Przesłuchane jako audiobook, przeczytany poprawnie przez Henryka Pijanowskiego, jednak wolę jak tego autora czyta Andrzej Mastalerz (interpretował jego poprzednie książki).

Mamy tu jeden ze znanych schematów powieści kryminalnej: człowiek, który nie wychodzi z domu rozwiązuje zagadkę kryminalną jedynie rozmawiając ze świadkami/śledczymi, czytając akta i używając szarych komórek. Ten schemat już stosowano wielokrotnie: Dashiell Hammett (w 'Papierowym człowieku'), Rex Stout czy Agatha Christie (pewnie, bo nie znam jej twórczości). U Perssona emerytowany policjant, Johansson, doznaje cięzkiego udaru i w czasie rekonwalescencji, trochę z nudów zaczyna się zajmować sprawą starego, nigdy nie wyjaśnionego brutalnego morderstwa. Z tym, że schemat trochę się łamie, bo na początku Johansson jest przykuty do szpitalnego łóżka, ale potem trochę się rusza, choć go wożą.

To typowy klasyczny kryminał: na począku jest morderstwo, a potem mamy mozolne dochodzenie do prawdy, nowe hipotezy, nowe fakty, rozmowy z ludźmi, praca przypominająca archeologiczną, odkrywanie nowych warstw ziemi i powolne dochodzenie do prawdy, słucha się tego dobrze, bo Persson pisać umie. Powiązane to wszystko ze skomplikowaną czasami rekonwalescencją Johanssona, bo jest on niełatwym pacjentem.

W pewnym momencie historia kryminalna niepostrzeżenie przepoczwarza się w moralitet, bo powstaje problem, jak i czy ukarać człowieka za zbrodnię już przedawnioną: z punktu widzenia prawa nie ma się jak przyczepić, a wypadałoby ukarać. Jest to ważny problem moralny, prawny i filozoficzny, Persson trochę się nad nim prześlizguje prawdę mówiąc. Mimo to fajnie się słucha, dobry kryminał.

Przesłuchane jako audiobook, przeczytany poprawnie przez Henryka Pijanowskiego, jednak wolę jak tego autora czyta Andrzej Mastalerz (interpretował jego poprzednie książki).

Mamy tu jeden ze znanych schematów powieści kryminalnej: człowiek, który nie wychodzi z domu rozwiązuje zagadkę kryminalną jedynie rozmawiając ze świadkami/śledczymi, czytając akta i używając szarych...