" - Widzisz te chmury?
- Trudno nie zauważyć [...]
- To cumulusy. Wiedziałaś ?
- Z pewnością powinnam.
- Te są najfajniejsze.
- Jak to ?
- Ponieważ wyglądają tak, jak powinny wyglądać chmury, tak jak na dziecięcych rysunkach. I to jest fajne, wiesz? Przecież słońce nigdy nie wygląda jak na rysunku.
- Jak koło ze szprychami ?
- Otóż to. A moja rodzina z całą pewnością nigdy nie wyglądała tak, jak ją rysowałem.
- Kółko i kreski ?
- Bez przesady. Doceń mnie trochę. Mieli też dłonie i stopy.
- Przypominające skarpety i rękawiczki?
- Nie sądzisz, że to urocze gdy występuje takie podobieństwo ? - Kiwa głową z uśmiechem zadowolenia. - Cumulusy. Najfajniejsze chmury pod słońcem."*


Podobno potrzeba połowy czasu jaki było się razem z kimś, aby otrząsnąć się po rozstaniu z tą osobą. Tylko jak to się ma do rodziców Hadley, którzy byli małżeństwem prawie dwadzieścia lat, a już kilka miesięcy od rozstania ojciec zakochał się w innej kobiecie ? A teraz się z nią żeni.
Hadley poznajemy na lotnisku, kiedy wręcz zmuszona przez matkę, pędzi na samolot do Londynu. Niestety spóźnia się 4 minuty, a samolot, wyjątkowo, odlatuje o wyznaczonym czasie - bez niej na pokładzie. W oczekiwaniu na kolejny lot, Hadley poznaje chłopaka - Olivera, który jak się okazuje będzie towarzyszył jej w tej, no cóż, niechcianej podróży.

To prawda, że są w życiu takie chwile , kiedy chcielibyśmy aby trwały wiecznie, ale im bardziej tego pragniemy, tym wskazówki zegara, jak na złość, biegną szybciej. Tak, tak stare powiedzenie: "wszystko co dobre, szybko sie kończy". Z drugiej jednak strony , chwile te nas odmieniają, kiedy miną ma się wrażenie, że wcale nie były chwilami, że życie przed nimi jest tak odległe jakby minęły dziesiątki lat. Tym był dla Hadley ten kilkugodzinny lot, kiedy samolot podchodził do lądowania, łapałam się na tym , że siłą woli chciałam go utrzymać nadal w powietrzu, choć logika mówiła, że przecież lądowanie jest nieuniknione.

Nie, książka nie jest o podróży samolotem przez ocean, z sympatycznym chłopakiem u boku, który okazuje się miłością naszego życia. Książka ta jest o pokonywaniu strachu, o trudnych skomplikowanych rodzinnych relacjach, o zranionych uczuciach, o tym, że miłość się zdarza i czasami po prostu trzeba odpuścić.
Poprzez całą podróż, Hadley rozmyśla o swojej więzi z ojcem, o tym jak zranił ją i jej matkę ,tak po prostu odchodząc. Wydaje mi się, że to co dzieje się między nimi może być rożnie odebrane, w zależności od tego jak wygląda sprawa między czytelnikiem a jego rodzicami. Jeśli o mnie chodzi, po przeczytaniu książki słowa "Powinniśmy być ze sobą ze względu na dzieci" nabierają zupełnie nowego znaczenia. Jedni zrozumieją zachowanie ojca, dla innych będzie oburzające i nie warte wybaczenia.

Tak, książka jest jak najbardziej o miłości, ta chemia miedzy Oliverem i Hadley wręcz świeci, poza tym dam sobie rękę uciąć, że zakochałam się w tym tajemniczym chłopaku dokładnie w tym samym momencie co Hadley Oliver jest po prostu uroczy, dowcipny i ... pisałam już, że tajemniczy ? :D Wszystko co mówi jest takie dwuznaczne, albo może nie jest tylko chciałoby się, żeby było. W każdym razie, aż chce się iść na lotnisko z nadzieją, że się takiego dla siebie znajdzie. Hadley mnie też zauroczyła, jest zła, czuje się oszukana i wcale jej się nie dziwię, że nie chce brać udziału w uroczystości, która dla niej jest tylko potwierdzeniem tego, że to koniec - ojciec już nigdy do nich nie wróci. Poza tym jest jeszcze narzeczona ojca, choć Hadley jej w sumie nie zna, już jej nie znosi i nie ma najmniejszej ochoty na poznanie tej ... tej złodziejki.

Ta krótka historia, która trwa zaledwie 24ry godziny, to naprawdę miła opowieść. Taka słodko - gorzka, melancholijna.
Wątek romantyczny jest ślicznie napisany, wszystko przecież dzieje się tak szybko, a mimo to dostarcza sporą dawkę emocji.
Jakie jest statystyczne prawdopodobieństwo miłości od pierwszego wejrzenia? Szczerze, nie wiem. Pewnie takie samo, jak prawdopodobieństwo tego, że w samolocie dostaniemy miejsce obok przystojnego studenta ;)
Po przeczytaniu tej książki, jestem jednego pewna, że już zawsze, będąc na lotnisku, w samolocie, będę wspominać tę dwójkę ...

Na koniec ostrzeżenie dla chłopców, jeśli macie zamiar sprezentować tę książkę swojej dziewczynie, to owszem, czemu nie , będzie Wam niezmiernie wdzięczna za tą uroczą opowieść, ale uwaga, postać Olivera może sprawić , że będzie to , no cóż "strzał do własnej bramki" ;)

Podsumowując, jeśli szukacie miłej historii na zimowy wieczór, która by Was rozgrzała i pozwoliła na chwilę oderwać się od ziemi, to polecam - ta książka się zdecydowanie do tego nadaje

* cyt. strona 89-90

" - Widzisz te chmury?
- Trudno nie zauważyć [...]
- To cumulusy. Wiedziałaś ?
- Z pewnością powinnam.
- Te są najfajniejsze.
- Jak to ?
- Ponieważ wyglądają tak, jak powinny wyglądać chmury, tak jak na dziecięcych rysunkach. I to jest fajne, wiesz? Przecież słońce nigdy nie wygląda jak na rysunku.
- Jak koło ze szprychami ?
- Otóż to. A moja rodzina z całą...