rozwińzwiń

Legenda Kella

Okładka książki Legenda Kella Andy Remic
Okładka książki Legenda Kella
Andy Remic Wydawnictwo: Fabryka Słów Cykl: Kroniki Mechanicznych Wampirów (tom 1) fantasy, science fiction
400 str. 6 godz. 40 min.
Kategoria:
fantasy, science fiction
Cykl:
Kroniki Mechanicznych Wampirów (tom 1)
Tytuł oryginału:
Kell's Legend
Wydawnictwo:
Fabryka Słów
Data wydania:
2012-03-02
Data 1. wyd. pol.:
2012-03-02
Data 1. wydania:
2009-09-03
Liczba stron:
400
Czas czytania
6 godz. 40 min.
Język:
polski
ISBN:
9788375746099
Tłumacz:
Dawid Repeczko
Średnia ocen

6,7 6,7 / 10

Oceń książkę
i
Dodaj do biblioteczki

Porównaj ceny

i
Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Ładowanie Szukamy ofert...

Patronaty LC

Książki autora

Mogą Cię zainteresować

Oficjalne recenzje i

Za starzy na krew?



28 1 62

Oceny

Średnia ocen
6,7 / 10
172 ocen
Twoja ocena
0 / 10

OPINIE i DYSKUSJE

Sortuj:
avatar
158
127

Na półkach: , ,

Najlepszą recenzją książki będzie fakt, iż ubolewam, że nie wydano kolejnych tomów w Polsce.

Najlepszą recenzją książki będzie fakt, iż ubolewam, że nie wydano kolejnych tomów w Polsce.

Pokaż mimo to

avatar
73
4

Na półkach:

Jedna z gorszych książek, jakie czytałem. MASA nieścisłości, nierzadko słabe dialogi, nie porwał mnie też sposób przedstawienia psychologii bohaterów (autor miał tu wielkie pole do popisu, a mam ważenie, że zbył temat).

Jedna z gorszych książek, jakie czytałem. MASA nieścisłości, nierzadko słabe dialogi, nie porwał mnie też sposób przedstawienia psychologii bohaterów (autor miał tu wielkie pole do popisu, a mam ważenie, że zbył temat).

Pokaż mimo to

avatar
747
212

Na półkach:

Był rok 2012 kiedy kupiłem „Legendę Kella”. Mija właśnie trzeci od chwili kiedy pierwszy tom „Kronik Mechanicznych Wampirów” trafił na półki księgarń a tekst, który teraz czytacie nie będzie tylko i wyłącznie moją opinią o tej książce. Poznacie również historię o tym, jak zostałem oszukany przez wydawnictwo. Książka, o której dzisiaj mówimy miała być olbrzymim sukcesem. Miała zdobyć polski rynek. Wydawca rozpływał się zarówno nad fabułą książki jak i samym autorze. Czas jednak pokazał coś innego. Ale zacznijmy od początku.

Tytułowy bohater „Legendy” wiedzie spokojne życie. Po latach tułaczki po świecie, po staniu się weteranem wielu bitew, odkłada swój topór w kąt i grzeje swoje stare kości przy domowym ognisku. Jednak czas pokoju nie może trwać długo, a bohater którego przeznaczeniem jest wojna znów musi stawić czoła zagrożeniu w postaci tajemniczego ludu Vaszynów.

Atmosfera w powieści jest mroczna. Tajemnicze stworzenia, do tego góry zimą gdzie wcześnie zapada mrok a jedynym źródłem światła są gwiazdy i księżyc oraz wrażenie ciągłego zagrożenia. Jak dla mnie – bomba!

Opisy nie tylko scen erotycznych ale i scen walki są bardzo naturalistyczne. Krew leje się wszędzie a wnętrzności ciągną się po polu bitwy.

