Całe szczęście, że najpierw przeczytałam książkę i dopiero wtedy zaczęłam szukać w necie opinii o Emplarium. Gdyby było odwrotnie, z pewnością bym po nią nie sięgnęła. Chciało by się zakrzyknąć: Boże, chroń czytelnika przed takimi recenzentami!
Przysiadłam do książki po południu i skończyłam rano. Nie można się oderwać, bo jest świetna. Autorowi wypada pozazdrościć talentu narracyjnego, umiejętności budowania napięcia, a także wiedzy i subtelności, z jaką opisuje miłosne relacje miedzy bohaterami. Co ciekawe, w przeczytanych przeze mnie recenzjach o wątkach uczuciowych nie ma ani słowa. Jakby krytycy nie zauważyli (strach pomyśleć: nie doczytali), że Emplarium to w połowie emocjonujący kryminał, w połowie namiętny romans.
Jasne, że książka nie każdemu musi się podobać, ale uwagi typu: wątek kryminalny nie powala, albo sugestie, że od początku wiadomo, kto zabił (bzdura!), są tanią lanserką na poziomie liceum. Być może kluczem do tego, o co chodzi, jest informacja na okładce książki. Smoke napisał ją dla wrażliwych kobiet i mężczyzn, którzy nie wstydzą się swoich uczuć. Krytycy, o których wspomniałam, chyba nie należą do tej kategorii ludzi, więc może nie powinni Emplarium czytać, ani oceniać?...

Całe szczęście, że najpierw przeczytałam książkę i dopiero wtedy zaczęłam szukać w necie opinii o Emplarium. Gdyby było odwrotnie, z pewnością bym po nią nie sięgnęła. Chciało by się zakrzyknąć: Boże, chroń czytelnika przed takimi recenzentami!
Przysiadłam do książki po południu i skończyłam rano. Nie można się oderwać, bo jest świetna. Autorowi wypada pozazdrościć talentu...