Jest taki typ człowieka, od którego uciekam dokądkolwiek i jak najdalej, byle szybko. To moje zupełne przeciwieństwo, które zamiast mnie przyciągać, za każdym razem odpycha. To typ ludyczny, przesiąknięty eskapizmem i z postawą roszczeniową wobec świata, który domaga się od innych wiecznej roli „czerwonego autobusu”. Poznaję go nie tylko po mowie ciała i mimice twarzy, które szczegółowo wymienia i opisuje autor tej książki, ale przede wszystkim po jednoznacznym zdaniu – Nudzi mi się! Częściej słyszę je u dzieci i młodzieży. Rzadziej u dorosłych. Tych pierwszych stymuluję zdaniem – Tylko dzieci głupie się nudzą! – wiedząc, że tą nietaktowną prowokacją zmuszę do pracy nad sobą. Tych drugich pozostawiam innym, bo nie jestem masochistką, a wampiryzm energetyczny mnie nie ekscytuje. Tych pierwszych rozumiem, bo jeszcze się rozwijają, dojrzewają i kształtują w sobie umiejętności radzenia sobie z emocjami. Tych drugich nie rozumiem, zastanawiając się, jak można było się tak zaniedbać? A może powinno być mi ich żal, że nie mieli wokół siebie mądrych opiekunów i wychowawców? Wiem, że jestem mało wyrozumiała, ale lenistwo zarówno fizyczne, jak i umysłowe, zamienione w pasożytnictwo, drażni mnie. Nie chcę być czyimś karmicielem, bo sama nie wiem, czym jest nuda, a jej pojęcia nie ma w moim słowniku.
W powyższym wstępie zawarłam kilka moich osobistych tez, bardzo odmiennych od autora tej książki, który założył sobie, że "nuda w sensie darwinizmu jest uczuciem pełniącym funkcję adaptacyjną, które pomaga człowiekowi osiągnąć pełnię rozwoju. Nie mogę oprzeć się myśli, że nuda stanowi pewnego rodzaju błogosławieństwo".
Błogosławieństwo?!
Na dodatek zarzucił mi kłamstwo (skąd wiedział, że się tym pochwalę?) pisząc – "Wiele osób wręcz przechwala się tym, że nigdy się nie nudzą. Niemal wszystkie te osoby kłamią".
Zatkało mnie!
A potem zaproponował mi udział w teście określającym mój stopień podatności na nudę, podsuwając do wypełnienia kwestionariusz Boredom Proneness Scale (BPS),składający się z 28 pytań. Mój wynik okazał się obrzydliwie podręcznikowy, plasujący mnie w idealnej przeciętności. Udowodnił mi w ten sposób, że każdy, bez względu na to, co mówi, doświadcza nudy. Skoro tak, to ona musi się u mnie pojawiać i znikać, zanim ją zauważę i się zorientuję! – pomyślałam. I dokładnie tak jest, bo ten mój wynik świadczy również o wysokim stopniu odporności na nudę, której nie ulegam tak łatwo. Innymi słowami – nuda się pojawia, ale moja reakcja na nią jest błyskawiczna.
Przekonał mnie – 1: 0 dla autora.
Udowodnił, że nudzi się każdy, ale żeby nuda zaraz była błogosławieństwem? Gdyby tak było, każdy chciałby się nudzić! Powstałyby skomercjalizowane centra nudy do upojnego zanudzania klientów! Tymczasem nuda jest stanem nieprzyjemnym, przykrym i przytłaczającym. I właśnie w tych negatywnych cechach autor upatruje jej siłę i moc. To one dopingują człowieka do zmian, do nowych zachowań, do poszukiwań kolejnych bodźców niwelujących, zagłuszających, niszczących marazm i stagnację. Ta aktywność z kolei wpływa na rozwój mózgu, podnosząc poziom inteligencji intelektualnej, emocjonalnej i społecznej. Jednym słowem człowiek mądrzeje.
No dobrze – pomyślałam – 2 : 0 dla autora.
Niech będzie, że nuda jest potrzebna tak, jak każda inna emocja do rozwoju człowieka. Zwłaszcza że przy okazji udowodnił prawdziwość mojego nietaktownego powiedzenia. Jednak zaraz zadałam kolejne podchwytliwe pytanie – To dlaczego niektórzy, a patrząc dookoła siebie, jest ich nawet sporo, nudzą się permanentnie, zatrzymując się w rozwoju? I to również autor cierpliwie mi wytłumaczył, sięgając do genetyki warunkującej skłonności do określonych zachowań, do anatomii mózgu, w którym zachodzą procesy biochemiczne wpływające na poziom dopaminy odpowiedzialnej za uczucie nudy i wreszcie do nauk społecznych opisujących procesy psychospołeczne utrwalające złe nawyki nieradzenia sobie z nudą lub chodzenia na skróty poprzez używki.
