Rzeczywiście debiutancki utwór - ale nie młodzieńczy. Ma coś niepokojąco współczesnego, w końcu to Conrad, jednak korzeniami mocno w XIX w. Chociaż może cała jego dalsza twórczość to ma? Ciekawe jak tę neoromantyczną powiastkę osadzoną w oryginalnym miejscu odbierali współcześni, którym przecież wielkich powieści nie brakowało, egzotyki też nie(Kipling!),a i do eksperymentów miało wkrótce dojść….

Rzeczywiście debiutancki utwór - ale nie młodzieńczy. Ma coś niepokojąco współczesnego, w końcu to Conrad, jednak korzeniami mocno w XIX w. Chociaż może cała jego dalsza twórczość to ma? Ciekawe jak tę neoromantyczną powiastkę osadzoną w oryginalnym miejscu odbierali współcześni, którym przecież wielkich powieści nie brakowało, egzotyki też nie(Kipling!),a i do...

Ten debiutancki utwór pokazuje charakterystyczne cechy pisarstwa Conrada. Przede wszystkim życie na styku ( kultur , zjawisk czy zmian.)poszukiwanie i tworzenie własnej tożsamości oraz głębokie poczucie dramatyczności ludzkich wyborów. Bohaterowie Conrada nigdy nie są czarno-biali, często na granicy między realizacja marzeń a upadkiem. Tak jest też z tytułowym bohaterem a jego "szaleństwo" jest wyrazem niemożności pogodzenia się z utrata wizji, w która wciągnął własną córkę Czy Almayer kochał córkę, czy tylko poprzez nią chciał urzeczywistnić sens własnego życia? Czy Nina kochała konkretnego człowieka, czy jak ojciec swoją wizje samorealizacji?
To niewielka książka i niektóre wątki są urwane, albo zbyt niedookreślone, widać pewne braki kompozycyjne. Ale na pewno nie jest to tylko obyczajowa historia.

Ten debiutancki utwór pokazuje charakterystyczne cechy pisarstwa Conrada. Przede wszystkim życie na styku ( kultur , zjawisk czy zmian.)poszukiwanie i tworzenie własnej tożsamości oraz głębokie poczucie dramatyczności ludzkich wyborów. Bohaterowie Conrada nigdy nie są czarno-biali, często na granicy między realizacja marzeń a upadkiem. Tak jest też z tytułowym bohaterem...

„Pragnął żyć tylko tak długo, aby móc zapomnieć”.

„Szaleństwem Almayera” miejscowi nazwali „na wpół ukończony dom, zbudowany na przyjęcie Anglików”. Sam Kaspar Almayer jest postacią tragiczną, ale człowiekiem chorym psychicznie – przynajmniej w sensie takim, jak my to rozumiemy - nie jest. Ma jednak niedające się przezwyciężyć skłonności do dokonywania niewłaściwych, a czasem wręcz złych, życiowych wyborów. Stanąwszy przed swoim pierwszym ważnym wyborem, zdał się na chciwość i wyrachowanie, i w jego przypadku taki materiał nie posłużył do zbudowania czegoś trwałego i wartościowego. Na naszych oczach tytułowy bohater po kolei traci wszystko.

Wszystko, oprócz pamięci. A jedyne, o czym marzy i co chciałby osiągnąć zanim umrze, to niepamięć.

Debiutancka powieść Conrada ma już to, co stanie się wspólnym mianownikiem i znakiem rozpoznawczym twórczości tego pisarza: rozważania egzystencjalne i etyczne. Poza tym bardzo dużo w niej się dzieje. W egzotycznej (dla nas) scenerii wyspy Borneo, rozgrywa się gorący, pełen namiętności romans. Są wątki przygodowe (żeby nie powiedzieć – awanturnicze),zaskakujące zwroty akcji, a postaci, także drugoplanowe, wręcz buzują emocjami. W tle konflikt cywilizacyjny na styku różnic między Wschodem a Zachodem.

„Pragnął żyć tylko tak długo, aby móc zapomnieć”.

„Szaleństwem Almayera” miejscowi nazwali „na wpół ukończony dom, zbudowany na przyjęcie Anglików”. Sam Kaspar Almayer jest postacią tragiczną, ale człowiekiem chorym psychicznie – przynajmniej w sensie takim, jak my to rozumiemy - nie jest. Ma jednak niedające się przezwyciężyć skłonności do dokonywania niewłaściwych, a...

