Podobnie jak w poprzednich tomach opowiadań Pilipiuka, tak i tutaj jest tajemniczo i mrocznie, ale też bardzo rzeczowo i pouczająco. Pilipiuk potrafi stworzyć z rzeczy banalnych interesujące historie, budzące ciekawość i autentyczną chęć poznania tych spraw osobiście. Proste, wręcz nużące czynności badacza-archeologa, czy też niełatwy w XIX wieku lekarski fach stają się nagle fascynującymi sprawami, a czytelnik stawia sobie pytanie, co sam zrobiłby w danej sytuacji.

Pilipiuk w jednym z tekstów (Wunderwaffe) stawia też odwieczne pytanie „co by było gdyby?”, pokazując czytelnikom alternatywną wizję świata początku XX wieku. To trochę komiczna, choć także na swój sposób tragiczna historia, która naprawdę zmusza do refleksji.

W odróżnieniu do poprzednich antologii autora, Szewc z Lichtenrade wydaje się bardziej ukierunkowany na archeologię i poszukiwanie tajemnic z przeszłości, za sprawą nie tylko pojawiającego się kilkukrotnie Roberta Storma, ale tez innego archeologa, doktora Olszakowskiego. Opowiadania ze Stormem i Olszakowskim wybijają się ponad resztę tekstów, bardziej zapadają w pamięć i łącznie wypełniają większą część objętości tomu.

Język tekstów jest lekki i przyjemny, jak to zazwyczaj bywa z opowiadaniami Pilipiuka. Autor z uwagi na krótką formę swoich tekstów rzadko skupia się na sprawach mało istotnych dla opowieści, lecz podaje nam samą ich kwintesencję. Jak w przypadku najnowszych wydań z Fabryki, Szewca z Lichtenrade wydano w eleganckiej, pogrubionej oprawie zintegrowanej a tekst zdobią ilustracje autorstwa Piotra Zdanowicza (Dismas).

Polecam "Szewca z Lichtenrade" wszystkim fanom autora, oraz tym, którzy szukają odrobiny oderwania od nudnej rzeczywistości. Andrzej Pilipiuk pomoże wam spojrzeć na tę szarość i nudę inaczej, przejrzeć ją na wskroś i docenić wartość prostych spraw - w końcu we wszystkim może kryć się jakaś tajemnica.

Paweł Kukliński