Wino z Krymu, herbata z Gruzji, nostalgia krajowa

Andrzej Pilipiuk już po raz piąty raczy nas zbiorem opowiadań „niejakubowych”. Autor w moim prywatnym rankingu od wielu lat znajduje się w polskiej czołówce. Za humor, za postać Wędrowycza, za cykl Oko Jelenia, za pigwówkę z Kuzynek. Czas spędzony w towarzystwie Jego książek nigdy nie traktowałem jako stracony, a po przeczytaniu zawsze czułem żal, że to już koniec opowieści.

To byłoby na tyle, jeśli chodzi o słodkości. „Szewc z Lichtenrade” przynosi ze sobą dziesięć opowiadań, z których cztery były już publikowane.„Wunderwaffen” otwierało antologię „Strasznie mi się podobasz”, „Ludzie, którzy wiedzą” i „Ślady stóp w wykopie” można było przeczytać w wydaniach specjalnych „Czwartego wymiaru” a „Parowóz” pojawił się w 2008 w zbiorze „Epidemie i zarazy”. Znów spotykamy dawnych, lubianych i sprawdzonych bohaterów: doktora Skórzewskiego i tropiciela zagadek, antykwariusza Roberta Storma. Pojawia się też nowa postać; archeolog Tomasz Olszakowski. Czyżby alter ego autora? Już raz używał tego nazwiska pisząc cykl o „Panu Samochodziku”. Czytając opowiadania zawarte w zbiorze odniosłem nieodparte wrażenie, że łączy je swoisty leitmotiv, ta sama powracająca fraza. Nostalgia za dawnymi czasami, dawnymi potrawami, strojami, rzemiosłem, walutą. Ba, nawet bronią. Za tym, że do cholery, 1912 był sto lat temu!

Pierwsze cztery opowiadania niestety nie zachwycają. „Wunderwaffen”, „Traktat o higienie” , „Ślady stóp w wykopie” i „Parowóz” sprawiają wrażenie niedokończonych lub zakończonych „na siłę”. Brak im suspensu, o który aż się proszą, a do którego tak przyzwyczaił na szanowny autor. Gdy skończyłem „Ślady stóp w wykopie” sprawdzałem czy nikt nie wyrwał mi kartek z książki. Dalej , na szczęście, jest lepiej. „Ludzie, którzy wiedzą” jest tajemnicze, z nieco mrocznym klimatem, poza tym lubię opowiadania ze Stormem. „W okularze stereoskopu”, „Yeti ciągną na zachód” i „Świątynia” również mogą się wydawać, może nie tyle niedokończone, ale takie, które pozostawiają pewne uczucie niedosytu. Ale za to świetnie się czytały. „Sekret wyspy Niedźwiedziej” i tytułowe „Szewc z Lichtenrade” moim skromnym zdaniem są najlepsze w całym zbiorze. Jednak sprawdzone wcześniej postacie bohaterów najlepiej zdają egzamin. Bohaterem pierwszego jest doktor Paweł Skórzewski w towarzystwie swojego krewniaka poznanego w poprzednim tomie „Aparatus”, w drugim natomiast kolejne historyczne śledztwo przeprowadza mój ulubiony Robert Storm.

Mimo jednak całego tego mojego zrzędzenia, warto przeczytać te opowiadania Pierwszego Gawędziarza RP, a jeżeli będzie to pierwszy kontakt z autorem, to opowieści te mogą nawet zachwycić wrażliwego czytelnika.

Wino z Krymu, herbata z Gruzji, nostalgia krajowa

Andrzej Pilipiuk już po raz piąty raczy nas zbiorem opowiadań „niejakubowych”. Autor w moim prywatnym rankingu od wielu lat znajduje się w polskiej czołówce. Za humor, za postać Wędrowycza, za cykl Oko Jelenia, za pigwówkę z Kuzynek. Czas spędzony w towarzystwie Jego książek nigdy nie traktowałem jako stracony, a po...