Na chwilę uwagi zasługuje również wspomniany przeze mnie wcześniej lud Vaszynów. Są to ludzie, którzy poddali swoje ciała różnym modyfikacjom, stając się w końcu bardziej maszynami niż tym do czego zostali stworzeni. Jedynym paliwem czy też smarem (jak kto woli),który zapewnia odpowiednie funkcjonowanie werków jest ludzka krew. Budują oni Rafinerie Krwi, gdzie z ludzi powstaje odpowiednia odżywka. W momencie kiedy poznajemy to przerażające społeczeństwo (nie jest to bowiem horda stworów ale doskonale zorganizowane i wykształcone społeczeństwo) z początku idiotyczny tytuł trylogii nabiera sensu. Chociaż ja osobiście wolałbym nazwę „Kroniki Zegarowych Wampirów” niż obecnie funkcjonujące tłumaczenie, ponieważ właśnie do mechanizmu starych zegarów najbardziej podobna jest konstrukcja ciał Vaszynów.

Nie mogę przejść obojętnie obok według mnie największego minusa tej książki. Czy jest nim ogromne podobieństwo do „Sagi Drenajów” Davida Gemmella?


Już bowiem sam bohater ze swoim toporem jest wręcz lustrzanym odbiciem Drussa i jego Snagi. Narracja prowadzona jest w bardzo podobny sposób, dialogi skonstruowane są na podobieństwo tych w „Sadze”. Zresztą można się tego spodziewać już od samego początku ponieważ Andy Remic dedykuje „Legendę Kella” właśnie Gemmellowi. To właśnie ta nie znajomość historii Drenajów wpływa na negatywne oceny i opinie recenzentów. Minusem książki nie jest samo podobieństwo ale to, że ktoś kto wcześniej nie spotkał się z Drussem i kompanami nie może odpowiednio odebrać tej książki. Ja mam to szczęście, że Sagę Drenajów udało mi się przeczytać. Dlatego też pewnie widzę pewne „smaczki” niedostępne dla każdego. Poza tym jeśli krytykujemy fabułę nie możemy zapomnieć o tym, że nie znamy jej całej. Jest to bowiem pierwszy tom trylogii a historia toczy się dalej. Na Kella należy spojrzeć z perspektywy całości a nie tylko i wyłącznie pierwszego tomu.

Ostatnimi czasy w sieci pojawia się coraz więcej recenzji „Legendy Kella”. Wbrew pozorom nie napawa mnie to optymizmem. Dlaczego? Ponieważ ludzie piszący je w 80% zdobyli swoje książki na wyprzedażach. Nauczony doświadczeniem wiem, że oznacza to jedno: wydawnictwo nie zamierza kontynuować serii. Dlatego właśnie czuję się nie dość, że porządnie wkurzony to i oszukany przez „Fabrykę”. Myślę, że jest to kolejny gwóźdź do trumny działu fantastyki obcej tego wydawnictwa. Czytelnicy tracą zaufanie, nie wiedzą czy kupować daną książkę ponieważ nie wiedzą czy będą mieli szanse dobrnąć do końca danej opowieści.



„Legenda Kella” to z pewnością tytuł nie dla każdego. Jeżeli lubisz mocną, męską literaturę a do tego znasz „Sagę Drenajów” Davida Gemmella to z pewnością jest to książka, która przykuje Twoją uwagę. Jeżeli jednak nie spełniasz kryteriów , o których wcześniej mówiłem to lepiej zostawić tę książkę tak samo jak to zrobił wydawca. Wielka szkoda, że ta historia nie zostanie opowiedziana do końca polskim czytelnikom.

[recenzja pierwotnie ukazała sie na moim blogu:

http://zapomnianypokoj.blogspot.com/

zapraszam]

Był rok 2012 kiedy kupiłem „Legendę Kella”. Mija właśnie trzeci od chwili kiedy pierwszy tom „Kronik Mechanicznych Wampirów” trafił na półki księgarń a tekst, który teraz czytacie nie będzie tylko i wyłącznie moją opinią o tej książce. Poznacie również historię o tym, jak zostałem oszukany przez wydawnictwo. Książka, o której dzisiaj mówimy miała być olbrzymim sukcesem....

więcej Pokaż mimo to

avatar
10
3

Na półkach: ,

Dosyć ciężko tą książkę ocenić. Na pewno duży plus za postacie oraz za rasę Vaszynów (mechanicznych vampirów).

Dosyć brutalna. Trochę erotyki. Momentami zabawna.
Bohaterowie non stop ładują się w tarapaty, a akcja nie zwalnia nawet na moment.
Ciekawe postacie kompletnie różniące się od siebie.
Dla mnie nieco denerwujące było rozbicie fabuły na 2 wątki, które na przemian zmieniają się rozdziałami. Akcja tak przyśpiesza, że momentami zapominałem co się działo w drugim wątku.

