Przeczytanie wszystkich 8 tomów zajęło mi kilka miesięcy - ucztę (a tego spodziewałam się znając prawie cała twórczość Waldemara Łysiaka)należy dozować sobie po troszkę, smakować każdy kąsek, a nie pochłaniać jak pies...codziennie wieczorem, przed snem kilka stron lektury, na którą człowiek cieszy się i czeka cały dzień. A jest na co czekać, bo w ten sposób o sztuce nie pisał jeszcze nikt. Barwnie, złośliwie, z tak lubianymi przeze mnie lekkimi politycznymi (w tych tomach bardzo lekkimi jak na tego autora) niepoprawnościami. Za tom 7 (a w kilku innych też się znajdzie co nieco) feministki raczej go nie pokochają...:). A co najważniejsze - żadnej nudy, którą tchnie większość książek o historii sztuki. Troszkę wprawdzie rażą mnie wstępy, ale cóż...może to i lepsze niż fałszywa skromność. Wspaniała jest też niesłychana staranność z jaką książki zostały wydane. Przepiękne reprodukcje i, co najważniejsze , tylko jeden błąd drukarski (na dodatek zupełnie nieistotny) co w dobie dzisiejszego niechlujnego wydawania książek jest prawdziwym ewenementem. Już teraz wiem, że zaraz po skończeniu "Malarstwa Biało-Czerwonego" tego autora - zacznę ucztę od nowa...

Przeczytanie wszystkich 8 tomów zajęło mi kilka miesięcy - ucztę (a tego spodziewałam się znając prawie cała twórczość Waldemara Łysiaka)należy dozować sobie po troszkę, smakować każdy kąsek, a nie pochłaniać jak pies...codziennie wieczorem, przed snem kilka stron lektury, na którą człowiek cieszy się i czeka cały dzień. A jest na co czekać, bo w ten sposób o sztuce nie...

Ostatni tom nie jest najlepszym w serii, lecz po prostu trzyma mniej więcej jej zwyczajowy poziom. Czuć odrobinę, że to końcówka, że autor jest już może z lekka zmęczony, przy czym nie oznacza to nic negatywnego - jest po prostu jakoś tak spokojniej, lekko melancholijnie. Pasuje to całkiem nieźle zwłaszcza do takich postaci jak Friedrich i Turner, które są tu w mistrzowski sposób omawiane.

8.5/10


Ukończywszy tak wspaniałą serię powinienem odczuwać pełnię zachwytu, radość, że mogłem obcować z czymś takim, satysfakcję, podziw i tak dalej. Odczuwam jednak głównie frustrację i rozgoryczenie. Są one dwuwymiarowe. Po pierwsze wściekły wręcz jestem, że Łysiak nie pociągnął swego dzieła dalej, że nie zanurkował w impresjonizm i nie popłynął głębiej, w secesję, ekspresjonizm, kubizm, surrealizm i tak dalej (jego argument, że stare malarstwo trzeba objaśniać, a nowego nie, nie trafia do mnie zupełnie i wydaje mi się jeno wybiegiem, w którego prawdziwość sam autor nie wierzy). Wściekłość jest podwójna, kiedy pomyślę, że ugiął się przed czytelnikami żądającymi osobnych tomów o polskim malarstwie, a przed żądającymi kontynuacji malarstwa światowego nie. Druga sprawa to frustracja wynikająca ze strachu, że nikt już nigdy nie opowie mi w ogóle o sztuce tak pięknie jak pan Waldemar. Cóż bym oddał za Muzykę, Literaturę i Film niekoniecznie-Białego Człowieka. Czapki z głów przed autorem. Można się z nim w wielu punktach nie zgadzać - czy to na temat sztuki czy w kwestiach światopoglądowych - ale jeszcze nigdy nie spotkałem się z "opisami" sztuki, z których lektury płynie porównywalna przyjemność co z obcowania z samą sztuką.

Malarstwo Białego Człowieka (całość): 9.0/10

Ostatni tom nie jest najlepszym w serii, lecz po prostu trzyma mniej więcej jej zwyczajowy poziom. Czuć odrobinę, że to końcówka, że autor jest już może z lekka zmęczony, przy czym nie oznacza to nic negatywnego - jest po prostu jakoś tak spokojniej, lekko melancholijnie. Pasuje to całkiem nieźle zwłaszcza do takich postaci jak Friedrich i Turner, które są tu w mistrzowski...