszam!

Do tej książki podchodziłam jak nauczyciel polskiego do Pana Tadeusza – po prostu musiała być dobra. Bo jakże mogłoby być inaczej, skoro powieścią tą zachwycają się i opisują jako inspirującą takie osoby jak Neil Gaiman czy Erin Morgenstern? Może więc moja opinia jest trochę skrzywiona, niemniej jednak przez całe ponad 800 stron tej grubaśnej książki nie wychodziłam z...