Na samym wstępie, nim przejdę do treści, muszę przyznać, że niesamowicie podoba mi się styl Anny Sawińskiej! Bardzo poetycki, a jednocześnie nie męczący. Czuć, że autorka nie zmusza się do pisania w ten sposób, tylko że wychodzi jej to "z głębi serca". Piękne, lekkie pióro sprawia, że lekturę czyta się niesamowicie przyjemnie. Szczerze zazdroszczę (i sama dążę do) takiej umiejętności ładnego ubierania wszystkiego w słowa.

Annie w młodym wieku zaoferowano globalne stypendium Samsunga. Przyjęcie go oznaczało wyjazd do Korei Południowej na dwa lata studiów i późniejszą pracę w korporacji. Dziewczyna postawiła wszystko na jedną kartę i poleciała, nie spodziewając się pewnie wtedy jeszcze, że zagości tam na dużo dłużej...

Książka jest zbiorem pięciu esejów (niech nie zmyli Was nazwa, nie są to żadne naukowe wywody) pisanych przez kolejne lata pobytu w Korei. Autorka opisuje sytuacje ze swoich studiów, życia i pracy w nowym kraju. Jest tego niemało! Tu zupełnie przypadkowo stała się gwiazdą filmu reklamującego jej uczelnię, tam spróbowała akupunktury, codziennie jadła przepyszną, tamtejszą kuchnię, zakochała się w Koreańczyku i wyszła za niego za mąż... Z drugiej strony też przechodziła operację kolana, była świadkiem okrutnego traktowania psów czy odwiedziła przepełnione smutkiem metro w Daegu tuż po okropnej katastrofie, w której zginęło dwustu ludzi.

Bardzo podoba mi się postawa Anny w stosunku do Koreańczyków. Zdaje sobie sprawę ze swojej "obcości", lecz nie afiszuje się z nią. Stara się zrozumieć i zaakceptować społeczeństwo, w którym się znalazła, z roku na rok pogłębiając swoje zainteresowanie tamtejszym światem coraz bardziej. Jest otwarta na nowe doświadczenia, lecz nie kosztem utracenia swojego własnego "ja".

Anna, przy jednoczesnym opisywaniu swoich przygód, przedstawia też swoje poglądy i obserwacje na temat tamtejszego społeczeństwa. Tego w książce znajdziemy bardzo dużo! Zabierając się za lekturę miałam nadzieję na soczysty opis mentalności, zachowań, nawyków i uwarunkowania historycznego do takich, a nie innych postaw Koreańczyków... i nie zawiodłam się, a nawet mile zaskoczyłam, bo dostałam więcej niż chciałam!

Jako, że jest to moja pierwsza książka o Korei (nie licząc "Elementarza Pielęgnacji"), wydawało mi się, że ciężko będzie mi się wypowiedzieć odnośnie prawdziwości wszystkich tez w niej zawartych. Zawsze staram się z pewnym dystansem podchodzić do osobistych zapisków czy relacji, wiadomo, muszą być nacechowane emocjonalnie, tu jednak... nie potrzebowałam. Od razu można wyczuć gdzie autorka kierowała się chwilowym uniesieniem, a gdzie jej pióro przelało na papier bardziej przemyślane i ułożone wcześniej myśli. Książka "W Korei" zawiera zdrową dawkę jednego (wystarczająco emocjonalnie by nie odnieść wrażenia, że pisał ją robot) jak i drugiego (podając ciekawe obserwacje, lecz nie na tyle, by zanudzić).

Co by nie było, że książka ma same zalety... Hmm...
Mogłaby być dłuższa :p

Zdecydowanie polecam osobom zainteresowanym choć w niewielkim stopniu Koreą Południową. Szczególnie tych, którzy swoją fascynację opierają głównie na K-popie czy dramach. Rzeczywistość czasem depcze wyobraźnię...

http://xiclu.blogspot.com/2017/05/w-korei-anna-sawinska.html

Na samym wstępie, nim przejdę do treści, muszę przyznać, że niesamowicie podoba mi się styl Anny Sawińskiej! Bardzo poetycki, a jednocześnie nie męczący. Czuć, że autorka nie zmusza się do pisania w ten sposób, tylko że wychodzi jej to "z głębi serca". Piękne, lekkie pióro sprawia, że lekturę czyta się niesamowicie przyjemnie. Szczerze zazdroszczę (i sama dążę do) takiej...