Większą część wspomnień byłego polskiego premiera stanowią jego analizy i przemyślenia na temat Rosji - pisał je człowiek o wybitnej inteligencji, umyśle przenikliwym. Są, jak to się dawniej pisało, niczym światło reflektora precyzyjnie oświetlające i sowiecką rzeczywistość, i rosyjską psychikę. Właściwie oprócz jednej - uzasadnionej w chwili pisania wspomnień około 1942 roku - pomyłki: zapowiedzi klęski militarnej ZSRS, cała reszta prognoz Kozłowskiego wciąż zadziwia trafnością, choćby w odniesieniu do Rosji Putina.
Zwykle autorzy wspomnień "obozowo-łagrowych" skupiają uwagę na sobie i swoich przeżyciach, co jest jak najbardziej uzasadnione ze względu na rozmiar ich cierpień, zresztą mówiąc o swych losach, mówią za swoich niezliczonych towarzyszy niedoli, którym nie było dane złożenie świadectwa. Leon Kozłowski jest pod tym względem niezwykle oszczędny w słowach - o sobie pisze o tyle, o ile było to konieczne dla opisania więziennego świata ZSRS.
Rzecz ostania: "Moje przeżycia" pisane były w sytuacji, kiedy trudno było spodziewać się rychłej klęski Rzeszy, powstały w warunkach quasi internowania autora przez Gestapo, jednak nie ma tam nic schlebiającego Niemcom, wręcz jest tam sporo rzeczy antyniemieckich - już to jedno powinno podważyć podejrzenia o rzekomy zamiar kolaboracji Leona Kozłowskiego z hitlerowcami.

Większą część wspomnień byłego polskiego premiera stanowią jego analizy i przemyślenia na temat Rosji - pisał je człowiek o wybitnej inteligencji, umyśle przenikliwym. Są, jak to się dawniej pisało, niczym światło reflektora precyzyjnie oświetlające i sowiecką rzeczywistość, i rosyjską psychikę. Właściwie oprócz jednej - uzasadnionej w chwili pisania wspomnień około 1942...