3 : 0 dla autora!
Przegrywałam sromotnie w tym starciu, ale nadal nie poddawałam się, drążąc temat następnym pytaniem – Skoro nuda jest taka pożyteczna i błogosławiona (trochę złośliwa jestem),to co robić, by móc nad nią panować? I tutaj otrzymałam cały rozdział odpowiedzi na nie, poświęcony środkom zaradczym (wymienia ich sporo),jakim jest między innymi umiejętność zarządzania wolnym czasem.
Umiejętność!
A z nią człowiek się nie rodzi, ale o tym, jak tę umiejętność w sobie ukształtować, wypracować, nabyć i w którym okresie rozwoju człowieka należałoby nad tym zacząć pracować, już ani słowa!
3 : 1 dla mnie!
Bo zabrakło mi przysłowiowej kropki nad „i”, że tę umiejętność trzeba kształtować od najmłodszych lat, bo to od niej zależy, jakim stanie się człowiekiem dorosłym – kreatywnym, pasożytem czy degeneratem. Nieumiejętność radzenia sobie z nudą to poważna wada prowadząca ostatecznie do zachowań patologicznych i chorób psychicznych.
Pomimo przegranej polemiki, wynik uważam za bardzo satysfakcjonujący, bo oznaczający poszerzenie mojej dotychczasowej wiedzy. Podważył niektóre moje poglądy, uzupełnił o nowe fakty, a przede wszystkim wprowadził mnie w osłupienie, uświadamiając mi, za jak wiele zachowań ludzkich odpowiedzialna jest ta błaha, niepozorna, bagatelizowana i na pozór nieszkodliwa emocja społeczna. Obecna od zawsze, nawet jeśli niewidoczna i nienazwana w początkowym okresie rozwoju społeczeństwa, jak udowadnia autor w rozdziale szkicującym jej rys historyczny. Badawczy charakter pracy, w której autor postawił cytowaną wcześniej przeze mnie tezę, pozwolił na przytoczenie wielu poglądów naukowych i filozoficznych, na polemikę z ich autorami. Praca nie jest nowatorska tematycznie, bo na temat nudy zapisano wiele stron kartek, o czym można przekonać się, zaglądając do bibliografii załącznikowej w książce, ale dostarcza nowych definicji pojęć sformułowanych przez autora oraz nowych spojrzeń na niektóre aspekty nudy. Ogromną satysfakcję poczułam, kiedy odkryłam, że moje uporczywe zastępowanie „nudy egzystencjalnej” pojęciem „bólu egzystencjalnego” według autora ma sens, zaprzeczając istnieniu tego pierwszego twierdzeniem – "Nuda egzystencjalna to koncepcja teoretyczna.[…] jest raczej wytworem intelektu". By trochę ironicznie dodać – "Czasami wydaje się, że ludzie o głębszych zainteresowaniach – jak choćby religią czy filozofią – przybrali nudę w ozdobne piórka, aby wydawała się czymś lepszym, niż w istocie jest: a zatem znudzonemu i przygnębionemu mnichowi doskwiera acedia; uczony ogarnięty znużeniem staje się melancholikiem; filozof w kleszczach samotności staje się ofiarą przypadkowości lub Mdłości". Wachlarz odmian tak zwanej nudy egzystencjalnej jest fascynujący, snobistyczny i jak dobrze kamuflujący własne, prozaiczne (w sensie – nie filozoficzne) problemy!
Całość pracy autor ilustruje fragmentami znanych powieści opisujących wprost lub w podtekście nudę (niektóre interpretacje są dla mnie nowatorskie i fascynujące!) oraz czarno-białymi zdjęciami nawiązującymi do uczucia nudy.
Po tej książce pozostaje mi tylko przytoczyć trzy wersy z wiersza "Nieczytanie" Wisławy Szymborskiej, która w kilku lapidarnych słowach ujęła obraz współczesnego społeczeństwa, w dużej mierze ukształtowanego brakiem umiejętności radzenia sobie z nudą:
Żyjemy dłużej,
ale mniej dokładnie
i krótszymi zdaniami.
naostrzuksiazki.pl

