Kwiaty na poddaszu. Już sam ten tytuł sprawia, że zaczęłam się zastanawiać nad przeczytaniem tejże książki. Brzmi tajemniczo, intrygująco… i chyba też trochę mrocznie. Bo samo miejsce takie właśnie jest w większości domów – osnute pewną zasłoną przeszłości, pełne zakurzonych sprzętów i mroków, wyłaniających się z większości kątów. Później zobaczyłam okładkę (moim zdaniem świetnie dobraną do tematyki powieści) i już wówczas wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Pełnię szczęścia osiągnęłam, gdy znalazłam wyżej opisywaną pozycję na półce gminnej biblioteki. Wypożyczyłam, wróciłam do domu.. i wsiąknęłam. Totalnie.

Cathy, Chrisa, Cory’ego i Carrie poznajemy w momencie, gdy ich dzieciństwo niczym nie odbiega od standardów przyjętych w krajach europejskich. Mają kochających rodziców, przyjaciół, masę zabawek. Są beztroscy, radośni , a w przyszłość patrzą z nadzieją właściwą dla swojego wieku. Niestety sielankę niszczy splot nieszczęśliwych wydarzeń – tragedia jednego z członków rodziny, bankructwo, konieczność opuszczenia wszystkiego, co znane i kochane. Rodzina przeprowadza się do dziadków matki, którzy wiele lat temu wyrzekli się swojej córki i obecnie wcale nie mają ochoty przyjmować jej samej oraz potomstwa pod swój dach. W końcu babka dzieci godzi się na to pod pewnymi (niezrozumiałymi chyba dla nikogo logicznie myślącego) warunkami. I tak oto rozpoczyna się gehenna czwórki głównych bohaterów, mająca trwać długie lata.

Tyle fabuła. Nie będę zdradzała więcej, ponieważ osobiście jestem zdania, że zbyt obszerne streszczenie może zniechęcić do lektury i zabrać potencjalnemu czytelnikowi lwią część satysfakcji z możliwości samodzielnego zapoznania się z książką. Na mnie powieść ta zrobiła z całą pewnością duże wrażenie. Są w niej poruszane różne tematy – na pewno mamy tutaj do czynienia z przypadkiem dewocji posuniętej do granic, dorastania, samodzielnego odkrywania swojej seksualności, odrzucenia, elementów kazirodztwa i wielu innych kwestii do których osoba czytająca sama musi dojść. Wiem, że z całą pewnością ta historia pozostanie w mojej pamięci. Sama jestem mamą i nie rozumiem wielu zachowań kobiety, która ma zaszczyt tytułować się tą właśnie nazwą. Język używany w powieści także jest jak najbardziej przyswajalny i sprawia, iż „Kwiaty na poddaszu” chce się czytać. Poza tym autorka pisze o sprawach trudnych i tzw. „tabu” tak w prosty i oczywisty sposób, jak tylko jest to możliwe. Lekturę polecam każdemu – niezależnie od wieku, płci czy przekonań. Zostawia rysę w pamięci, niekwestionowany ślad i zmusza do przemyśleń. A to zawsze jest atrybutem w przypadku literatury.

Kwiaty na poddaszu. Już sam ten tytuł sprawia, że zaczęłam się zastanawiać nad przeczytaniem tejże książki. Brzmi tajemniczo, intrygująco… i chyba też trochę mrocznie. Bo samo miejsce takie właśnie jest w większości domów – osnute pewną zasłoną przeszłości, pełne zakurzonych sprzętów i mroków, wyłaniających się z większości kątów. Później zobaczyłam okładkę (moim zdaniem...