Ogólnie przyjemnie się czyta. Fantasy połączone z klimatem steam punkowym. Mogę polecić dla fanów brutalnych, krwawych i mrocznych fantasy.

Dosyć ciężko tą książkę ocenić. Na pewno duży plus za postacie oraz za rasę Vaszynów (mechanicznych vampirów).

Dosyć brutalna. Trochę erotyki. Momentami zabawna.
Bohaterowie non stop ładują się w tarapaty, a akcja nie zwalnia nawet na moment.
Ciekawe postacie kompletnie różniące się od siebie.
Dla mnie nieco denerwujące było rozbicie fabuły na 2 wątki, które na przemian...

więcej Pokaż mimo to

avatar
2729
611

Na półkach: ,

Jedno jest pewne – Remic pisał „Legendę Kella” dla facetów. Kobiety nie mają tu czego szukać. Ani te, co marzą o romansie, przygodzie i odrobinie humoru, ani te, co są przygotowane na krew, flaki i podrzynanie gardeł dzieciom. Ta książka jest na tyle dziwna, że nawet i czytelnik płci odpowiedniej może chwilami poczuć się podczas lektury lekko niewyraźnie. Ale może po kolei.

Fabuła „Legendy Kella” jest na tyle zgrabnie skrojona, że natychmiast zasysa w stworzony przez autora świat. Głównym bohaterem opowieści jest tytułowy Kell, sędziwy topornik, który znów musi wziąć broń w dłoń i walczyć. Tyle że już nie o kraj czy honor, a po prostu o życie – swoje i swojej wnuczki, a przy okazji jej koleżanki i pewnego dandysa. Z gór schodzi bowiem inwazja czegoś, co autor nazwał mechanicznymi wampirami. Owe wampiry, z pomocą praktycznie nieśmiertelnych istot odzianych w powłóczyste szaty, posługujących się magią lodu i wysysających do cna życie ze zmrożonych ludzi, aż zostaną z nich skurczone łupiny, idą przed siebie w niepowstrzymanym marszu, mordując mężczyzn i kobiety, starców i niemowlęta, szlachtując nawet świnie i psy. Bohaterowie muszą więc nie tylko ocalić swoje życie, ale i przestrzec przed inwazją króla, zupełnie nieświadomego śmiertelnego zagrożenia. A nie będzie to łatwe, bo w pościg za nimi zostaje wypuszczony zgnilec, istna machina do zabijania. A potem jeszcze jeden.
Wątków naturalnie jest jeszcze kilka, ale są one jawnie poboczne i służą głównie dopowiedzeniu szczegółów stworzonego świata i dokładniejszemu naświetleniu życiorysów – tak głównych bohaterów, jak i osób związanych z inwazyjną armią. Wprowadzają także postaci, które będą miały większą rolę w dalszej części historii, w kolejnych tomach. Cała ta koronkowa robota ma jednak rozmaite luki.

Zastanawiają na przykład owe mechaniczne wampiry, które wbrew nazwie nie do końca można nazwać wampirami. Owszem, posiadają one kły (sztucznie wszczepione!) i piją krew (wyłącznie rafinowaną!),jednak poza tym są po prostu… ludźmi. Tyle że sztucznie zintegrowanymi z czymś w rodzaju zegarowego werku. Niektórym integracja – przeprowadzona oczywiście w wieku niemowlęcym – poszła dobrze i stali się Vaszynami, wojowniczymi albinosami, innym natomiast nie poszła wcale i – zdeformowani i zwyrodniali – stali się zgnilcami, nad którymi niemalże nie sposób utrzymać kontrolę. Jeśli ktoś kogoś tu w ogóle raczy ugryźć, służy to wyłącznie okazaniu władzy, poniżeniu przeciwnika, a nie wypiciu krwi per se. Co więc z nich za wampiry?

