Trzeba Gombrowiczowi przyznać jedno- dramat to on robił ze wszystkiego i wszędzie go widział. nie mógł chyba przejść spokojnie koło kamienia, żeby w nim nie odczuć tragicznej istoty bytu. Ja osobiście byłam nim zachwycona, pełen niedomówień, brutalnego wyolbrzymienia wszystkich (wad, bo przecież nie zalet) ludzi. Pewnie jak wchodził do kawiarni zamawiał kawę wypełnioną morzem czarnej rozpaczy nad światem, który tylko on rozumiał i tylko on mógł się w nim utopić. ech. Ferdydurke dla wielu jest jak cegła do walenia nią o głowy młodych gniewnych. Jest z jednej strony świetną lekturą dla lubiących sobie pomarudzić(ach, jak ja lubiłam sobie marudzić z Gombrowiczem) z drugiej strony jest męczarnią dla tych, co lubią patrzeć na świat przez różowe okulary. Czy polecam? no tak i nie. jak lubisz wsze∂zie doszukiwać się metafor, jak lubisz je w swojej głowie rozwijać, godzinami medytować nad nimi- Gombrowicz jest dla Ciebie. jeśli tego nie lubisz, co wiecej jesteś nieoprawnym optymistą- uciekaj, weź zwolnienie z lekcji na której będzie omawiany i módl się, żebyś nie miał na maturze:)

Trzeba Gombrowiczowi przyznać jedno- dramat to on robił ze wszystkiego i wszędzie go widział. nie mógł chyba przejść spokojnie koło kamienia, żeby w nim nie odczuć tragicznej istoty bytu. Ja osobiście byłam nim zachwycona, pełen niedomówień, brutalnego wyolbrzymienia wszystkich (wad, bo przecież nie zalet) ludzi. Pewnie jak wchodził do kawiarni zamawiał kawę wypełnioną...