Jest taki typ człowieka, od którego uciekam dokądkolwiek i jak najdalej, byle szybko. To moje zupełne przeciwieństwo, które zamiast mnie przyciągać, za każdym razem odpycha. To typ ludyczny, przesiąknięty eskapizmem i z postawą roszczeniową wobec świata, który domaga się od innych wiecznej roli „czerwonego autobusu”. Poznaję go nie tylko po mowie ciała i mimice twarzy,...

Nauka jest emergentną właściwością życia, natomiast życie samo w sobie jest emergentną właściwością chemii. Nauka jest najważniejszą w historii cywilizacji gatunku ludzkiego zdobyczą, wręcz najważniejszym jej osiągnięciem. Gdyby nie nauka – głównie pasja jej towarzysząca, także rywalizacja między badaczami idealistami i odkrywcami oraz myśl i idea postępu; gdyby nie wyjątkowość ludzkiego umysłu polegająca na umiejętności dostrzegania wzorców w otaczającym nas świecie, będącym skomplikowanym złożonym układem czekającym na odkrywanie jego tajemnic, my ludzie, nie bylibyśmy tym kim jesteśmy obecnie. Wciąż tkwilibyśmy we wczoraj, gdzie jakakolwiek myśl o rewolucyjnym jutrze nie miałaby sensu. Nauka nie kształtowałaby historii, nie odcisnęłaby w niej swego piętna, nie byłaby żadnym wyznacznikiem, niczyją wartością i celem. Nauka odzwierciedla to czym jest, i dlaczego taki jest, ludzki umysł. Dopieszcza ona, wręcz karmi to neurotyczne pragnienie wyjątkowości istoty ludzkiej na tle innych zwierząt. Faktycznie coś w tym jest. Człowiek jest wystarczająco wyjątkowym gatunkiem, ale nie w takim ujęciu w jakim to sobie wyobraża. Świat, zwierzęta, rośliny, biomy i ekosystemy na pewno miałaby inne zdanie o narcystycznej rozochoconej cywilizacji człowieka. I w tym wszystkim kryje się trochę cierpkiej niczym pieprz i sól prawdy. Nie wiemy na pewno czy psy, delfiny, słonie, pszczoły mają naukę bądź jej nie mają; czy pośród wytworów ich funkcjonowania na linii różnych ich gatunków, jako zbiorowości, istnieje jakiekolwiek pojęcie nauki, a gdzie tam jej ,,produkty" o różnej wartości.

