Ta książka jest inna niż wszystkie, niby temat powszechny, bo książka pisana jest przez życie, ale jest w niej coś, co nie pozwala odłożyć jej z powrotem na półkę. W tej książce jest pewna intymność, która tworzy więź z czytelnikiem, jest to ten typ relacji, który pozostaje jeszcze na długo po skończonej lekturze. Ale tu Was zaskoczę, wcale nie uważam, aby książka mnie oczarowała czy zamydliła mi oczy, nie. Zwierzenie głównej bohaterki otworzyły mi oczy, ale nie mam poczucia, aby autorka narzucała mi sposób myślenia czy postrzegania określonych treści. Czytając książkę byłam pochłonięta wydarzeniami, ale nieuzależniona od nich. Nie wiem jak to powiedzieć, ale takiej książki jeszcze nie czytałam. Prawdziwa do bólu, szczera, trochę smutna, a zarazem emanująca szczęściem. Oj, bardzo nieskładne są moje myśli, ale inaczej nie potrafię.

Andżelika, bohaterka i zarazem narratorka książki, jest trzydziestoletnią kobietą, która próbuje sobie radzić z własnymi problemami. Ataki paniki, nadużywanie alkoholu, konsumpcjonizm i zakupoholizm, z tym zmaga się Andżelika. Kupuje bez przymierzania, bo na to już nie ma czasu, nie wyobraża sobie wieczoru bez kilku lampek wina, a przy tym dręczy się wspomnieniami. Jest to smutny obraz kobiety, która się pogubiła, i pokazuje nam drogę jak do tego doszło.

Zaczynając lekturę tej książki, obawiałam się, że liczne monologi, a co za tym idzie niewielka ilość dialogów, w dłuższej perspektywie, okażą się nużące. I rzeczywiście były chwile, w których męczyły mnie wspomnienia Andżeliki. Na szczęście były to nieliczne momenty, podczas których robiłam sobie przerwę i za jakiś czas wracałam do lektury, bo jak wspomniałam na początku, książka ma w sobie jakiś nieoczywisty magnes.

„Złudzenia, nerwice i sonaty” pokazały mi, jak złożoną postacią jest człowiek. Nie zawsze to, co z zewnątrz wydaje się spełnieniem marzeń jest uosobieniem szczęścia. Podobnie jak bohaterka, każdy z nas musi wpierw zmierzyć się z własnymi demonami, aby pogodzić się ze sobą i światem.

Polecam tę osobliwą lekturę zwłaszcza kobietom, które potrafią słuchać…

Ta książka jest inna niż wszystkie, niby temat powszechny, bo książka pisana jest przez życie, ale jest w niej coś, co nie pozwala odłożyć jej z powrotem na półkę. W tej książce jest pewna intymność, która tworzy więź z czytelnikiem, jest to ten typ relacji, który pozostaje jeszcze na długo po skończonej lekturze. Ale tu Was zaskoczę, wcale nie uważam, aby książka mnie...