Nie jest tak, jak pisze autor, że tylko jeden rozdział z tej książki ukazał się wcześniej jako artykuł. Było tego więcej, może w nieco zmienionej formie i właśnie dlatego, że jest to zbiór różnych szkiców w znacznej mierze układ książki wygląda jak zestaw klocków lego, z którego dostawca zgubił część przez dziurę w pudełku. Mamy więc cały rozdział o koncepcji mitu Malinowskiego (dlaczego nie Proppa, czy Greimasa, którzy byliby bardziej na miejscu?),wstawki o pomyłce Szyjewskiego co pochówków na średniowiecznej Rusi, itp. oraz niestety sporo luk i pominięć.

Najlepiej opracowana jest część wstępna. Podział postaci i fabuł ludowego mitu kosmogonicznego jest dosyć jasny i sensowny.

Później Mianecki stawia teorię, że pierwotny mit kosmogoniczny Słowian był mitem o kosmicznym jaju natomiast mit dualistyczny pojawił się wtórnie. Argumentem ma być mała popularność tego pierwszego na terenie Polski zaś większa na Wschodzie, ale badaczowi zupełnie nie przeszkadza, że ten drugi jest jeszcze mniej popularny. Innym dowodem ma być więc często ujawniająca się w folklorze symbolika jaja związana ogólnie z narodzinami, odrodzeniem, życiem. Tylko jaką miałoby mieć jajko inną symbolikę? Powszechność takiego wyobrażenia w kulturach całego świata (nie tylko u Słowian) wydaje się zrozumiała. Na koniec Mianecki powołuje się na kontrowersyjną argumentację Mańczaka, według której język polski jest najbardziej archaiczny a co za tym idzie nasz kraj musi być kolebką wszystkich Słowian. Autor "Stworzenia świata" idzie więc dalej i ciągnie, że pierwotny mit kosmogoniczny również powinien być najbardziej popularny w Polsce. Mianecki nie zapoznał się z żadną inną (poza jeszcze mocno przestarzałym Kostrzewskim) literaturą o słowiańskiej etnogenezie i zabrnął w te same błędy Mańczaka, nie licząc się z lokalnym zróżnicowaniem tak językowym jak i religijnym wynikającym z odmiennych historycznych kontaktów kulturowych, etnicznych, religijnych, edukacyjnych, polityczno-społecznych, itd. przez co archaiczne elementy (języka, mitów) pozostają niekoniecznie już na wieki wieków w punkcie wyjścia.

Te i szereg innych wątpliwości dyskredytują ostateczne wnioski autora. Często nasuwają się wręcz same i dziwne, że piszący ich nie zauważał. Skupił się na krytyce koncepcji dualistycznej, ale przede wszystkim powinien podać argumenty pozytywne na korzyść swojej własnej a z tym krucho. Ponieważ jest to pierwsza książka poświęcona w całości słowiańskiemu mitowi o stworzeniu świata obawiam się, że utrwali się wśród czytelników nie zorientowanych w tym temacie. Na wszelki wypadek obok albo i wręcz zamiast Mianeckiego polecam stare dobre "Drzewo Życia" Tomickich, znacznie lepiej opisujące tę tematykę.

Nie jest tak, jak pisze autor, że tylko jeden rozdział z tej książki ukazał się wcześniej jako artykuł. Było tego więcej, może w nieco zmienionej formie i właśnie dlatego, że jest to zbiór różnych szkiców w znacznej mierze układ książki wygląda jak zestaw klocków lego, z którego dostawca zgubił część przez dziurę w pudełku. Mamy więc cały rozdział o koncepcji mitu...