Nauka, która wyszła spod wolnego, zachęconego do wymiany myśli umysłu ludzkiego, zajmuje się wszystkim nawet tym, o co naukę nigdy byśmy nie podejrzewali. Bo największy skarb ludzkości, nauka, tak szeroka, tak rozwinięta w rozmaitość dziedzin, zaprzęgnięta o multum specjalistów, którzy ofiarują nam nieograniczoną ilość jej wytworów, zajmuje się również... nudą. Tak, nuda nie jest banalnym, godnym tylko do pozostawienia w kącie głupkowatym, do bólu błahym, niewartym uwagi zjawiskiem. Dziękować opatrzności za grono naukowców, którzy pchani nieznaną nam potrzebą zdecydowali podjąć się tak ciężkiego, zakrapianego nutką kuriozalności zadania: studiowania sedna tego, co niby jest absurdalne, ale jak przyjrzeć się szerzej okazuje się groźną bronią, niczym nieznany niewidzialny zabójca - badania i rozkładania na czynniki pierwsze całości tej dziwnej, wypaczonej osobliwości: zjawiska nudy. Bo nauka o nudzie, jako rodzaj poznania tudzież dokładna anatomia zjawiska, którym nuda jest, nie jest wcale… nudna; to nie lunatykowanie ku katastrofie, a fascynująca podróż przez bogaty przekrój dokonań różnych dziedzin nauk, które w zrozumienie tego czym jest nuda, i czy w ogóle ma ona obiektywny sens istnienia, wniosły ogrom pracy, skutkującej masą inspirujących doświadczeń i niespodziewanych rezultatów. Przekonałem się – i was zachęcam do tego samego – że nuda jest upartym, wwiercającym się w neurony mózgowia inteligentnego gatunku ludzkiego, niedającym się zapomnieć problematycznym zjawiskiem, ale i poniekąd ideą, które nie tak łatwo jest wytłumaczyć; mającym wiele aspektów i wymiarów poznania, dopadającym każdego – jakby było ono przenoszone przez skomplikowane pole sił – fenomenem. Próbowałem więc wyrwać się z kajdan sceptycyzmu własnego podejścia do sprawy nudy. Początkowo nie było łatwo, z czasem jednak przemogłem się w tej kwestii, dlatego ostatecznie postanowiłem iż postawię pierwszy krok ku poznaniu tego, co nie tak wcale rzadko, jako przykładowo nagła monotonia i zastój, niespodziewanie dopada każde ludzkie jestestwo jakie się do tej pory urodziło i jakie się jeszcze urodzi. Zacząłem, co przykładne będzie i dla Was, od uważnego obejrzenia krótkiego filmu dokumentalnego pt. "Nuda. Anatomia zjawiska" z 2012 roku. Dokument ten, z elementem badawczo-odkrywczym i reportażowym w kwestii realizacji, to około godzinny film, który w krótki, niezdradzający elementów jego fabuły i treści sposób można podsumować, jako obalający mity na temat nudy, uwydatniający jej przyczyny specyfiki i skutki, jako zjawiska biologiczno-psychologicznego, z którym styka się każdy człowiek w swoim życiu, i to nie raz. Dla uzupełnienia mojego podsumowania o niniejszej produkcji dokumentalnej, dodam jeszcze iż jednym z jej bohaterów był Dyrektor Instytutu Nudy, który zdaje się w ogóle… nie istnieć. Samo to podkreśla, że film o nudzie nie będzie nudny. I tak, krótko po oglądnięciu tego tak innego niż wszystko w materii filmów dokumentalnych, dzieła, przystąpiłem do lektury około 180-stronicowej pracy popularnonaukowej, zamkniętej w ramy zgrabnie i przystępnie napisanej książki, w której nic począwszy od jej oprawy zewnętrznej przez czcionkę druku, a skończywszy na budowie tytułu i jego treści, nie jest nudne.

