Po zdecydowanie lżejszej i bardziej młodzieżowej "Trylogii czasu", od której zaczęła się moja przygoda z Kerstin Gier, sięgnęłam po tę pozycję. Jej lektura wzbudziła we mnie naprawdę wiele emocji - od uśmiechu czy wręcz głośnego śmiechu przy niektórych fragmentach, po naprawdę głęboki smutek kiedy bohaterka wspomina swojego zmarłego męża. Do teraz łzy napływają mi do oczu, kiedy przypominam sobie Carolin myślącą "KarlnieżyjeKarlnieżyje"...
Trudno zdecydować, czy lepiej kochać, być kochaną i bezpowrotnie stracić tę miłość, cierpieć po odejściu ukochanej osoby,czy też nie kochać nigdy nikogo tak mocno, by po jego śmierci stracić sens życia.
Ta lektura nie odpowie na to pytanie - pozwoli jednak dostrzec, że nawet jeżeli zabraknie kogoś ważnego obok nas, nie oznacza to, że zostajemy na świecie sami. Zawsze warto szukać dalej - wśród znajomych i tych jeszcze nieznajomych.
Polecam bardzo mocno wszystkim spragnionym mądrej, wzruszającej i także rozbawiającej lektury.

Po zdecydowanie lżejszej i bardziej młodzieżowej "Trylogii czasu", od której zaczęła się moja przygoda z Kerstin Gier, sięgnęłam po tę pozycję. Jej lektura wzbudziła we mnie naprawdę wiele emocji - od uśmiechu czy wręcz głośnego śmiechu przy niektórych fragmentach, po naprawdę głęboki smutek kiedy bohaterka wspomina swojego zmarłego męża. Do teraz łzy napływają mi do oczu,...