„Życie intymne” podsunęła mi koleżanka zza biurka – nieuleczalna frankofilka, modystka i uosobienie polskiej parisienne w jednym ciele. Ja, po prawdzie, nie gustuję w biografiach, ale że darowanej książce nie zagląda się w zęby, więc i tą pozycję przyjęłam jako zapowiedź przyjemnej lektury.

W atmosferze „La Belle Epoque”, Gabrielle kroczyła szlakiem występów w kawiarniach oraz bywania w maisons arystokratów i nuworyszy. Czerpiąc z tego, to co oferowali jej partnerzy– pieniędzy i znajomości, czując inwencję, a na poły z nudów, Chanel zainteresowała się rzemiosłem kapeluszniczym i odzieżowym. „Myślałem, że dałem Ci zabawkę, a dałem Ci wolność” – tak stwierdził jeden z finansujących ją kochanków, gdy kaprys zaczął przynosić nieoczekiwane zyski. Coco, po raz wtóry wykorzystując okoliczności - tym razem aury fin de siècle i wojennej recesji - wybiła się na kreatorkę stylu ówcześnie rewolucyjnego: skromnej elegancji i prostych form. Intymnym obliczem bohaterki wabiła Lisa Chaney, sugerując historię osobistą i kameralną. Autorka opisuje jednakże wszystko inne na wskroś bardziej dogłębnie i analitycznie niż obiecywany, wszak tytułowy, aspekt życia Gabrielle. Tło zagłuszyło esencję i ją przerosło, czyniąc książkę opracowaniem popularnonaukowym, według mnie – cokolwiek bezdusznym. I to czy była szpiegiem, kochała szpiega czy przez szpiega została wykorzystana, nie nurtowało wcale...

Tak jak entuzjastką biografii jako gatunku nie byłam, taką też pozostanę. A co do Mademoiselle - polecam kontakt z jej twórczością; wzrokowe doznania uzmysłowią Wam zgoła więcej o Coco niż kilkusetstronicowe dzieło Lisy Chaney.

„Życie intymne” podsunęła mi koleżanka zza biurka – nieuleczalna frankofilka, modystka i uosobienie polskiej parisienne w jednym ciele. Ja, po prawdzie, nie gustuję w biografiach, ale że darowanej książce nie zagląda się w zęby, więc i tą pozycję przyjęłam jako zapowiedź przyjemnej lektury.

W atmosferze „La Belle Epoque”, Gabrielle kroczyła szlakiem występów w kawiarniach...