Przede wszystkim - dzielę tę książkę przez dwa. Pisana jako dziennik frustracji, siłą rzeczy pokazuje to, co w macierzyństwie uwiera, przeszkadza, załamuje, frustruje, co złości do żywego. Czytając, nie pomijajcie tego odnośnika umieszczonego między wersami, odnośnika do nienapisanego zdania - że są też dobre strony.

Nie mam dzieci, nigdy ich mieć nie chciałam i zdecydowanie nie będę, więc trudy i znoje opisane w "Macierzyństwie non fiction" zawsze będą dla mnie tylko bajkami o żelaznym wilku. Po lekturze zostało mi anatomist głębokie przeświadczenie, że rodzice - wszyscy, ale zwłaszcza ci niezdecydowani, przerażeni, zmęczeni i sfrustrowani - zasługują na pomnik.

Jednocześnie Woźniczko-Czeczott pokazuje coś jeszcze: że rewolucja obyczajowa, wylatywanie kury domowej z gniazda i uwalnianie od przymusowych świadczeń na rzecz rodziny (tzw. "obowiązków") to w dużym stopniu rewolucja w głowie. Autorka wspaniale pokazuje to na swoim przykładzie, kiedy dzieli się refleksjami - na przykład że wymaga od męża wsparcia, ale nie zawsze zostawia mu na nie przestrzeń.

Ciekawa, ale kiedy nie masz swoich dzieci i nie do końca rozumiesz dylematy, czy zakładać rodzinę, czy nie, trudniej się z nią utożsamiać.

Przede wszystkim - dzielę tę książkę przez dwa. Pisana jako dziennik frustracji, siłą rzeczy pokazuje to, co w macierzyństwie uwiera, przeszkadza, załamuje, frustruje, co złości do żywego. Czytając, nie pomijajcie tego odnośnika umieszczonego między wersami, odnośnika do nienapisanego zdania - że są też dobre strony.

Nie mam dzieci, nigdy ich mieć nie chciałam i...

„Wolę wyżywać się w sieci, a na co dzień być spokojna mamą i żoną, niż malować obraz idealnego macierzyństwa i na co dzień krzyczeć do bachora “Ty śmierdzielu!” - z bezsilności, że mimo starań rzeczywistość nijak nie przystaje do pięknej wizji.”
Książkę zaczęłam czytać w dniu, w którym dostałam upomnienie z biblioteki dot. zwrotu. Nie mogłam jej znowu prolongować. Po porodzie przeczytałam tylko fragmenty poradników, które zaczęłam w ciąży. Może dwa rozdziały innej książki, a “non-fiction” czekało, czekało…
Był to też dzień, w którym było ciężko z moim 2,5mies. dzieckiem. Złe się czuło, płakało… Sięgnęłam po książkę żeby przeczytać choć trochę, żeby zobaczyć o czym to jest (wypożyczyłam hurtowo z z poradnikami),czy warto ją przetrzymać, czy powinnam ja oddać do biblioteki czym prędzej.
Czytałam przygnieciona śpiącym niemowlakiem, czytałam karmiąc, czytałam zachłannie między kolejnym płaczem bobo.
Określono, że Autorka pisze o tym, o czym się zazwyczaj nie mówi. Nadal można tak powiedzieć mimo, że minęło od wydania ponad 10lat, i pojawiły się różne inne pozycje, profile w social mediach o trudach macierzyństwa. Książka jest nadal jak najbardziej aktualna.
Tylu rzeczy nie wiedziałam, tyle mnie przytłoczyło, a to dopiero 2,5mies. „Macierzyństwo non-fiction” pochłania się bardzo szybko - jest świetnie napisane, z humorem (choć daleko mi do polubienia imion wymienionych, pochodzących z Dynastii).
Mąż stwierdził, że po co czytać oczywistości. Nie kochanie, to nie są oczywistości. To wiele sytuacji, stanów i emocji, których wcześniej nie znałam, a które nie są od tak omawiane na kawie ze znajomą, nie mówiąc o rozmowach rodzinnych. To książka pocieszająca, otulająca, opisująca sytuacje, które jak okazuje się, dotyczą też innych. Wiadomo, że z dzieckiem jest ciężko ale nikt nie mówi, że aż tak i mimo tych "oczywistości" dobrze wiedzieć, że to nie tylko my… Że to wszystko to standard, a nie kwestia braku przygotowania lub wyjątkowego nie dawania sobie rady. To dzięki “przegadaniu" i podzieleniu się tym wszystkim jest lżej. Jak na terapii.
Bardzo sie cieszę, ze zajrzałam do książki przed oddaniem do biblioteki. Pochłonęłam ją całą, z zachłannością, a jakże trafny koniec bardzo mnie wzruszył.
Zamówię ją sobie, by móc do niej wracać.

