Dostałem "Grę" przypadkiem i muszę przyznać, że dobrze się ją czytało. Trochę pornograficzna (autor jednak musiał mieć obsesję na punkcie seksu) i w tej mierze nieco odrealniona (ach te stuprocentowe kobiece orgazmy), trochę awanturniczna i trochę o muzyce. Muszę przyznać, że ta część muzyczna najbardziej mnie zainteresowała, no bo rzadko się słyszy historie o podupadłym kompozytorze muzyki klasycznej, grającego do kotleta w jakimś barze (popularna muzyka też tam jest, więc nie tylko to "nudziarstwo"). Całkiem oryginalny pomysł! Intryga jest zawiązana ciekawie, ale jej rozwiązanie jest dość banalne w mojej skromnej opinii (nie wiem czy to już spoiler). Tak czy inaczej powieść jest mocno filmowa, możnaby wyklepać z niej całkiem przyzwoity scenariusz, który w Stanach wypromowałby pewnie kilka młodych aktoreczek, a przy okazji możnaby spopularyzować trochę klasycznej muzyki. Przede wszystkim jednak, jako jakiś lejtmotyw gdzieś tam w tle, poza tym całym wyuzdaniem, zimnym niekiedy seksem i zwierzęcym popędem, przewija się tęsknota za uczuciem. Bohaterowie obu płci chcą tak naprawdę chcą kochać i być kochani, a że nie potrafią tego wyrazić inaczej niż przez seks, pozostają nieszczęśliwi.

Dostałem "Grę" przypadkiem i muszę przyznać, że dobrze się ją czytało. Trochę pornograficzna (autor jednak musiał mieć obsesję na punkcie seksu) i w tej mierze nieco odrealniona (ach te stuprocentowe kobiece orgazmy), trochę awanturniczna i trochę o muzyce. Muszę przyznać, że ta część muzyczna najbardziej mnie zainteresowała, no bo rzadko się słyszy historie o podupadłym...