I znowu to samo. Ta sama ocena, podobny zawód. O chronologii czytania po raz trzeci nie wspominam i zamykam ten temat, bo nawet mnie już nudzi to marudzenie.
Do rzeczy: aby przypomnieć sobie, na czym skończyłam z przygodami Tempe, wróciłam do swojej recenzji poprzedniego tomu. Niepotrzebnie. Katchy Reichs streściła mi tą część w tej książce. I oczywiście, po raz kolejny, Brennan musiała się przedstawić. Nie znoszę zwrotów bezpośrednich do czytelnika - czy naprawdę ktokolwiek w ten sposób prowadziłby narrację? Opowiadał o szczegółach pożycia intymnego? Śmiech na sali. Mniejsza. Oczywiście, Ryan też musiał być przedstawiony. Ciągle na odwyku z Lily. Drugi tom czytam te same wyjaśnienia. Foch Brennan, że ojciec spędza czas z córką uważam za małostkową kpinę. Charliego już nie pamiętam i mnie nie obchodzi. Katy jest telegraficznie mało, jakby była dodatkiem. I to mniej ważnym od Birdiego. Gdzie podział się ptak? Chow-Chow nie pamiętam, ale coś tam świta. O dziwo, Summer polubiłam bardziej niż powinnam, ale w końcu lubi zwierzęta, więc nie jest do końca stereotypowym pustakiem łasym na kasę. I bardzo irytowało mnie wymądrzanie się Brennan w tym tomie. Summer głupia, Nolan głupia, ta najmądrzejsza. I skąd nagle to zawahanie odnośnie Galimore'a, skoro jest jej tak bliski? Chociaż odgadłam postać mordercy, to jednak wolałabym, żeby to był Irlandczyk, byłoby prościej, bo mam wrażenie, że autorka traktuje postać Ryana po macoszemu. Jakby jego popularność jej ciążyła i musiała się go trzymać na siłę. A nie musi, to ona tworzy, więc po co pisać takie miałkie części w porównaniu z naprawdę ciekawymi pierwszymi tomami? Czy naprawdę musi chodzić o kasę we współczesnej literaturze?
Jedno, za czym tęskniłam, to to przewracanie oczami Tempe. I przypomniałam sobie strukturę powieści: te pytania dotyczące śledztwa. Zawsze do tej pory naprowadzały na właściwy trop, zmuszały do główkowania, kiedy Brennan znała już odpowiedzi. Teraz nie było tego natężenia, za to było kilka powtórzeń zdań, parę wypowiedzi ocierających się o błąd, jakieś zagubione literówki też się gdzieś znalazły, ale to teraz takie powszechne, że już tego nie rejestruję w pamięci i to jest smutne.
Spodobał mi się i nie spodobał jednocześnie dodatek autorki odnośnie inspiracji do powstania fabuły. Wolę jej wypowiedź niż wywiad, gdzie kolejne tomy przygód antropolog są podawane po polsku i po angielsku. To wprowadza dezorientację - przecież czytałam Kości pająka, to wcześniejszy tom, czemu jest po angielsku, jakby jeszcze nie był tłumaczony i wydany? Itd.
Nasyciłam się przygodami z kośćmi, chociaż jak zaczęłam czytać, to żałowałam, że nie posiadam kolejnych tomów. Po lekturze żałuję wydanych pieniędzy. Na szczęście są promocje.

I znowu to samo. Ta sama ocena, podobny zawód. O chronologii czytania po raz trzeci nie wspominam i zamykam ten temat, bo nawet mnie już nudzi to marudzenie.
Do rzeczy: aby przypomnieć sobie, na czym skończyłam z przygodami Tempe, wróciłam do swojej recenzji poprzedniego tomu. Niepotrzebnie. Katchy Reichs streściła mi tą część w tej książce. I oczywiście, po raz kolejny,...

Niejasna sprawa posuwa się częściej "na boki" niż do przodu. Zamiast pościgów, strzelanin i innych dramatycznych akcji dostajemy opisy posiłków, zakupów i spraw sercowych bohaterki. Mnogość śladów, wątków i poszlak tworzy niejasną sieć powiązań, które zbiegają się dopiero pod koniec powieści. Całość, wydaje się autentyczna. Z radością towarzyszymy bohaterce w jej kolejnych perypetiach.
Jedyne zgrzyty to:
- bohaterka to jednak medyk sądowy a nie detektyw o czym autorka najwyraźniej zapomniała
- zakończenie mogłoby być lepsze
- o ile sama sprawa została mistrzowsko podana, brakowało jej odpowiedniego zwieńczenia. Z pewnością dałoby się znaleźć lepsze motywy.

