Nie bardzo wiedziałem jak się zabrać ze ocenianie tej książki. Więc przerzuciłem parę stron... i po raz kolejny towarzyszyłem Spartakusowi (który teoretycznie nie jest głównym bohaterem, ale tylko parę wydarzeń rozgrywa się bez niego) od Wezuwiusza aż do śmierci na polu bitwy. Jaki wyciągnąłem z tej drogi wnioski? Przede wszystkim, ,,Uczniowie Spartkusa" bardzo wiernie oddaje rzeczywisty przebieg wydarzeń. Wszyscy wymienieni przez kronikarzy aktorzy dramatu (a w sumie nawet tragedii) prawdopodobnie (w końcu, nawet o samym Spartakusie nie wiele wiadomo) przypominają swoje rzeczywiste odpowiedniki. I mają swoją osobowość i charakter. A właśnie, wspomniałem przed chwilą o tragedii. W końcu, walka zdradzonych i pogardzanych niewolników doprowadziła ich wszystkich do śmierci na krzyżu (dla szczęśliwców - na polu bitwy)... Tego w tej książce nie czuć. Jest typowa powieść dla młodzierzy, gdzie dobro zostaje nagrodzone (choćby przez uwolnienie bliskich i śmierć godną wolnego człowieka), zło ukarane, a okrucieństwo wojny nie jest widoczne. Styl ten nie robił na mnie wrażenia, tak samo jak bardzo szybka akcja. Na szczęście opisy walk są na przyzwoitym poziomie. Bardzo słabo prezentują się intrygi Rzymian i ich popleczników - jasne, łatwe do przewidzenia i w dodatku planowane zawsze w obecności głównego bohatera. Jakby i tak miały zbyt duże szanse na powodzenie. Tak więc, lektura która podobała mi się paręnaście lat temu nie przeszła mojej próby czasu najlepiej, ale ciągle to przyjemna historia, z głębokim i bardzo optymistycznym przesłaniem.

Nie bardzo wiedziałem jak się zabrać ze ocenianie tej książki. Więc przerzuciłem parę stron... i po raz kolejny towarzyszyłem Spartakusowi (który teoretycznie nie jest głównym bohaterem, ale tylko parę wydarzeń rozgrywa się bez niego) od Wezuwiusza aż do śmierci na polu bitwy. Jaki wyciągnąłem z tej drogi wnioski? Przede wszystkim, ,,Uczniowie Spartkusa" bardzo wiernie...