Wznowienie powieści autorstwa Virginii C. Andrews odbiło się szerokim echem na początku tego roku, kiedy Kwiaty na poddaszu niemal momentalnie podbiły serca polskich czytelników, tym samym zapewniając sobie wygodne miejsce na liście bestsellerów. Ale czy książka rzeczywiście zasługuje na miano „kultowej”, jak pisano o niej w wielu recenzjach?

Rodzina Dollangangerów wiedzie spokojne, szczęśliwe i niezmącone troskami życie. Jednak nagła śmierć ukochanego ojca oraz wiążące się z nią poważne konsekwencje finansowe pozbawiają owdowiałą matkę wraz z czwórką dzieci dachu nad głową. Zdesperowana kobieta postanawia szukać pomocy u bogatych rodziców, z którymi nie utrzymywała kontaktu od kilkunastu lat. Jednak aby uzyskać ich wsparcie i dostąpić przebaczenia za dawno popełniony, tajemniczy błąd, nie może zdradzić, że posiada czworo dzieci. W sekrecie przed despotycznym ojcem umieszcza swoje pociechy na poddaszu, które znajduje się w zapomnianym skrzydle ogromnej posiadłości należącej do jej rodziny. Od tej pory życie rodzeństwa nigdy już nie będzie wyglądało tak jak kiedyś…

O powieści Virginii C. Andrews można by napisać wiele, ale na pewno nie to, że jest „kultowa”. Już na początku ogrom treści, który został dosłownie skompresowany na kilkunastu pierwszych stronach nie pozwala czytelnikowi na choćby pobieżne okiełznanie bohaterów, których portrety psychologiczne wydają się być mocno niedopracowane. Akcja rozgrywa się zbyt szybko, a powierzchownie nakreślone charaktery postaci wprowadzają ogólny chaos.

Rozumiem, że tragiczne położenie w jakim znalazła się w końcu nieszczęśliwa czwórka, zmusza najstarszych siostrę i brata do przejęcia roli rodziców wobec malutkich bliźniąt, jednak trudno zrozumieć mi związany z tym dziwny wątek, który autorka zdecydowała się wpleść w fabułę. Między siedemnastoletnim Chrisem oraz piętnastoletnią Cathy narasta niesłabnące napięcie seksualne, które budzi w obojgu nie tylko żądze, ale też głębokie poczucie winy. Czynione przez Cathy próby porównywania starszego brata do ukochanego ojca oraz przypisywanie mu jego zalet to jak sypanie ogranymi komunałami, które niesłusznie pretendują do miana głębokich refleksji. Jednak najbardziej niesmaczne, a już na pewno niepotrzebne okazują się banalne przemyślenia nastolatki, przez które przebija się głos usprawiedliwienia dla kazirodczego związku ze swoim bratem.

Pomijając już pastwienie się nad przeciągającym się wątkiem wiecznie rozbitej i nawiedzonej matki, powieści pani Andrews zarzucić można jeszcze jedno: uderzające kalectwo językowe . Istnieją książki, w których rolę narratora przejmuje dziecko, a mimo to nie zostają przez to pozbawione walorów prostego lecz wdzięcznego języka. Poziom wypowiedzi młodszych (i starszych) bohaterów w Kwiatach na poddaszu jest żenujący, a nic nie wnoszące dialogi ubarwione przesadną egzaltacją spełniają rolę smutnego przerywnika w fatalnie prowadzonej narracji. Nie sposób nie wspomnieć także o nagminnym nagnaniu faktów i mocno nieprawdopodobnych wydarzeniach, które budują niemalże całą fabułę. Do tego dochodzą zachowania i wypowiedzi bohaterów - niby tragiczne a jednak śmieszne :

W każdym razie żadnych cukierków! Nigdy! Nie możemy dopuścić, aby psuły wam się zęby, gdyż dopóki nie umrze wasz dziadek, nie ma mowy o jakichkolwiek wizytach u dentysty.

...mówi babcia do swoich wnucząt. Jaki dziadek nie chciałby mieć takiej babci u swojego boku?!

Paradoksalnie, książka Virginii C. Andrews przyciąga jakąś dziwną, magnetyczną siłą i nie sposób obojętnie odłożyć jej na półkę przed przeczytaniem ostatniego zdania. Kwiaty na poddaszu ostatecznie wybroniły się ciekawym rozwinięciem akcji oraz satysfakcjonującym zakończeniem.

Wznowienie powieści autorstwa Virginii C. Andrews odbiło się szerokim echem na początku tego roku, kiedy Kwiaty na poddaszu niemal momentalnie podbiły serca polskich czytelników, tym samym zapewniając sobie wygodne miejsce na liście bestsellerów. Ale czy książka rzeczywiście zasługuje na miano „kultowej”, jak pisano o niej w wielu recenzjach?

Rodzina Dollangangerów...