Książka w sposób oryginalny i nowatorski opisuje wydarzenia z 1920 roku (dzień po dniu). Konstrukcją przypomibna blog (salon24), z przywołaniem oryginalnych tekstów ówczesnych gazet codziennych (Robotnik, Kurier Warszawski, Lwowski) i komentarzem dr Osicy. Taka forma powinna zachęcić młodzież do czytania, ale także czytelników, którym znudziło się konwencjonalne ble, ble ble. Żywy i barwny język to siła tej pozycji. Uczy i bawi - co dziś jest nie lada wyczynem.
Porusza tematy bardzo drażliwe w dzisiejszych czasach dla niektórych kręgów reprezentujących dzisiejszą populistyczną władzę tj. sprawa Litwy Środkowej i generała Żeligowskiego, nienawiśc Czechów i prezydenta Masaryka do Polaków (sprawa Śląska Cieszyńskiego, plebiscytu oraz blokowania dostaw broni i nie przepuszczenie wojsk węgierskich idących ku polskim ziemiom), sprawa Białorusi jako federacji oraz polskiego Lwowa, Pomorza polskiego i Nie Wolnego Miasta Gdańska, a także wiele informacji z życia pisarzy, aktorów, ludzi nauki, które często rzucają ciekawe światło na takie postaci jak Broniewski (szlachcic i oficer Legionów), Dąbrowska, Nowowiejski itd).
"Rok 1920 to nie tylko wojna, początkowo toczona gdzieś na odległych Kresach, lecz równocześnie mozolne budowanie państwa i jego instytucji, budowanie w warunkach demokracji, czyli w ogniu rywalizacji partii i polemik prasowych. Możemy obserwować zmagania z trudnościami gospodarczymi, początek wizji ojczyzny zwróconej ku morzu, martwić się niekorzystnymi dla Polski wynikami plebiscytu na Warmii i Mazurach, czy wreszcie podziwiać zryw II powstania śląskiego. Z mojej strony towarzyszy tej książce przede wszystkim szacunek oddawany naszym dziadkom, ojcom i stryjom za to, czego dokonali".
A najciekwasze jest pokazanie polskiego piekiełka politycznego, które trwa do dziś: opluwanie, wyszydzanie, wszyscy - wszystkich - "By żyło się lepiej".
Dla mnie zauroczenie dodatkowe powoduje skojarzenie z arcydziełem Bobkowskiego:"Szkice piórkiem" (forma dziennika).
I bardzo ważny argument - książka ponad miarę obiektwna (o ile można w ogóle tak powiedzieć?), pokazująca z różnych stron tamte, jakże barwne czasy, które dziś mogą dodać ludziom otuchy (w myśl zasady: inni mieli jeszcze gorzej)

Książka w sposób oryginalny i nowatorski opisuje wydarzenia z 1920 roku (dzień po dniu). Konstrukcją przypomibna blog (salon24), z przywołaniem oryginalnych tekstów ówczesnych gazet codziennych (Robotnik, Kurier Warszawski, Lwowski) i komentarzem dr Osicy. Taka forma powinna zachęcić młodzież do czytania, ale także czytelników, którym znudziło się konwencjonalne ble, ble...