"Historia nudy" to pozycja, którą ciężko jest odpowiednio uporządkować, usadowić gdzieś na półce tuż obok książek popularnonaukowych o typowej, kojarzonej z mechanizmem popularyzacji nauki, tematyce. To coś, skromnie mówiąc, niespotykanego, dla niektórych zahaczającego o kuriozum tytułów popularnonaukowych. Sama przednia okładka książki, na której zarysowuje się zajmująca jej całą górną powierzchnię twarz, opartego o dłonie, znudzonego człowieka, wraz z czerwonym paskiem, w którym widnieje treść ,,przeczytasz bez ziewania!”, ulokowanym w poprzek górnego rogu książki, stanowią o jej mocno odbiegającej od normy naturze i przeznaczeniu. Rzecz w tym, że takowa odrębność idzie jak w najbardziej pozytywnym kierunku. Dzieło Petera Tooheya jest pełne zjawisk, procesów, o które byśmy ,,nudę” nie podejrzewali. ,,Nudą można się zarazić”, to fakt, jednak istnieje pozytywna strona takowego ,,zarażenia”, i jest to zafascynowanie wielowymiarowością tematyki i idei nudy i jej ,,bogatością" w multum danych, które sprawią, że niejeden sceptyk mógłby się zdziwić aż by mu brwi powypadały z wrażenia, że zwykłe, niby proste, jednak kryjące się pod warstwą codzienności i przeciętności zjawiska potrafią budzić w ludziach ciekawość i sprawiać, że rzeczywistość, która nas otacza, faktycznie nie jest prosta, że wszystko w czym trwamy ma swoją złożoność, plan i cel.

Kto by pomyślał, kto by wpadł ot tak, z pierwszej ręki, spontanicznie, na pomysł, że nuda ma gigantyczny wpływ na poczucie upływającego czasu przez nasz mózg i nas samych – naszą niematerialną, ale jakże istotną świadomość. Autor publikacji wskazuje, że nuda na przestrzeni setek lat przechodziła różną rewolucją ,,poznania” i jej akceptacji przez ludzi. Nazywano ją chorobą duszy, przypadłością egzystencjalną, która swe początki wiąże z ,,zakonną acedią”, czy nieco ironicznie w niektórych kręgach naukowych określano ją jako ,,chorobę filozoficzną”. Peter Toohey znakomicie, bez żadnego przymusu, tylko ze stopniowo rozwijanym podejściem do czytelnika, jak do normalnego człowieka, udowadnia nam, że nuda to przeciwnik dobrego samopoczucia. Posługuje się również przykładem uczonego, swego przyjaciela, filozofa Davida Londeya, twierdzącego, że nie ma czegoś takiego jak nuda, że,,nudę” należy traktować jako termin odnoszący się do całej gamy emocji, takich jak frustracja, przesyt, depresja, odraza, obojętność, apatia itp. Toohey przytacza pogląd psychologa Roberta Plutchika, twierdzącego, że nuda należy do emocji o pochodnym, drugorzędnym statusie. To nie tylko uwydatnia stanowisko nudy w świecie dziedzin poznania, ale i kreuje niniejszą pracę autora, którą w całej okazałości doświadczamy w "Historii nudy", jako niebotycznie go angażującej. Dzięki temu wkładowi w pozycję, w której skromna objętość stronicowa, harmonijnie podzielona na czytelne rozdziały zawartość, sprawiają, że zyskuje ona w oczach czytelnika z każdą skrzętnie pochłanianą stroną, Toohey daje się dokładnie poznać jako człowieka niezmordowanie ambitny, ciekawy efektów swojej pracy. Zresztą ofiarował nam atypową publikację popularnonaukową, której nie brak inteligencji, polotu romantyzmu, sentymentu, także nostalgii i prywatnej autorskiej interpretacji odnośnie ,,niematerialnego ciała i zjawiska nudy”. Oczywistym jest, że z wieloma aspektami i faktami, które przezierają z dużą siłą przez tę pozycję, czytelnik mógłby się nie zgodzić, jakoby nuda nigdy go nie dotyczyła, że nie może być ona ,,chorobą duszy i przywarą” XXI wieku, która co ciekawe dotyka nawet zwierzęta.

