Po przeczytaniu tej książki nasuwają mi się pytania:

Ile z nas samych (kobiet) było w Wallis, a ile z Wallis jest w nas?

I ile w naszych mężczyznach jest coś z Edwarda, a ile w Edwardzie jest coś z naszych mężczyzn?

Pytam się o to w pełni świadomie, bo czyż o mężczyznach nie mówi się „duże dzieci”? Jedni dorastają a inni nie. Jedni bawią się całe życie udając przed całym światem kogoś kim nie są. A dopiero w zaciszu własnego domu pokazują jacy są naprawdę. Ile potrzeba im ciepła, zrozumienia, ale tez pokierowania.

A my kobiety nie lubimy tych wszystkich błyskotek, ciuszków, butów, torebek, poczucia bezpieczeństwa? Fakt czasy się zmieniły. Poglądy też. Ale to chyba dla większości z nas, kobiet, pozostaje niezmienne.

Przecież prawie każda z nas będąc „małą kobietką” wyobrażała sobie, że jest księżniczką i marzyła o rycerzu na białym koniu.

Nie piszę, że Jej czy Jego zachowanie było pod każdym względem nienaganne. Ale czy my sami możemy powiedzieć o sobie, że zachowujemy się w 100% fair? Czy inni mogą tak o nas powiedzieć? Czy naprawdę każdy z nas najpierw patrzy na dobro ogółu a potem dopiero na swoje? Chyba nie… a ile w naszym życiu jest sytuacji, że ktoś w coś nas w manewruje, że ktoś odczyta nasze intencje nie tak jakbyśmy sobie tego życzyli?

Przede wszystkim cóż znaczy to dobro ogółu? Czy dlatego Edward miał zrezygnować ze swojej miłości? Z jego abdykacji nikt nie wyciągnął wniosków. Bo jak inaczej patrzeć na historię młodszej siostry Królowej Elżbiety II, Małgorzaty? Ona dla dobra rodziny i kraju musiała się wyrzec uczucia do człowieka, który ją kochał, rozumiał, przy którym czuła się bezpieczna. Ona nie miała takiej możliwości ani siły aby walczyć o swoją miłość, a tak naprawdę o swoje szczęśliwe życie. Bo czy ono było szczęśliwe? Niestety nie.

A życie byłego Króla Edwarda VIII było szczęśliwe? Moim zdaniem pomimo tych wszystkich „nieporozumień” tak, ponieważ jego ukochana osoba zawsze była blisko niego i to się dla niego liczyło najbardziej. Może zrezygnował z bycia królem wspaniałego Imperium, ale za to był Królem swojego życia. Sam był szczęśliwy i starał się uszczęśliwić swoją Królową.

Wydaje mi się, że nim wyrobimy sobie zdanie na temat Wallis Simpson, a tak naprawdę o Wallis Windsor, i ocenimy ją. Każdy czytelnik powinien zastanowić się nad sobą i swoim życiem, ponieważ łatwo nam jest oceniać innych.

Postarajmy się zrozumieć Wallis taką jaką była, jaką chciała zostać w naszej pamięci.

Po przeczytaniu tej książki nasuwają mi się pytania:

Ile z nas samych (kobiet) było w Wallis, a ile z Wallis jest w nas?

I ile w naszych mężczyznach jest coś z Edwarda, a ile w Edwardzie jest coś z naszych mężczyzn?

Pytam się o to w pełni świadomie, bo czyż o mężczyznach nie mówi się „duże dzieci”? Jedni dorastają a inni nie. Jedni bawią się całe życie udając przed...