Opinie na temat literackiego talentu Zapolskiej są mocno podzielone. Bardzo często określa się ją natomiast mianem świetnej obserwatorki - i w tej książce widać to naprawdę doskonale. Po przeczytaniu opisu na okładce powieści, można łatwo dojść do wniosku, że to tandetne romansidło, taki trochę lepszy Harlequin, bo przecież mamy tu typowy trójkąt - zmęczona małżeństwem żona, mąż, który nie ma zbyt wiele do powiedzenia, i przystojny aktor. Dla Tuśki ten właśnie aktor to egzotyczna nowość, pochodząca z niedostępnego dla niej świata - przez to jeszcze bardziej kuszącego. Atmosferę kiczowatości podkreśla dodatkowo język autorki - patetyczny, kwiecisty, pełen bogatych, barokowych zwrotów, niesamowicie emocjonalny i ckliwy, sentymentalny. Trochę to wszystko przesłodzone, zupełnie, jak modne obecnie pudełka i donice z motywami decoupage - pełno tu różyczek, amorków, lawendy i elegancko ubranych kobiet. Ale uwaga - ten język tutaj świetnie pasuje! Cała sytuacja jest absurdalna, nieco tragikomiczna, śmieszna, da się wyczuć przez skórę, jakie będzie zakończenie całej historii. Ten język doskonale podkreśla rozdźwięk, jaki można łatwo dostrzec w Tuśce, która działa na zasadzie "chciałabym, ale boję się". Jej marzenia, namiętności są niemożliwe do zrealizowania przez jej emocjonalny chłód, usztywnienie, ona tak naprawdę przez cały czas jest skrępowana przez swój własny, emocjonalny gorset. Jest on bardzo mocno zasznurowany i nie da się go zdjąć. Jedynym ratunkiem jest radykalne rozwiązanie - przecięcie go, ale do tego trzeba mieć dużo odwagi, której Tuśce brakuje. Nie jest ona postacią zbyt barwną, tak samo zresztą jak większość bohaterów książki. To są ludzie z krwi i kości, co jednak nie oznacza, że pała się do nich jakąś ogromną sympatią. Natomiast córka Tuśki, Pita, jest osobą która budzi współczucie - w gruncie rzeczy, to bezbronna ofiara emocjonalnego chłodu matki, na który chyba w żaden sposób nie zasłużyła.
Ta książka się absolutnie nie zestarzała, jest po prostu sentymentalna, klimatyczna i stylowa. Gdyby zmienić realia, cała przedstawiona w niej historia byłaby i tak aktualna, takie historie zdarzają się przecież w każdej epoce. Nawet jeśli niektórych może razić jej nadmierna emocjonalność, moim zdaniem to wyszło książce na dobre, przez to wszystkie uczucia bohaterów, kolory, smaki i smaczki, wszystko w tej książce odczuwa się ze zdwojoną siłą.

Opinie na temat literackiego talentu Zapolskiej są mocno podzielone. Bardzo często określa się ją natomiast mianem świetnej obserwatorki - i w tej książce widać to naprawdę doskonale. Po przeczytaniu opisu na okładce powieści, można łatwo dojść do wniosku, że to tandetne romansidło, taki trochę lepszy Harlequin, bo przecież mamy tu typowy trójkąt - zmęczona małżeństwem...