Każde zdanie w tej książce jest jak odkrycie nieznanego. Zrozumienie uniwersum. A z drugiej strony tak banalne, że aż niepojęte.
Samo czytanie daje poczucie równowagi.
Bardzo kojąca jest myśli, że najgorsza jest myśl nie poddana w wątpliwość.
Na jeden raz może być nużąca, dlatego zalecam dawkowanie systematycznie, codziennie po trochę. wtedy ta zmiana (o której mowa) ma szansę wejść w nawyk

Każde zdanie w tej książce jest jak odkrycie nieznanego. Zrozumienie uniwersum. A z drugiej strony tak banalne, że aż niepojęte.
Samo czytanie daje poczucie równowagi.
Bardzo kojąca jest myśli, że najgorsza jest myśl nie poddana w wątpliwość.
Na jeden raz może być nużąca, dlatego zalecam dawkowanie systematycznie, codziennie po trochę. wtedy ta zmiana (o której mowa) ma...

Głęboka mądrość, czasem przekazana bardzo przystępnie, czasem wręcz przeciwnie, jednak zdecydowanie jest to jedna z tych pozycji książkowych która może zmienić postrzeganie życia, o ile podejdzie się do niej z prawdziwie otwartym umysłem. Już dawno nie zapisałam sobie tyle cytatów z jednej książki, na każdym kroku podczas lektury można było natknąć się na perełki, dzięki którym problemy przestają być problemami. Nie była to lektura szybka, ale na pewno piękna. Filozofia, sztuka zadawania właściwych pytań na mistrzowskim poziomie.

Głęboka mądrość, czasem przekazana bardzo przystępnie, czasem wręcz przeciwnie, jednak zdecydowanie jest to jedna z tych pozycji książkowych która może zmienić postrzeganie życia, o ile podejdzie się do niej z prawdziwie otwartym umysłem. Już dawno nie zapisałam sobie tyle cytatów z jednej książki, na każdym kroku podczas lektury można było natknąć się na perełki, dzięki...

Najbardziej filozoficzna z książek Byron Katie. Warto przeczytać by poznać perspektywę doświadczenia kogoś kto zmierzył się z samym sobą. Oczywiście poza tym z książki można wyciągnąć dużo więcej mądrości.

Najbardziej filozoficzna z książek Byron Katie. Warto przeczytać by poznać perspektywę doświadczenia kogoś kto zmierzył się z samym sobą. Oczywiście poza tym z książki można wyciągnąć dużo więcej mądrości.

Dałam tej książce drugą szansę, jednak i tym razem zupełnie do mnie nie przemówiła. Już pierwsze rozdziały nie wniosły niczego szczególnego, po przeczytaniu 20 dałam spokój mając wrażenie, że czytam tak naprawdę o niczym.

Dałam tej książce drugą szansę, jednak i tym razem zupełnie do mnie nie przemówiła. Już pierwsze rozdziały nie wniosły niczego szczególnego, po przeczytaniu 20 dałam spokój mając wrażenie, że czytam tak naprawdę o niczym.

"Veritas est adaequatio rei" (prawda to zgodność z rzeczywistością) - tak przez setki lat brzmiała filozoficzna definicja prawdy. Przynajmnniej intelektualna jej wykładnia gdyż wtedy jeszcze mało który z filozofów zajmował się człowiekiem jako takim i rzeczywistością ludzką, która okazuje się inna niż ta intelektualna. "Nie ma faktów, są tylko interpretacje. Ile oczu, tyle prawd - w konsekwencji nie ma żadnej prawdy." Pisał humanista F. Nietzsche o kondycji ludzkiej, gdyż prawda obiektywna, ontologiczna nie zajmowała go. Wiadomo, że optymistom żyje się łatwiej niż pesymistom - a przecież żyją w tej samej rzeczywistości. Co więc ich różni? Właśnie ich osobista Prawda, osobiste interpretacje faktów, osobiste narracje. Rodzą się one z przeszłości, indywidualnych historii życia. Przywiązujemy się do nich aż stają się nieświadome. Wówczas faktów już nie dostrzegamy a jedynie operujemy na intepretacjach tychże. Porzucanie przywiązań to nauka wolności, której nikt z zewnątrz nam zapewnić nie może. Czy ludzie pragną wolności? Porzucanie tożsamości budzi lęk. Tożsamość to wiara w pewne myśli, które są interpretacjami tworzącymi opowieści, narracje. Tymczasem myśli dokładnie odwrotne są równie prawdziwe, często nawet prawdziwsze a już na pewno życzliwsze.

Katie Byron nazwała swoją metodę po prostu "Pracą". "Praca" ta polega m.in. na odwracaniu myśli. Z początku jej filozofia wydaje się skrajnie naiwna. Później okazuje się, że kryje się za nią głęboka mądrość, w tej konkretnej książce zgodna z zasadami Taoizmu. Warto zaznaczyć, że sam proces odwracania myśli uświadamia nasze projekcje, kiedy odwrócone bądź jeszcze nie stosujemy do samych siebie. Autorka pisze, że "Praca" jest medytacją. Może nie taką prawdziwą lecz bardziej przypomina tzw. "Vipassanę" czyli obserwację samego siebie, swoich myśli i stanów uczuciowo - emocjonalnych w każdej chwili i sytuacji, bez specjalnych zabiegów czy warunków, pozycji, etc. Uczy kwestionowania wiary we własne myśli, a to od nich wszystko się zaczyna. Można powiedzieć, że świat nie istnieje, jest jedynie wytworem naszych myśli.
Widzimy to, czego nieświadomie oczekujemy i taki jest nasz świat, nasza rzeczywistość.

