To nie jest zwykła książka, to przedmiot, który mnie zniszczył i wzmocnił. Uderzył w moje metalowe serce z siłą jakiej nie mogło wytrzymać i rozbiło się na drobniutkie kawałeczki. Tak się teraz dokładnie czuję. Jestem w zupełnej rozsypce, nie wiem co mam teraz robić, emocje biorą nade mną górę. Jeszcze w życiu nie czułam się tak źle, tak pusto i tak samotnie. Seria ta towarzyszyła mi już od dawana. Pamiętam gdy siedząc pod choinką rozpakowywałam swój prezent, rozdarłam papier w choinki i wyciągnęłam pierwszą część Wampiraci. Demony Oceanu. Wiedziałam, że to książka dla mnie. Bez wiedzy, że istnieje część dalsza pochłonęłam ją. Teraz gdy wróciłam do niej ubiegłego miesiąca zakochałam się w niej po raz kolejny. Znalazłam dalsze części i je również pochłonęłam. Żyłam przygodami pary bliźniąt i teraz niezwykle trudno jest mi się z nimi rozstać. "Jestem do niczego, kiedy przychodzi do pożegnań, a trudniejszego niż to chyba nie ma" Żegnajcie "Wampiraci" daliście mi radość, i smutek, tęsknotę i cierpienie teraz mogę tylko życzyć spokojnych wód i odłożyć książkę na półkę z ulubionymi.
Chyba nie muszę mówić, nic więcej jeśli chodzi o tą powieść. To trzeba po prostu przeczytać, przeżyć i zostać z taką pustką, z jaką i ja zostałam.
"Smutno mi, Boże" :(

To nie jest zwykła książka, to przedmiot, który mnie zniszczył i wzmocnił. Uderzył w moje metalowe serce z siłą jakiej nie mogło wytrzymać i rozbiło się na drobniutkie kawałeczki. Tak się teraz dokładnie czuję. Jestem w zupełnej rozsypce, nie wiem co mam teraz robić, emocje biorą nade mną górę. Jeszcze w życiu nie czułam się tak źle, tak pusto i tak samotnie. Seria ta...