„Bel-Ami” to wspaniała powieść, w której de Maupassant doskonale zaprezentował kulisy rodzącej się potęgi dziennikarstwa, jego powiązań z polityką i sposobów manipulowania opinią społeczną. Jednocześnie pisarz dostarczył czytelnikom intrygujący obraz paryskich dziennikarzy i śmietanki towarzyskiej, na podstawie którego można dojść do wniosku, że niezdradzanie męża/żony jest poważnym towarzyskim faux pas, niewłaściwą rzeczą jest tylko dać się na zdradzie przyłapać. Ale i tak w całej historii najważniejszy jest tytułowy bohater – Jerzy Duroy.

Ach, piękny Jerzy – początkowo nieporadny, spragniony sławy i pieniędzy, momentami nawet ciężko pracujący młody, naiwny człowiek. Ale Piękny Pan szybko się uczy jak być kombinatorem najczystszej wody, który dopuszcza się podłości w białych rękawiczkach, znajdując dla nich najniewinniejsze usprawiedliwienia. Inna sprawa, że natura obdarzyła go urokiem, któremu praktycznie żadna kobieta nie jest w stanie się oprzeć. Jak tu nie wykorzystać sytuacji, która młodemu mężczyźnie sama pcha się w ręce i nie tylko. Aż dziwne, że inni mężczyźni nie potrafią przejrzeć jego gierek i również ulegają jego czarowi. Nie można odmówić Jerzemu pewnej inteligencji, choć moim zdaniem za bardzo jest ona naznaczona cwaniactwem, a bezwzględność w dążeniu do celu nadaje jej psychopatyczny rys. Bel-Ami nie zejdzie z raz wytyczonej ścieżki. Jest przekonany, że zasługuje na wszelkie możliwe przywileje i nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć swój cel.

Na uwagę w powieści de Maupassant’a zasługują także postaci kobiece. Ja jestem pod wrażeniem Magdaleny, której żywa inteligencja pozwoliła znaleźć drogę, by realizować swoje ambicje w męskim świecie. Cóż może być prostszego dla pięknej kobiety niż wyjście za mąż za intelektualną miernotę z ambicjami i zamienić go w marionetkę, dzięki której można realizować swoje dziennikarskie pasje? Zresztą Magdalena jest chyba jedyną kobietą, która nie poddaje się czarom Jerzego, a nawet sama w pewnym sensie wykorzystuje go, choć przyjdzie jej za to słono zapłacić. Pozostałe panie bezwolnie padają w przepaść ramion Bel-Ami, gdy tylko ten spojrzy im głębiej w oczy i podkręci wąsa.

Pisarz doskonale sportretował kobiety znajdujące się pod władzą Jerzego – ich uzależnienie od Pięknego Pana, to jak pozwalają sobą manipulować i to jak dają się wykorzystywać. To właśnie jest ten element powieści , który sprawił, że jestem przekonana, że „Bel-Ami” powinien być obowiązkową lekturą każdej kobiety. Takich Pięknych Panów jest wielu. Pół biedy, gdy są to po prostu niezwykle przystojni mężczyźni, którym kobiety po prostu muszą życie uprzyjemniać, i dla nich samych ta kobieca atencja bywa kłopotliwa. Ale zdarzają się też psychopaci, którzy leczą kompleksy zmieniając życie kobiet w piekło, bo tak. Czytając kilka ostatnich stron powieści utwierdziłam się w przekonaniu, że Jerzy Duroy to właśnie taki przypadek.

Miło od czasu do czasu oszaleć dla przystojnego mężczyzny, ale głowy dla niego tracić nie warto. Poflirtować z Bel-Ami przyjemna rzecz, wikłać się w romans z nim, to rzecz zbyt ryzykowna, zwłaszcza, że można być tylko stopniem, po którym Piękny Pan wspinać się będzie do swego celu. Inna sprawa, że są też Piękne Panie, które działają w ten sam sposób. Uważam, że powieść Guy’a de Mautpassant’a jest bardzo aktualną i uniwersalną historią, która swoim czytelnikom daje dużo do myślenia.

„Bel-Ami” to wspaniała powieść, w której de Maupassant doskonale zaprezentował kulisy rodzącej się potęgi dziennikarstwa, jego powiązań z polityką i sposobów manipulowania opinią społeczną. Jednocześnie pisarz dostarczył czytelnikom intrygujący obraz paryskich dziennikarzy i śmietanki towarzyskiej, na podstawie którego można dojść do wniosku, że niezdradzanie męża/żony jest...