Czy świetna historia może obronić się wobec prób pisarza polegających na tym, aby utrudnić czytelnikowi jej odbiór? Przykład "Pantaleona i wizytantek" autorstwa Maria Vargas Llosy pokazuje, że tak. Choć pisarz usilnie próbuje mieszać wątki oraz nie kończąc jednej akcji niepostrzeżenie zaczyna drugą, co znacząco zaburza kontinuum, to jednak fabuła się broni sama. I całe szczęście.

Historia niepozornego i troszkę fajtłapowatego oficera armii peruwiańskiej, żyjącego w świecie kobiet stworzonym mu przez matkę i żonę zmienia się diametralnie, gdy zostaje postawione przed nim kolejne zadanie. Jego przełożeni poszukiwali odpowiedniego człowieka do wykonania rozkazu i takim okaże się być tytułowy Pantaleon.

Zawodowy służbista nie umie podejść do żadnego zadania na pół gwizdka, więc przystępuje do realizacji rozkazu z pełnym zapałem. Z zapałem, który zaskoczy jego zwierzchników, zaburzy rodzinną sielankę i pozwoli odkryć bohaterowi jego drugie ja.

Pyszna historia, trącąca groteską, ale z drugiej strony ileż znamy osób poświęcających się bez reszty pracy zawodowej, którzy tracą przy tym zdrowy dystans do życia i otaczającego ich świata. Będąc śmiertelnie poważnymi stają się bezgranicznie śmiesznymi.

Idąc dalej tym tokiem myślenia, dużym walorem "Pantaleona i wizytantek" jest znakomity humor. Bo choć w książce żartów nie ma, to jednak nie sposób się uśmiechać czytając o tym w jaki sposób można doprowadzić do ograniczenia niecnych występków żołnierzy przebywających na przepustkach z koszar.

W jakim celu jednak autor tę książkę udziwnił bawiąc się formą? Chciał opowieść o Pantaleonie i jego... współpracownicach uczynić jeszcze bardziej oryginalną? Przecież jedyna w swoim rodzaju byłaby i tak, bez tych wszystkich odautorskich "ulepszeń". Pomimo tego jest to jednak nadal znakomita pozycja dla osób potrafiących spoglądać na otaczającą rzeczywistość z lekkim przymrużeniem oka i odznaczających się niebanalnym poczuciem humoru.

Czy świetna historia może obronić się wobec prób pisarza polegających na tym, aby utrudnić czytelnikowi jej odbiór? Przykład "Pantaleona i wizytantek" autorstwa Maria Vargas Llosy pokazuje, że tak. Choć pisarz usilnie próbuje mieszać wątki oraz nie kończąc jednej akcji niepostrzeżenie zaczyna drugą, co znacząco zaburza kontinuum, to jednak fabuła się broni sama. I całe...