Początkowe stwierdzenie dotyczące prawdy możnaby przerobić na praktyczniejsze: "Szczęście to zgodność z rzeczywistością."
A "Praca" to freudowskie "wychowanie do rzeczywistości".

"Veritas est adaequatio rei" (prawda to zgodność z rzeczywistością) - tak przez setki lat brzmiała filozoficzna definicja prawdy. Przynajmnniej intelektualna jej wykładnia gdyż wtedy jeszcze mało który z filozofów zajmował się człowiekiem jako takim i rzeczywistością ludzką, która okazuje się inna niż ta intelektualna. "Nie ma faktów, są tylko interpretacje. Ile oczu, tyle...

Książka daje do myślenia, choć pod niektórymi względami się z nią nie zgadzam. Mimo to można przy tej lekturze na chwilę oderwać się od wszystkiego i spojrzeć na codzienność pod innym kątem. Jednak sposób w jaki jest napisana sprawiła, że przeczytanie tej książki zajęło mi dłużej niż przypuszczałam.

Książka daje do myślenia, choć pod niektórymi względami się z nią nie zgadzam. Mimo to można przy tej lekturze na chwilę oderwać się od wszystkiego i spojrzeć na codzienność pod innym kątem. Jednak sposób w jaki jest napisana sprawiła, że przeczytanie tej książki zajęło mi dłużej niż przypuszczałam.

Na początku przerażała mnie ta książka.
Zachowanie autorki, wręcz nielogicznie, dziwne i trochę naiwne, pozbawione instynktu samozachowawczego.
Jednak z czasem zaczęłam na poważnie myśleć nad jej filozofią i dostrzegać w niej pozytywne strony. Być może kiedyś zastosuję "Pracę", jednak póki co nie jestem na to gotowa.

Na początku przerażała mnie ta książka.
Zachowanie autorki, wręcz nielogicznie, dziwne i trochę naiwne, pozbawione instynktu samozachowawczego.
Jednak z czasem zaczęłam na poważnie myśleć nad jej filozofią i dostrzegać w niej pozytywne strony. Być może kiedyś zastosuję "Pracę", jednak póki co nie jestem na to gotowa.

Uwielbiam tę książkę! Moja ulubiona autorstwa Byron Katie. Może dlatego, że pierwsza, a może dlatego, że treść stanowią komentarze i rozważania autorki nt starożytnego chińskiego traktatu Tao Te Ching.

Jakoś tak się złożyło, że spośród mędrców i mistyków historia szczególnie zapamiętała mężczyzn. Przypadek tej - współczesnej nam - kobiety dowodzi jednak, że ponadczasowa autentyczna mądrość nie ma płci.

Uwielbiam tę książkę! Moja ulubiona autorstwa Byron Katie. Może dlatego, że pierwsza, a może dlatego, że treść stanowią komentarze i rozważania autorki nt starożytnego chińskiego traktatu Tao Te Ching.

Jakoś tak się złożyło, że spośród mędrców i mistyków historia szczególnie zapamiętała mężczyzn. Przypadek tej - współczesnej nam - kobiety dowodzi jednak, że ponadczasowa...

Początek - ciężki. Myśl, że nie przebrnę przez ciężkie sformułowania i porady jak odczuwać radość. Po paru rozdziałach umysł się rozświetlił, ciepła fala rozumienia napłynęła.
Ogólnie książka długo czekała aż sięgnę po nią. Wiem' że było warto. Kiedyś na pewno do niej wrócę.

Początek - ciężki. Myśl, że nie przebrnę przez ciężkie sformułowania i porady jak odczuwać radość. Po paru rozdziałach umysł się rozświetlił, ciepła fala rozumienia napłynęła.
Ogólnie książka długo czekała aż sięgnę po nią. Wiem' że było warto. Kiedyś na pewno do niej wrócę.

Świetna książka, ale nie polecam jej na rozpoczęcie przygody z metodą The Work. Katie opowiada o swoich odczuciach wobec świata w świetle poematu Tao, każde ze stwierdzeń jest przez nią rozszerzane. A historie jej "pacjentów" i zasada odwracania myśli jak gdyby wplatana między wierszami. Mimo wszystko, coś w tym jest...

Świetna książka, ale nie polecam jej na rozpoczęcie przygody z metodą The Work. Katie opowiada o swoich odczuciach wobec świata w świetle poematu Tao, każde ze stwierdzeń jest przez nią rozszerzane. A historie jej "pacjentów" i zasada odwracania myśli jak gdyby wplatana między wierszami. Mimo wszystko, coś w tym jest...