Udało mi się przebrnąć przez ten niełatwy, staropolski język i styl i nie żałuję. Wątek miłosny jakże życiowy i lekko komiczny. A polityka jak widać zawsze jest i była straszna, i nasz biedny kraj zawsze miał pod górkę..ciekawe czemu..

Udało mi się przebrnąć przez ten niełatwy, staropolski język i styl i nie żałuję. Wątek miłosny jakże życiowy i lekko komiczny. A polityka jak widać zawsze jest i była straszna, i nasz biedny kraj zawsze miał pod górkę..ciekawe czemu..

Wśród twórczości Kraszewskiego znajdziemy prawdziwe perełki, jak np. ,,Hrabina Cosel", ale zdarzają się też utwory, delikatnie rzecz ujmując, takie sobie.

Sięgnąłem po ,,Saskie Ostatki" z nadzieją na dobrą lekturę, gdyż wśród wielu książek autora, najbardziej podobały mi się właśnie te z czasów Wettynów.

Zawiodłem się. Akcja powieści toczy się jakby na dwóch płaszczyznach. Jedna, to okoliczności związane z orzekaniem Trybunału Wileńskiego i sporem dwóch stronnictw magnackich. Druga, to wątek obyczajowo-miłosny jednego z głównych bohaterów. O ile nagromadzenie postaci historycznych może być jakimś plusem, o tyle, wraz z czytaniem kolejnych stron, z akcji coraz mniej wynika, a wątek ziemiańsko-matrymonialny staje się koszmarnie nudny. Takie połączenie stwarza momentami wrażenie chaosu.

Tym, którym spodobała się ,,Trylogia Saska" raczej nie polecam.

Wśród twórczości Kraszewskiego znajdziemy prawdziwe perełki, jak np. ,,Hrabina Cosel", ale zdarzają się też utwory, delikatnie rzecz ujmując, takie sobie.

Sięgnąłem po ,,Saskie Ostatki" z nadzieją na dobrą lekturę, gdyż wśród wielu książek autora, najbardziej podobały mi się właśnie te z czasów Wettynów.

Zawiodłem się. Akcja powieści toczy się jakby na dwóch...