Ile lat powinien mieć bohater opowieści? Takiej, w której swoim toporem rozprawia się z hordami wrogów, nie dostając przy tym zadyszki. Dwadzieścia, trzydzieści, a może w ogóle nie ma górnej granicy wieku dla machających mieczem? Przyzwyczajeni do kultu młodości czytelnicy, raczej nie wyobrażają sobie protagonisty w mocno posuniętym wieku. Chyba, że mówimy o pastiszu, jak w przypadku Cohena Barbarzyńcy z powieści Terry’go Pratchetta. Tymczasem, Andy Remic rolę bohatera przypisał Kellowi. Człowiekowi, który ze staruszka gotującego zupę dla swojej wnuczki, przeistacza się w morderczą maszynę z toporem w dłoni, wracając tym samym do swoich korzeni. Do tego, kim był w przeszłości. W końcu legend i pieśni nie tworzy się o byle wypierdku.

Literatura uwielbia bohaterów przegranych, zmęczonych życiem i tych, którzy się nie poddają. Protagonista „Legendy Kella” jest kombinacją tych trzech osobowości, a sama książka stanowi początek serii o wdzięcznej nazwie „Kroniki Mechanicznych Wampirów”. Remic to dość dobrze znany pisarz, specjalizujący się w science fiction osadzonym w zmilitaryzowanym świecie. Ale „Legendy Kella” to zupełnie inna bajka. To dark fantasy, pełne krwi i owijających się wokół topora flaków.

„Legenda Kella” to opowieść o inwazji na Królestwo Falanoru. Inwazji niespodziewanej, agresywnej i bezwzględnej, w trakcie której co krok pojawia się czarna magia. W całym chaosie splatają się losy Kella, jego wnuczki Nienny oraz bawidamka Saarka. I w książce nie ma nawet chwili na oddech. Zaczyna się ostro i bezkompromisowo. A im bardziej czytelnik zagłębia się w lekturę, tym więcej wrażeń go czeka. Ciągłe walki z przeważającymi siłami wroga, jak to zazwyczaj bywa, jednoczą ze sobą bohaterów. A każda kolejna rozmowa odkrywa coraz więcej z tajemniczej przeszłości Kella, historii równie mrocznej jak on sam. Czyli wszystko jak w rasowej, przewidywalnej historii fantasy.

Autor wprawdzie nie pokusił się o skomplikowaną fabułę, ale za to przyłożył się do skonstruowania ciekawego świata i zupełnie nowej rasy. Dopracowanej pod każdym względem, podzielonej na odpowiednie kasty i z wyraźnie zarysowanymi cechami charakterystycznymi. Vaszyni, bo to o nich mowa, stanowią specyficzny rodzaj wampirów. Ich ciała to kombinacja złożona z ludzkiego ciała oraz skomplikowanych mechanizmów, stworzonych na wzór zegarków. I choć jak sugeruje tytuł książki, głównym bohaterem jest Kell, to Anukis, jedna z Vaszynek, dorobiła się swojego własnego wątku. Równoległe prowadzenie dwóch odrębnych historii to nie lada sztuka, ale Remic poradził sobie z tym wyjątkowo sprawnie. Historie toczą się w tym samym świecie, a wraz z rozwojem fabuły, czytelnik odkrywa coraz więcej powiązań między odrębnymi z początku opowieściami.

Na stronach książki przelewa się dużo krwi. Ciemnej i gęstej. Naprawdę ciężko złapać oddech w natłoku zdarzeń jakie zaserwował czytelnikowi Remic. Bohaterowie z jednej, zdawałoby się nierozwiązywalnej sytuacji, pakują się w następną. Po jakimś czasie zaczyna to męczyć i staje się wyjątkowo nieprawdopodobne, nawet jak na literaturę fantasy. Ale w ogólnym rozrachunku, „Legenda Kella” to przyjemna i niewymagająca lektura. Skutecznie potrafi podnieść temperaturę krwi u czytelnika, czyli w sam raz na jesienne wieczory. Wielkie brawa należą się też wydawnictwu za okładkę, która przyciąga wzrok i zapowiada dokładnie to czego można było się po niej spodziewać. Czyli akcji, krwi i magii.