Pierwsza ukraińska powieść, którą czytałem. Początek jest dość żmudny i dopiero po 150 stronach zaczęło mi się naprawdę podobać. Wiele świetnych obrazów i postaci ze współczesnej i minionej Ukrainy, np bardzo interesująca jest postać sowieckiego bezpieczniaka. W polskiej literaturze tacy bohaterowie są rysowani wyłącznie w czarnych barwach i jednowymiarowi. Zabużko udaje się przedstawić pełnokrwistą postać, nie odejmując jej jednocześnie winy za udział w reżimie.

Głównym tematem jest jednak mierzenie się z trudną historią: poszczególnych postaci i całego narodu, na przekór powszechnej niechęci i brakom źródeł. Problem ten, w przypadku Ukrainy wydaje się trudniejszy niż np. w Polsce. Wielki głód, stalinowskie zbrodnie, wojna domowa na Zachodniej Ukrainie, płonące i kradzione archiwa. W każdej rodzinie były nie tylko osoby represjonowane, ale i represjonujące. Aby to rozwikłać, autorka wprowadza elementy realizmu magicznego. Zmarli nie tylko są obecni w życiu bohaterów, ale żyjący są nową wersją dawnych, porwanych losów. Ten zabieg wyszedł bardzo zręcznie i nie powinien razić osób nie lubiących realizmu magicznego.

Niektóre fragmenty (np. rozmowy bohaterów) trochę przeciągnięte, ale całość jest bardzo dobrze skomponowana. Nagroda Angelusa całkowicie zasłużona.

Pierwsza ukraińska powieść, którą czytałem. Początek jest dość żmudny i dopiero po 150 stronach zaczęło mi się naprawdę podobać. Wiele świetnych obrazów i postaci ze współczesnej i minionej Ukrainy, np bardzo interesująca jest postać sowieckiego bezpieczniaka. W polskiej literaturze tacy bohaterowie są rysowani wyłącznie w czarnych barwach i jednowymiarowi. Zabużko udaje...