Gra oczu, to niestety lub stety trzecia i ostatnia już część autobiograficznego cyklu Eliasa Canetti. Stety, ponieważ ta część wymęczyła mnie potwornie, a niestety bo praktycznie w przeciwieństwie do poprzednich części autor prawie nic o sobie nie powiedział. To znaczy uzył bardzo wielu słów po to by nic nie powiedzieć. W przeciwieństwie do poprzednich tomów w tej części skupia się na znajomościach z innymi osobami, które były znane wówczas, a niektórzy z nich również dziś. Nie podobał mi się natomiast styl w jakim te osoby zostały przedstawione. Na przykład o Tomaszu Mannie dowiadujemy się, że był człowiekiem małostkowym i nie przeczytał sztuki przesłanej mu prze Canetiego, bo ten w swoim liscie był zbyt oschły i nie wyraził swojego uwielbienia dla Manna. Naprawdę? Tak to działa? Tylko pochlebstwami można na siebie zwrócić swoja uwagę? Takie wyznanie ma jednak obustronne ostrze, wszak każdy sądzi wedle siebie. Robert Musil przedstawiony tu jest jako człowiek bojaźliwy, bez humoru, ostrożny, chowający się za plecami swojej żony i nie tylko. Innych pisarzy traktuje jak swoich rywali. Nie zapomina też o Hermanie Brochu, który po przeczytaniu rękopisu Auto da fe pyta Canettiego wprost: “Co pan chce przez to powiedzieć?” Prawdę mówiąc też bym chciał znać odpowiedź na to pytanie.
Jest w tej biografii jedna frapująca postać: Doktor Sonne. Tak do końca nie wiadomo kim był, ale Canetti uważał go za człowieka dobrego, nie wyjaśniając konkretnie co sprawia, że jego ocena jest taka, bo znowu poświęca Sonnemu bardzo dużo słów jednocześnie niczego nie mówiąc. Wiemy jedynie, ze doktor mówił w jakiś sposób, używając jakiś określeń, które jakoś tam wpływają na pisarza. W tej części poświęconej
Nie powiem, żeby ta biografia sprawiła, że Canetti stał mi się w jakiś sposób bliski. Raczej nie polubiłabym go jako człowieka. Autobiografia ta bowiem chociaż napisana w formie powieści jest wyjałowiona z emocji, żeby nie powiedzieć płaska. Chwilami miałam wrażenie, ze czytam jakiś referat, a nie autobiografię, chyba instrukcja pralki do prania ma więcej w sobie życia niż “Gra oczu”. Trzeba oddać sprawiedliwość, że jest to powieść napisana poprawnie i w zasadzie tylko poprawnie, ale stylu jakiegoś charakterystycznego doszukać się w jego utworach raczej trudno.

Gra oczu, to niestety lub stety trzecia i ostatnia już część autobiograficznego cyklu Eliasa Canetti. Stety, ponieważ ta część wymęczyła mnie potwornie, a niestety bo praktycznie w przeciwieństwie do poprzednich części autor prawie nic o sobie nie powiedział. To znaczy uzył bardzo wielu słów po to by nic nie powiedzieć. W przeciwieństwie do poprzednich tomów w tej części...