Na tę książkę składa się zbiór felietonów publikowanych przez Zbigniewa Mentzla w latach 1997-2001. Tematyka jest różna - od wspomnień z czasów dzieciństwa, przez krytykę literacką, do obserwacji życia współczesnego mieszkańca Polski. Różny jest także ich stopień atrakcyjności dla czytelnika.
Mnie osobiście ta różnorodność nie zadowoliła. Felietony są niby podzielone na kilka rozdziałów, ale trudno pociągnąć jakąś nić wspólnego wątku czy choćby zarysu jakiejś myśli przewodniej, łączącej poszczególne teksty. Jest w tym wszystkim pewna wyrywkowość myśli, jakiś chaos, które sprawiają, że po skończonej lekturze w głowie pozostaje plątanina myśli i odczuć. Żadnej natomiast spójnej refleksji.
Szkoda, bo pierwsze teksty, nawiązujące do okresu PRLu i zniewolenia Polski pod jarzmem komunizmu - są świetne. A już w dalszych utworach - treści się rozpływają. Broni się jeszcze - moim skromnym zdaniem - tekst o natchnionej analfabetce czy o wierszu Miłosza w tramwaju. Ale reszta nie zachwyca niczym szczególnym.

Na tę książkę składa się zbiór felietonów publikowanych przez Zbigniewa Mentzla w latach 1997-2001. Tematyka jest różna - od wspomnień z czasów dzieciństwa, przez krytykę literacką, do obserwacji życia współczesnego mieszkańca Polski. Różny jest także ich stopień atrakcyjności dla czytelnika.
Mnie osobiście ta różnorodność nie zadowoliła. Felietony są niby podzielone na...