Trzecią część serii o Dollangangerach czytałam już chwilę temu. Wiele razy próbowałam coś o niej napisać, ale jakoś zawsze brakowało mi słów. Z jednej strony mi się podobała i mogłabym do Was wołać, abyście zabrali się za tą serię. Z drugiej jednak strony czułam pewien niedosyt. Wciąż jestem przy tym, że wystarczyłaby tylko pierwsza część, co wcale nie oznacza, że kolejne są złe!

Cathy i Chris to rodzeństwo, które swoje dzieciństwo spędziło w okropnych warunkach. Te czasy opisane w "Kwiatach na poddaszu" już dawno minęły, co nie oznacza, że ich wspomnienie boli mniej. Mijają lata. Rodzeństwo wydaje się wieść spokojne życie w "związku małżeńskim". Wychowują trójkę dzieci: dwóch synów Cathy - Barta i Jory'ego oraz adoptowaną córkę Cindy - nie mają one pojęcia o strasznej przeszłości ich rodziców. Wszystko drastycznie się zmienia, gdy do domu obok wprowadza się tajemnicza kobieta. Nic nie byłoby w tym dziwnego, gdyby nie to, że aż za bardzo wydaje się ona interesować dziećmi Cathy i Chrisa. Obdarowuje sympatią Barta (z wzajemnością) i spędza z nim mnóstwo czasu. Jego charakter ulega nagłej zmianie. „Z Bartem działo się coś niesamowitego. Gdzie podział się ten mój mały, nieśmiały i introwertyczny braciszek? Powoli zmieniał się w podejrzliwego, agresywnego i okrutnego chłopca.”

Książka "A jeśli ciernie" wypada odrobinę lepiej od drugiej części, ale tylko nieznacznie. Tym razem mamy do czynienia z innym narratorem: o ile wcześniej historię opowiadali nam na zmianę Cathy i Chris, tak teraz wszystko zostaje przedstawione z perspektywy ich dwóch synów. Był to bardzo dobry zabieg ze strony autorki, bo jak wiadomo dzieci odbierają różne rzeczy w inny sposób, niż dorośli. Bart to dziesięciolatek, który nie wie, co się wokół niego dzieje. Jego rodzice często dziwnie się zachowują oraz pewnego dnia poznaje tajemniczą kobietę. Z grzecznego chłopca zaczyna zamieniać się w nerwowe i zamknięte w sobie dziecko. Jory jest kilka lat starszy, więc łatwiej jest mu zrozumieć niektóre sytuacje bez uszczerbku na psychice. Widząc zmiany zachodzące w młodszym bracie, pragnie mu pomóc, ale nie ma pojęcia w jaki sposób.

Styl pisania autorki jest plastyczny, a jej książki wciągają bez pamięci. To co przedstawiła w burzliwej historii rodziny Dollangangerów, nie raz wstrząsa i wzbudza oburzenie. Trudno uwierzyć w niektóre zachowania bohaterów i ciężko obserwować niebezpieczną zmianę zachodzącą w zaledwie dziesięcioletnim dziecku.

Książkę, jak i całą serię polecam Wam gorąco! Sama już nie mogę się doczekać, aż przeczytam kolejne części. Oczywiście, tak jak napisałam na początku - nic nie dorówna samym "Kwiatom na poddaszu", ale obserwowanie dalszych losów bohaterów jest ciekawe i wciągające. Polecam!

Trzecią część serii o Dollangangerach czytałam już chwilę temu. Wiele razy próbowałam coś o niej napisać, ale jakoś zawsze brakowało mi słów. Z jednej strony mi się podobała i mogłabym do Was wołać, abyście zabrali się za tą serię. Z drugiej jednak strony czułam pewien niedosyt. Wciąż jestem przy tym, że wystarczyłaby tylko pierwsza część, co wcale nie oznacza, że kolejne...