Jacek Adamus

Autor balansuje na krawędzi. Waha się niebezpiecznie między książką typu „tu byłem, tego nie zwiedziłem, tamtego nie widziałem, bo pogoda niesprzyjająca, ale za to, udało mi się zjeść to” a ciekawym reportażem. Zdecydowanie sytuację ratują te fragmenty, w których opisuje historię, zwyczaje, czy mniejszości etnograficzne. Za to, gdy oddaje swoje oburzenie zachowaniem przeciętnego Chińczyka i jego brakiem kultury w europejskim rozumieniu tego słowa, to irytacja ogarnia również czytelnika. Ileż razy można pisać o tym, w czym mieszkańcy Państwa Środka publicznie sobie grzebią i jakie gazy oraz którędy wypuszczają. A ile razy można o tym czytać?! Powtarzające się napomknienia o śmieciach, które walają się wszędzie, o tym jak autor chciałby powystrzelać wszystkich bezmyślnie śmiecących Chińczyków, są co najmniej żenujące. I dziecinne. Cóż, to że autor jest młodym człowiekiem przebija niemalże z każdej strony. Nie boi się wygłaszać zdecydowanych sądów, nawet w tematach, na których się nie zna. A z drugiej strony szczerze dzieli się z czytelnikiem swoimi odczuciami. Pod tym względem książka bardzo przypomina dziennik z podróży, lecz skoro powstała na podstawie notatek zamieszczanych na blogu, to trudno się dziwić jej formie. Fajnym pomysłem jest umieszczenie kodów QR umożliwiających dostęp do zdjęć. Zdecydowanie wzbogacają lekturę. Podsumowując, przeczytać można, lecz trudno nazwać tę pozycję książką podróżniczą miesiąca. Nawet z nagrodą dla najlepszej w tym tygodniu będzie ciężko.