Intrygująco wygląda tu analiza zjawiska nudy, jako swego rodzaju funkcji biologicznych, powstałych na drodze ewolucji. Toohey twierdzi, że ,,nuda” jest systemem wczesnego ostrzegania, który natura zaprojektowała w celu ochrony przeciw złym i patologicznym sytuacjom, szkodzącym dobrostanowi psychicznemu. Nuda, kiedy się uaktywnia, trwa i nie jest likwidowana, może przerodzić się w doświadczenie nieskończonego wrażenia ograniczenia i egzystencjalnej pustki, zastoju i skrajnej melancholii. Stąd już blisko depresji i załamaniu psychicznemu. Warto zwrócić uwagę również na coś, co w "Historii nudy" Toohey zawarł odnośnie odczucia nudy przez zwierzęta, czego moglibyśmy nie brać pod uwagę, jak szerokie mogłoby to mieć reperkusje, szczególnie jeśli w swoich domach mamy jakieś zwierzęta. Nasze pupile często wykazują oznaki nudy, którą behawioryści zajmujący się zwierzętami nie wiedzą, czy nazwać nudą egzystencjalną czy ,,zwykłą nudą”. Autor publikacji wskazuje, że nawet ptaki, które trzymamy w tak elegancko wyglądających klatkach wykazują elementy ,,psychicznego wyparcia”. To niesamowite, że potrafią one tak wypierać swoje zachowanie wynikające z nudy wywołanej ograniczeniem wolności i samotnością. Znany jest przypadek udomowionego Kakadu, który z tego rodzaju ,,zwierzęcej nudy” oskubał sobie pierś z piór, co dawało groteskowy efekt. Jednakże ptak coś odczuwał, dawał sygnał, iż trwała w nim jakaś emocjonalna pustka bądź niezrozumiana przez istotę ludzką ta inna, zwierzęca nuda.

Peter Toohey zjawiskowo dobrze, naturalnie, w formie intelektualnej lektury dla każdego, przekazuje gronu czytelnikom dość wyczerpującą istotę fenomenu nudy. Potrafił on przelać na kanwę około 170 stronicowej pracy dziesiątki przykładów potwierdzających jawną egzystencję nudy, przybierającej różne stany, mającej różną formę: taką, która dotyka biologizm, a także i tą nawiedzającą stronę psychologiczną człowieka, a także zwierząt. Toohey, co istotne, udowadnia, i my powinniśmy to zaakceptować czy co najmniej się z tym pogodzić, że nuda jest po prostu interesująca: potrafi być obiektem dociekań i badań naukowych, tak intensywnych jak doświadczenia z zakresu fizyki eksperymentalnej, chemii czy neurobiologii. Po przeczytaniu "Historii nudy" nie wskazanym jest myśleć aż tyle o ,,jakiejś tam nudzie". Bądźmy naturalni!

Nauka jest emergentną właściwością życia, natomiast życie samo w sobie jest emergentną właściwością chemii. Nauka jest najważniejszą w historii cywilizacji gatunku ludzkiego zdobyczą, wręcz najważniejszym jej osiągnięciem. Gdyby nie nauka – głównie pasja jej towarzysząca, także rywalizacja między badaczami idealistami i odkrywcami oraz myśl i idea postępu; gdyby nie...

Zaczynam coraz bardziej złościć się na wydawnictwo Bellona, bo kusi swoimi tytułami czytelnika, a w gruncie rzeczy serwuje mu papkę i dużo stron nudy. Sama książka jest po prostu zbiorem ciekawostek przedstawionych przez autora, a nie zwartym opracowaniem tematu, jakiego można by się spodziewać w tego typu opracowaniach, do tego informacje są na serwowane w sposób chaotyczny.
Może zamiast hurtowo wydawać chwytliwe tytuły wydawnictwo Bellona pokusiłoby się o wypuszczenie mniejszej ich mniejszej ilości, ale o większej wartości merytorycznej.