„Wolę wyżywać się w sieci, a na co dzień być spokojna mamą i żoną, niż malować obraz idealnego macierzyństwa i na co dzień krzyczeć do bachora “Ty śmierdzielu!” - z bezsilności, że mimo starań rzeczywistość nijak nie przystaje do pięknej wizji.”
Książkę zaczęłam czytać w dniu, w którym dostałam upomnienie z biblioteki dot. zwrotu. Nie mogłam jej znowu prolongować. Po...

Czytałam w czwartym trymestrze i myślę, że to był świetny czas na tę lekturę. Te same frustrację, te same nadzieje. I światełko w tunelu. Zdecydowanie czuję się lepiej.

Czytałam w czwartym trymestrze i myślę, że to był świetny czas na tę lekturę. Te same frustrację, te same nadzieje. I światełko w tunelu. Zdecydowanie czuję się lepiej.

Połknęłam tę książkę w 3 wieczory, co - jako świeżo upieczonej matce - dawno mi się nie zdażało.

Czy jest to wiekopomne dzieło literackie? Raczej nie.

Czy dobrze, że ta książka powstała, abyśmy nie dały się przekonać "prykającym" tęczą matkom, że coś z nami jest nie tak? Jak najbardziej.

Masz koleżankę w ciąży lub w połogu? Kup jej tę książkę, to będzie najlepszy prezent.

Połknęłam tę książkę w 3 wieczory, co - jako świeżo upieczonej matce - dawno mi się nie zdażało.

Czy jest to wiekopomne dzieło literackie? Raczej nie.

Czy dobrze, że ta książka powstała, abyśmy nie dały się przekonać "prykającym" tęczą matkom, że coś z nami jest nie tak? Jak najbardziej.

Masz koleżankę w ciąży lub w połogu? Kup jej tę książkę, to będzie najlepszy prezent.

Autorka na początku ostrzega, że jej książka to "dziennik frustracji" i taki przekaz do nas potem kieruje. Sporo ciekawych spostrzeżeń, parę wątków godne przemyślenia. Jest też optymistyczne zakończenie, co chyba podobało mi się najbardziej.

Autorka na początku ostrzega, że jej książka to "dziennik frustracji" i taki przekaz do nas potem kieruje. Sporo ciekawych spostrzeżeń, parę wątków godne przemyślenia. Jest też optymistyczne zakończenie, co chyba podobało mi się najbardziej.

Przeczytałam ją mając w domu kilkutygodniowe dziecko, polecam ją zawsze każdej mojej koleżance, która będzie mamą lub też ma niemowlaka na pokładzie! Czytając - śmiałam się w głos, a jednocześnie bardzo mnie uspokoiła. :)

Przeczytałam ją mając w domu kilkutygodniowe dziecko, polecam ją zawsze każdej mojej koleżance, która będzie mamą lub też ma niemowlaka na pokładzie! Czytając - śmiałam się w głos, a jednocześnie bardzo mnie uspokoiła. :)

Myślałam, że idealna książka dla mnie jako mamy, że idealna lektura do kawki, niestety … książka nudna, monotonna, czasem miałam wrażenie, że pisana na siłę.

Myślałam, że idealna książka dla mnie jako mamy, że idealna lektura do kawki, niestety … książka nudna, monotonna, czasem miałam wrażenie, że pisana na siłę.

Uśmiałam się do łez. POLECAM

Uśmiałam się do łez. POLECAM

Czytając ją miałam wrażenie, że autorka siedziała w mojej głowie. Dużo prawdy nieoczywistej - polecam wszystkim przyszłym i obecnym mamom

Czytając ją miałam wrażenie, że autorka siedziała w mojej głowie. Dużo prawdy nieoczywistej - polecam wszystkim przyszłym i obecnym mamom

Bardzo się utożsamiałam z treścią książki. Często śmiałam się na głos ;)

Bardzo się utożsamiałam z treścią książki. Często śmiałam się na głos ;)