Podobnie jest z magią, która… po prostu sobie jest. Znaczy się mamy topór, mamy magiczne miecze, magiczny opar, ale żeby ktoś faktycznie używał magii, gdzieś machał kończynami czy coś inkantował, to już nie. Ot – ziut, i opar płynie. Autor traktuje więc magię wyłącznie jako wygodne słowo-wytrych, pozwalające wrzucić do świata, gdzie większość modyfikacji wykonuje się za pomocą skomplikowanej, zegarmistrzowskiej technologii, rzeczy z zupełnie innej bajki. Rzeczy, których istnienia nie da się wystarczająco usprawiedliwić regułami rządzącymi przedstawioną rzeczywistością.

Kolejny problem to zgnilce. Początkowo niepokonane, niezniszczalne, potrzebujące super-hiper-przeciwnika, żeby dostać wciry. Potem – coraz częściej zdarza się, że byle neptek przy odrobinie szczęścia może je usiec najzwyczajniejszym w świecie mieczem. Albo żniwiarze, owe istoty w powłóczystych szatach – ich długie, suche kosteczki szkieletu są… nie do złamania. Bo tak. Bo magia. Bo tak sobie autor zażyczył. Strasznie wygodna ta magia.

Nie ma co jednak za mocno marudzić na te niedociągnięcia, bo – jak już zaznaczyłem – książka czyta się gładko i szybko, mimo że ma 400 stron objętości. Bohaterowie są nakreśleni w miarę sympatycznie (nawet, jeśli dość sztampowo),dialogi są cięte, opisy starć zwięzłe i dynamiczne, a krew i sprężyny tryskają fontannami. Tutaj rzeczywiście czuje się fascynację Remica prozą Gemmella, zauroczenie jego cyklem o Drussie Legendzie. Zresztą autor oficjalnie zadedykował dzieło właśnie Gemmellowi, choć robić tego w sumie nie musiał, bo odniesienia widać jak na dłoni. W końcu Kell jest taką troszkę bardziej dopasioną wersją Drussa. Bezsensownie dopasioną, bo Druss robił na czytelniku wrażenie między innymi i tym, że był normalnym człowiekiem, a Kell… cóż… Strasznie trudno zrobić mu krzywdę, zwłaszcza że jest dopakowany mocą magicznego topora. Chroni go też autorska wizja, czyli zsyłane co pewien czas „boskie” interwencje. Co zgnilec, to – naturalnie w ostatniej chwili – trafiało się coś większego, co zgnilca mogło schrupać.

„Legenda Kella” ma jednak i minusy poważniejsze, powodujące, że czytelnik co pewien czas wpada jak na mur, rozbijając się o fragmenty dowodzące odczuwalnego zwichrowania wyobraźni autora. Kilka razy trafia się tutaj gwałt – brutalny, opisany w sposób dość specyficzny („Ciągle wewnątrz siebie czuła jego ciepłe nasienie”). Do tego są przymiarki do innego, równie brutalnego gwałtu, rozpisane tak, jakby Remic smakował każde słowo opisu i starał się jak najdokładniej przedstawić czytelnikowi upokorzenia czekające kobietę. Podobnie jest z wielokrotnym, wręcz piętrowym poniżaniem jednej z bohaterek, traktowanej gorzej niż wiejski kundel. Zresztą i w przypadku „normalnego” seksu daje się odczuć troszkę mniej kanoniczne zainteresowanie autora całą „procedurą” („słodkości kapiące z drżącej cipki”). Przyznam, że kilka razy rozważałem przerwanie lektury, bo nie miałem akurat ochoty na Maximum Perversum. A już w ogóle wolę nie myśleć, jak takie brewerie odbiera czytelnik płci odmiennej. Chwilami książka przypomina bowiem pornos dla miłośników dręczenia dumnych, odartych z odzienia panien, według autora aż proszących się o złamanie psychiki.

Kolejne idée fixe Remica to cieknące po nogawkach strugi moczu (przynajmniej z sześć razy ktoś się tu moczy ze strachu, i to nie byle wieśniak),pękające kości, wywlekane jelita i pożerane pośladki (tłumacz zresztą też dał się ponieść, bo ani razu nie pada w książce słowo pośladek, jest tylko „dupa”, i to nawet w dość niepozornych zdaniach w rodzaju „Albinos został przecięty na pół, od głowy po dupę”). A także po wielokroć podkreślane babranie się bohaterów w mieszaninie strzępów zwierzęcych mózgów i psich gówien, która to mieszanina ponoć służy do zmiękczania wyprawianych skór.

