(...) myślę, że w każdej epoce można mieć życie interesujące i użyteczne, a to głównie chodzi, aby go nie zmarnować"...

Jest to powieść bardzo subiektywna, uczuciowa i napisana bez żadnego dystansu. Jednak - to co w przypadku postaci innej niż Maria Curie, byłoby dość męczące - tu sprawdza się znakomicie - bo bohaterka tej powieści naprawdę była wielkim, genialnym i jednocześnie skromnym człowiekiem. Zatem te oceny subiektywne nie rażą, a zachwyt jest usprawiedliwiony. Zresztą - jaka córka potrafiłaby opisać swoją matkę obiektywnie i bezstronnie?:)

Raziło mnie trochę w tej biografii - że od momentu małżeństwa z Piotrem - Maria, jakby przestaje być główną bohaterką. I autorka przestaje wtedy opisywać jej uczucia, a skupia się bardziej na uczuciach Piotra. A jeszcze gorsze było - po śmierci Piotra, to prześlizgnięcie się po kolejnych prawie 30 latach życia Marii. Rozumiem jednak - że Ewa Curie nie mogła i nie chciała opisywać związku matki z Paulem Langevinem. A szkoda - bo przez to Marii Curie - zabrakło pełnej charakterystyki.

Tacy ludzie jak Maria Curie przejmują mnie podziwem, ale nie trzeba na ich cześć śpiewać hymnów pochwalnych. Wystarczy spojrzeć na koleje ich życia i po prostu uznać niezwykłość i charakter ze stali. Uśmiechnęłam się, kiedy Piotr Curie napisał: "Kobiety genialne rzadko się spotyka". Bo chyba: LUDZI genialnych rzadko się spotyka - a on miał szczęście poznać jedną z genialnych:).

(...) myślę, że w każdej epoce można mieć życie interesujące i użyteczne, a to głównie chodzi, aby go nie zmarnować"...

Jest to powieść bardzo subiektywna, uczuciowa i napisana bez żadnego dystansu. Jednak - to co w przypadku postaci innej niż Maria Curie, byłoby dość męczące - tu sprawdza się znakomicie - bo bohaterka tej powieści naprawdę była wielkim, genialnym i...