Książkę tę przeczytałem już po raz drugi. Podobnie jak i przy pierwszej lekturze nie byłem zachwycony samą książką do tego stopnia by opiewać ją pod niebiosy. Jednakże jest ona dziełem, które jest pewnym pomostem między prozą awanturniczo-przygodową a refleksją postkolonialną opatrzoną sporą dozą namysłu egzystencjalnego.

Czas napisania książki zbiega w sobie wiele punktów stycznych historii, takich jak dojrzała teoria ewolucji Darwina, przemiany społeczne i związana z nimi emancypacja, technicyzacja świata europejskiego, która na przełomie XIX i XX wieku przeżywa swój kryzys oraz wiele innych.

Największym dokonaniem Conrada w tej powieści jest ukazanie kryzysu kolonializmu. Wyczerpania się konwencji próby "ujarzmienia człowieka dzikiego", ucywilizowania go. Autor stawia przed czytelnikiem wiele pytań: oto czy słusznie próbowano "szczepić europejskość" w ludziach innych kultur? czy słusznie próbowano budować tak "nowy świat"? Czy kultura europejska może uchodzić za miano szczytowej? Czy jest coś dobrego w innych kulturach? Czy cywilizacja jest w stanie ujarzmić pierwotnego ducha?

Autor zdaje się odpowiadać na dwójnasób; odpowiedzią może być albo rozpacz albo miłość. Nie jest to odpowiedź wprost.

Ostatecznym pytaniem wyłaniającym się ponad wszystkimi wektorami takimi jak cywilizacja, kultura, obcość, inność połyskuje pytanie jak ślad zachodzącego złociście słońca nad rzeką Pantaj w Sambirze; a jest to pytanie o człowieczeństwo i ludzkie namiętności, które zawisa spokojnie jak mgła po zachodzie palącego żarem słońca...

Książkę tę przeczytałem już po raz drugi. Podobnie jak i przy pierwszej lekturze nie byłem zachwycony samą książką do tego stopnia by opiewać ją pod niebiosy. Jednakże jest ona dziełem, które jest pewnym pomostem między prozą awanturniczo-przygodową a refleksją postkolonialną opatrzoną sporą dozą namysłu egzystencjalnego.

Czas napisania książki zbiega w sobie wiele punktów...

W "Szaleństwie Almayera" wciąga zarysowany świat indonezyjskiej osady, intrygujące postaci bohaterów (zwłaszcza postać samego Almayera) oraz sama fabuła. Kulminacyjne fragmenty historii są naprawdę poruszające. Jest to w mojej ocenie jedna z najlepszych książek Conrada.

W "Szaleństwie Almayera" wciąga zarysowany świat indonezyjskiej osady, intrygujące postaci bohaterów (zwłaszcza postać samego Almayera) oraz sama fabuła. Kulminacyjne fragmenty historii są naprawdę poruszające. Jest to w mojej ocenie jedna z najlepszych książek Conrada.

Ciężko jest ocenić książkę, w której historia gra drugorzędną rolę nad językiem. Przez niektóre opisy trzeba było przebrnąć, jak przez grzęzawisko. Jednak, nie umniejsza to faktu, że warto zapoznać się z premierową powieścią Conrada i zaszczepić w sobie zainteresowanie jego pozostałymi tworami literackimi.

Ciężko jest ocenić książkę, w której historia gra drugorzędną rolę nad językiem. Przez niektóre opisy trzeba było przebrnąć, jak przez grzęzawisko. Jednak, nie umniejsza to faktu, że warto zapoznać się z premierową powieścią Conrada i zaszczepić w sobie zainteresowanie jego pozostałymi tworami literackimi.

Pięknie przedstawiona, złożona historia, jakich wiele. Ale największe wrażenie robi scena ojca z córką. Polecam.

Pięknie przedstawiona, złożona historia, jakich wiele. Ale największe wrażenie robi scena ojca z córką. Polecam.

Kręć Babalaczi, kręć

Kręć Babalaczi, kręć

Bardzo to jest teatralne, historia jest zawiła, ale wyraźna i momentami zaskakująca. Do tego wyszukany język i ciekawy kontekst kulturowy.

Bardzo to jest teatralne, historia jest zawiła, ale wyraźna i momentami zaskakująca. Do tego wyszukany język i ciekawy kontekst kulturowy.

Smutna książka opisująca miłość ojca do córki. Jak to u Conrada, zaduma, smutek, refleksja... W tle uprzedzenia rasowe. Warto.

Smutna książka opisująca miłość ojca do córki. Jak to u Conrada, zaduma, smutek, refleksja... W tle uprzedzenia rasowe. Warto.