Recenzja ukazała się na www.kreatywna-alternatywa.blogspot.com

Na dobrą sprawę „Krzywa Sweetmana” była moją pierwszą, porządną przygodą z Grahamem Mastertonem. Wcześniej miałam okazję przeczytać jedynie jego krótkie, kilkustronicowe opowiadanie znajdujące się w zbiorze „15 blizn”. Wówczas przedsmak jego twórczości był dla mnie istnym błogosławieństwem w tym natłoku pseudo-horrorów zaserwowanych czytelnikowi przez notabene, również wydawnictwo Replika. Niemniej jednak o samym Mastertonie już nie jeden raz słyszałam i to w tych samych superlatywach. Dlatego też pełna nadziei zasiadłam do lektury, ale zamiast dobrze skonstruowanego thrillera dostałam bardzo przeciętną i spłyconą historię.

W Los Angeles grasuje seryjny morderca, który dopada swoje ofiary podczas ich podróży autostradami. Wydaje się, że zamordowani nie mają ze sobą nic wspólnego – nie są znani, prowadzą normalne życie, mają rodziny i przyjaciół. Jedyne, co ich łączy to sposób śmierci – wszyscy zostają zastrzeleni. Policja nie mając żadnego konkretnego punktu zaczepienia nie widzi żadnego powiązania pomiędzy kolejnymi zbrodniami, a mordercę nazywają żartobliwie (o ironio!) Ciasteczkiem z Autostrady i uważają go za szaleńca. Jednak gdy pewnego dnia pocisk z karabinu „Ciacha” zabija Williama Cullena, jego syn John próbuje na własną rękę znaleźć zabójcę i motyw. Na światło dzienne wychodzi cała skomplikowana sieć intryg, w której pierwsze skrzypce odgrywa niejaki profesor Sweetman. No i tutaj się zatrzymamy. Jak dla mnie cała fabuła jest trochę naciągana. Autor stworzył wielowątkową historię, ale na dobrą sprawę żaden nie jest poprowadzony tak jak należy – od początku do końca. Niektóre urywają się niedopowiedziane, inne zaczynają się niewiadomo w jakim celu, jeszcze inne toczą się własnym tempem, tak, że niewiadomo kiedy wydarzyły się opisane w nim wydarzenia. Momentami bardzo ciężko było się połapać, kto jest po stronie tych „dobrych”, a kto po stronie „złych”. Ponadto, Masterton uciekł się do tego, co bardzo mi się niepodobna – mianowicie w „Krzywej Sweetmana” mamy bardzo dużo chamskiego, wręcz prostackiego erotyzmu. Uch, jak ja czegoś takiego nie znoszę! A jakby tego było mało to na deserek dostałam masę brudnych, politycznych gierek, za którymi również nie przepadam. Oj, ta lektura to naprawdę była dla mnie przeprawa przez mękę.

No to teraz czas na bohaterów. W sumie jest ich tutaj całe mnóstwo, ale moim zdaniem żaden nie został dopracowany. Można wysnuć wniosek, że pierwsze skrzypce gra John Cullen, więc może to na nim na chwilę się skupię. Jaki jest John? Oczywiście dzierży palmę pierwszeństwa, jeśli chodzi o tych „dobrych”. Ponadto jest inteligentny, sprytny, myślący niezwykle racjonalnie nawet w chwilach niezwykle stresowych, a do tego wszystkie smaczku dodaje fakt, że jest ciutnie „nieśmiertelny”. Już pewnie wyczuwacie moją wręcz przeogromną „sympatię” do naszego Johna, prawda? Niestety, jakoś ostatnio nazbyt często mam wątpliwą przyjemność zapoznawania się właśnie z takimi bohaterami. Na domiar złego, w całej powieści zabrakło mi osoby, która naprawdę byłaby doszlifowana w każdym calu. Pomimo tego, że wachlarz aktorów jest naprawdę bogaty, jak dla mnie są oni bardzo „papierowi” – autor nadał im tylko kontury, natomiast zupełnie zapomniał o nadaniu im osobowości.
Jeśli chodzi o język to również i tu mam trochę zastrzeżeń. Miejscami dialogi były strasznie sztuczne, co sprawiało, że czytanie ich nieźle męczyło i irytowało. Jakby ludzie tak odzywali się w świecie rzeczywistym to chyba ¾ zostałaby wystrzelana! Uch! Naprawdę czuję się zawiedziona! Jedynym plusem było to, że książkę mimo tylu wad czyta się w miarę sprawnie i szybko.

Aż żałuję, że ta książka potoczyła się tak nie inaczej. Przez pierwsze 100 stron naprawdę dobrze mi się ją czytało, a potem im dalej w las tym było gorzej. Gdyby wywalić zbędne wątki, zająć się bardziej motywem przewodnim i doszlifować bohaterów to wszystko mogło wypaść o niebo lepiej, a tak jedyne, co mogę wystawić to trzy. Jednocześnie mam nadzieję, że moje następne spotkania z twórczością Grahama Mastertona będzie już zdecydowanie lepsze! Ale jedno wiem na pewno! Teraz sięgnę tylko i wyłącznie po horror w wykonaniu tego pana!

Recenzja ukazała się na www.kreatywna-alternatywa.blogspot.com

Na dobrą sprawę „Krzywa Sweetmana” była moją pierwszą, porządną przygodą z Grahamem Mastertonem. Wcześniej miałam okazję przeczytać jedynie jego krótkie, kilkustronicowe opowiadanie znajdujące się w zbiorze „15 blizn”. Wówczas przedsmak jego twórczości był dla mnie istnym błogosławieństwem w tym natłoku...