W tej chwili gdzieś na świecie ktoś cierpi, ktoś choruje, ktoś płacze, w tej chwili ktoś stoi na poręczy mostu i spogląda w dół, ktoś ostatni raz patrzy na swoje dziecko, ktoś strzela, ktoś umiera, ktoś... Na świecie nieustannie dochodzi do tragedii, do małych rodzinnych dramatów, do potwornych wojen, ale kto się nad tym nieustannie zastanawia? Kto przeżywa nieszczęście małej afrykańskiej dziewczynki siedząc wygodnie w fotelu, popijając herbatkę z cytryną?
Historia najpierw musi zostać opowiedziana.
Żeby przejąć się losem obcej osoby musimy o tym usłyszeć, dokładnie, przeczytać, zobaczyć ze szczegółami. Gazety opiszą łzy, telewizja pokaże ból, a Baśniarz opowie baśń...

"Baśniarz" to historia małej, dwuosobowej rodziny, prawie 18 letniego chłopca i jego młodszej siostrzyczki; historia która już kiedyś miała miejsce, historia, która być może teraz gdzieś się toczy, która pewnie nie raz się powtórzy.
Antonia Michaelis jednak nie dostarcza nam jedynie wzruszającej opowieści o czymś smutnym życiu, ona z tego życia tworzy baśń, wciąga nas do swego świata, a w tym świecie tworzy drugi, bajkowy, przeplata je raz za razem, jednym tłumacząc drugi, nienazwane uczucia przedstawiając w formie obrazów, które więcej mówią niż wyglądają.

[i]"Baśniarzu, dokąd żegluje ten statek, na którego pokładzie się znajdujemy? Dokąd prowadzi twoja baśń? Kto płynie czarnym statkiem? Czy poleje się jeszcze więcej krwi?"[/i]

Podczas czytania te pytania wciąż krążyły na obrzeżach mojego umysłu, dokąd prowadzi nas historia, jak wiele baśń Abla ma wspólnego z rzeczywistością? Czy chłopiec tylko ją opowiada czy bardziej tworzy?
Czytając jego historię, historię Anny i małej Michi próbowałam odnaleźć tę ukrytą prawdę, włócząc się bez celu po tajemniczych uliczkach pełnych zakrętów, ukrytych tropów, blasku latarni i cieni strych drzew, raz mając nadzieję, że wszystko dobrze się skończy, parę kroków dalej tracąc ją, lecz wtedy znów dostrzegałam blask kolejnego ulicznego świtała, potykałam się o pytania, zapatrując się na nieodpowiednie odpowiedzi, błądziłam bez celu, pełna sprzecznych myśli i uczuć, pełna wątpliwości i zarazem ogromnej nadziei, wciąż, do samego końca.

Opowieść o trójce dzieciaków z pewnego nadmorskiego, niemieckiego miasteczka niesie w sobie wielki ładunek emocjonalny, ale autorka nieco go złagodziła, uspokoiła, opisała w sposób, który bardziej odbieramy zmysłami niż rozumem. Dramat trójki bohaterów, których tak bardzo pokochałam w trakcie czytania, na pewno na długo zapadnie mi w pamięć, takich książek jak "Baśniarz" jest teraz niewiele, kiedyś były, lecz wyparte magicznymi historiami o nadludzkich mocach gdzieś znikły, zagubiły się, a ja tak bardzo bym chciała by powróciły. Jeśli miałabym porównać do czegoś tę książkę przychodzi mi na myśl delikatny klimat "Ondine", niepokój z "Drogi donikąd" i zagadkę w stylu "Isoli", ale "Baśniarz" ma w sobie więcej, dużo więcej, to do niego można by w przyszłości porównywać inne książki.

Bardzo, bardzo polecam tę historię, nie wierzę, że komuś może ona nie przypaść do serca, ja swoje jej oddałam i teraz czuję się lekko zagubiona...

9/10

W tej chwili gdzieś na świecie ktoś cierpi, ktoś choruje, ktoś płacze, w tej chwili ktoś stoi na poręczy mostu i spogląda w dół, ktoś ostatni raz patrzy na swoje dziecko, ktoś strzela, ktoś umiera, ktoś... Na świecie nieustannie dochodzi do tragedii, do małych rodzinnych dramatów, do potwornych wojen, ale kto się nad tym nieustannie zastanawia? Kto przeżywa nieszczęście...