W związku z tym doprawdy nie wiem, czy żałować, że nie wyszedł dotąd tom drugi tego cyklu, czy może jednak nie? Z jednej strony książkę naprawdę nieźle się czyta, a fabuła potrafi zainteresować rozwojem akcji, ewidentnie uplątanej pod początek sagi (innymi słowy – finał jest denerwująco zawieszony w próżni). Z drugiej jednak jest napisana z wyraźnym przekroczeniem linii dobrego smaku. Podobnie mieszane odczucia miałem lata temu w przypadku „Skoku w konflikt: Prawdziwej historii” Donaldsona – przez co skończyło się na przeczytaniu tylko pierwszego tomu – oraz „Kar Kalim” Deborah Christian. Owszem, może się w życiu zdarzyć, że najdzie człowieka ochota na przeczytanie czegoś zboczonego, ale lepiej by było, gdyby był to wybór świadomy, a nie łupnięcie w czerep z zaskoczenia. Po „Legendę Kella” należy więc sięgać ze sporą dawką ostrożności i z wiedzą, że jej zawartość jest raczej daleka od tego, co zazwyczaj proponuje literatura fantasy.

(Esensja.pl)

Jedno jest pewne – Remic pisał „Legendę Kella” dla facetów. Kobiety nie mają tu czego szukać. Ani te, co marzą o romansie, przygodzie i odrobinie humoru, ani te, co są przygotowane na krew, flaki i podrzynanie gardeł dzieciom. Ta książka jest na tyle dziwna, że nawet i czytelnik płci odpowiedniej może chwilami poczuć się podczas lektury lekko niewyraźnie. Ale może po...

więcej Pokaż mimo to

avatar
699
20

Na półkach: , , ,

Polecam wszystkim aspirującym pisarzom; ta powieść to doskonały poradnik. Brakuje tylko podtytułu "Jak NIE pisać książek".

Polecam wszystkim aspirującym pisarzom; ta powieść to doskonały poradnik. Brakuje tylko podtytułu "Jak NIE pisać książek".

Pokaż mimo to

avatar
38
11

Na półkach: ,

Aczkolwiek odradzam z powodu prawdopodobnego braku kontynuacji.

Aczkolwiek odradzam z powodu prawdopodobnego braku kontynuacji.

Pokaż mimo to

avatar
789
50

Na półkach: ,

Plus za oryginalny koncept Vaszynów i wartkie tempo akcji, ale reszta jest niestety jedynie popisem grafomanii... W dodatku napisanym ciężkim językiem i z dialogami które miejscami biją na głowę Trudne Sprawy...

Plus za oryginalny koncept Vaszynów i wartkie tempo akcji, ale reszta jest niestety jedynie popisem grafomanii... W dodatku napisanym ciężkim językiem i z dialogami które miejscami biją na głowę Trudne Sprawy...

Pokaż mimo to

avatar
526
287

Na półkach: , ,

Wciągająca. Bardzo szybko się tę książkę czyta. Chociaż początkowo dziwił i odstraszał mnie język. A potem chyba się przyzwyczaiłam. Podobała mi się, chociaż wielką fanką tego gatunku nie jestem.

Wciągająca. Bardzo szybko się tę książkę czyta. Chociaż początkowo dziwił i odstraszał mnie język. A potem chyba się przyzwyczaiłam. Podobała mi się, chociaż wielką fanką tego gatunku nie jestem.

Pokaż mimo to

avatar
69
51

Na półkach:

7,5 Mocarne heroic fantasy. Szkoda, że kontynuacje nie zostały wydane po polsku.

7,5 Mocarne heroic fantasy. Szkoda, że kontynuacje nie zostały wydane po polsku.

Pokaż mimo to

Książka na półkach

  • Przeczytane
    227
  • Chcę przeczytać
    188
  • Posiadam
    142
  • Fantasy
    11
  • Teraz czytam
    8
  • Ulubione
    6
  • Fantastyka
    4
  • Fabryka Słów
    4
  • 2012
    3
  • 2015
    2

Cytaty

Bądź pierwszy

Dodaj cytat z książki Legenda Kella


Podobne książki

Przeczytaj także