Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są różne dzieci… Dzieci serca, dzieci krwi, dzieci obowiązku. Te ostatnie
są najbiedniejsze. Są — drewniane. Najszczęśliwsze są dzieci serca.

- Pani nie umie żyć (...)
- Ja? Ależ ja żyję tak, jak wszyscy w moim położeniu.
-Otóż to, otóż to! - jak wszyscy. A każdy człowiek powinien przefasonować swoje życie do swojej indywidualności. W tym cała filozofia.

No, sezonówka, sezonowa miłość… U nas w teatrze liczą sę miłości na sezony… teatralne. Mówi się: kochali się pół sezonu, cały sezon, to takie żniwo dla sezonowej miłości.

(...) większym poświęceniem jest dobrze dla innych żyć, niż wspaniale dla innych umrzeć.

Kochać – to ukochać tę drogą istotę z całym bólem, jaki nam sprawiać mogą jej wady, jej występki, kochać przez łzy, przez ból, przez cierpienie.

Świat nie jest taki zły. Należy się z nim pogodzić, skoro już żyć na nim mamy.

(...) największą ludzką tragedią jest takie zgodzenie się z okrucieństwem przeznaczenia, jakie ma przed sobą.

Ktoś, co sam serca w sobie nie pielęgnował, na
próżno będzie o nie kołatał do innych.