Niejasna sprawa posuwa się częściej "na boki" niż do przodu. Zamiast pościgów, strzelanin i innych dramatycznych akcji dostajemy opisy posiłków, zakupów i spraw sercowych bohaterki. Mnogość śladów, wątków i poszlak tworzy niejasną sieć powiązań, które zbiegają się dopiero pod koniec powieści. Całość, wydaje się autentyczna. Z radością towarzyszymy bohaterce w jej kolejnych...

Ciekawy kryminał, który nie dość, że zawiera interesującą treść samą w sobie, to jeszcze można dowiedzieć się wielu innych ciekawostek, co idzie na duży plus dla autorki. Oby więcej takich autorów, którzy przyjemnie wplatają ciekawe rzeczy do swoich książek :)

Ciekawy kryminał, który nie dość, że zawiera interesującą treść samą w sobie, to jeszcze można dowiedzieć się wielu innych ciekawostek, co idzie na duży plus dla autorki. Oby więcej takich autorów, którzy przyjemnie wplatają ciekawe rzeczy do swoich książek :)

Postanowiłam sobie, że w tym roku napisze coś o każdej książce, którą przeczytam. I tylko dlatego piszę tą opinię. Każda kolejna książka z tej serii jest coraz bardziej nudna i irytująca. Nużące opisy wyścigów NASCAR, przebłyski "geniuszu" wzięte chyba z kapelusza. Ale jestem wytrwała - dobrnę do końca serii. Chyba.

Postanowiłam sobie, że w tym roku napisze coś o każdej książce, którą przeczytam. I tylko dlatego piszę tą opinię. Każda kolejna książka z tej serii jest coraz bardziej nudna i irytująca. Nużące opisy wyścigów NASCAR, przebłyski "geniuszu" wzięte chyba z kapelusza. Ale jestem wytrwała - dobrnę do końca serii. Chyba.

Kolejny tom której główną bohaterka jest Temperance Brennan i niestety kolejne rozczarowanie. Powieść jest do bólu schematyczna a główna bohatera musi kolejny raz udowodnić jako to jest genialna. Taka „Pani ja wiem wszystko najlepiej”. Jest przecież mądrzejsza od policjanta który pomaga jej w śledztwie nie mówiąc już o nowej narzeczonej jej byłego męża. Jej wewnętrzne monologi są irytujące gdyż ograniczają się jedynie do krytykowania.
Powieść była by lepsza gdyby nie była pisana w pierwszej osobie – można wówczas by nabrać dystansu do głównej bohaterki. Ponadto w powieści przeszkadzają szczegółowe opisy co Brennan zjadła - kogo interesuje jakiego koloru było opakowanie np. płatków czy jakim balsamem posmarowała się główna bohaterka.

Kolejny tom której główną bohaterka jest Temperance Brennan i niestety kolejne rozczarowanie. Powieść jest do bólu schematyczna a główna bohatera musi kolejny raz udowodnić jako to jest genialna. Taka „Pani ja wiem wszystko najlepiej”. Jest przecież mądrzejsza od policjanta który pomaga jej w śledztwie nie mówiąc już o nowej narzeczonej jej byłego męża. Jej wewnętrzne...

Jak zwykle fabuła fenomenalna, ciekawa, wielowątkowa, zawiła i interesująca. Nie będę rozpisywać się o czym jest ta książka, bo nie lubię tego robić. Po prostu trzeba ją przeczytać!

Jak zwykle fabuła fenomenalna, ciekawa, wielowątkowa, zawiła i interesująca. Nie będę rozpisywać się o czym jest ta książka, bo nie lubię tego robić. Po prostu trzeba ją przeczytać!

W 43

W 43

Jak zawsze dużo się dzieje. Czyta się dobrze, a nawet lepiej niż dobrze.
Tym razem miałam nadzieję, że Tempe nie oberwie.. ale poziom został utrzymany ;) ;)
Ciekawa historia, jak zawsze szybko się wszystko dzieje.

Jak zawsze dużo się dzieje. Czyta się dobrze, a nawet lepiej niż dobrze.
Tym razem miałam nadzieję, że Tempe nie oberwie.. ale poziom został utrzymany ;) ;)
Ciekawa historia, jak zawsze szybko się wszystko dzieje.

Wciągająca, ciekawa. Lubię dr Temperance Brennan i całą tą serię. Bardzo dobry wybór jeśli chce się odstresować ;)

Wciągająca, ciekawa. Lubię dr Temperance Brennan i całą tą serię. Bardzo dobry wybór jeśli chce się odstresować ;)

Brakowało mi Ryana w tej części... Za to na horyzoncie miłosnym pojawił się Galimore... :D i kurczę polubiłam go :D Ciekawa jestem rozstrzygnięcia tego wątku :)

Brakowało mi Ryana w tej części... Za to na horyzoncie miłosnym pojawił się Galimore... :D i kurczę polubiłam go :D Ciekawa jestem rozstrzygnięcia tego wątku :)