Zaczynam coraz bardziej złościć się na wydawnictwo Bellona, bo kusi swoimi tytułami czytelnika, a w gruncie rzeczy serwuje mu papkę i dużo stron nudy. Sama książka jest po prostu zbiorem ciekawostek przedstawionych przez autora, a nie zwartym opracowaniem tematu, jakiego można by się spodziewać w tego typu opracowaniach, do tego informacje są na serwowane w sposób...

Nuda wciąż nie doczekała się godnego opracowania w języku polskim.
Nie spodziewałem się niczego wyjątkowego po pracy tym rozmiarze, tym niemniej jestem zawiedziony. Książka strukturalnie jest irytująca - zamiast chronologicznej narracji - chaotyczne przeskoki od Ewagiusza z Pontu do neuroscience, potem znów powrót do problemu nudy w starożytności..
Mam mieszane uczucia, bo jednak praca ta prezentuje kilka interesujących uwag (zwłaszcza dla kogoś kto ma "francuskie" zaplecze intelektualne - jest to typowe anglosaskie dzieło) ale to podgryzanie tematu z każdej strony, późniejsze wracanie do niego, nigdy bez dogłębnego zbadania zwyczajnie odstrasza.
Podnoszę ocenę do 6 za wskazówki bibliograficzne do późniejszych lektur.

Nuda wciąż nie doczekała się godnego opracowania w języku polskim.
Nie spodziewałem się niczego wyjątkowego po pracy tym rozmiarze, tym niemniej jestem zawiedziony. Książka strukturalnie jest irytująca - zamiast chronologicznej narracji - chaotyczne przeskoki od Ewagiusza z Pontu do neuroscience, potem znów powrót do problemu nudy w starożytności..
Mam mieszane uczucia, bo...

Czasami dopada człowieka. Albo lepiej – ludzie zapadają się w nią. Ma wiele imion i przybiera różne formy. Peter Toohey stworzył pozycję poświęconą „nudzie” i zaprasza czytelników w podróż po jej zakamarkach.

„Historia nudy” ukazuje różne podejścia do tego aspektu życia. Skupia się na postrzeganiu nudy w literaturze, malarstwie, fotografii i innych dziedzinach kultury. Analizuje m.in. nudę w kontekście krajobrazu (Pustynia Strzeleckiego) czy nudę architektury (zabudowa przemysłowego miasteczka).

Książka Tooheya to interesujący wywód od, z pozoru, wyjątkowo niemiłego i nużącego zjawiska. Nie powala szybkimi zwrotami akcji, czy dynamiką. To chwila refleksji nad aspektem życia, który pojawia się od czasu do czasu w naszej egzystencji.

Czasami dopada człowieka. Albo lepiej – ludzie zapadają się w nią. Ma wiele imion i przybiera różne formy. Peter Toohey stworzył pozycję poświęconą „nudzie” i zaprasza czytelników w podróż po jej zakamarkach.

„Historia nudy” ukazuje różne podejścia do tego aspektu życia. Skupia się na postrzeganiu nudy w literaturze, malarstwie, fotografii i innych dziedzinach kultury....

Nudna. Ostrzegam

Nudna. Ostrzegam

W zasadzie już samo słowo „nuda” odrzuca. Jako hasło marketingowe najwyraźniej też się nie sprawdza, bo jakoś nie mogę sobie przypomnieć żadnego sloganu z nudą (pomijając wszystkie wariacje spod znaku „Z nami nie będziesz się nudzić!”). Z tytułami książek też nie jest lepiej. Tym bardziej nie mogłam zignorować tytułu tak przewrotnego, jak „Historia nudy” – ktoś wreszcie odważył się przełamać schematy i sprawdzić, czy czytelnik jest gotów z czystej przekory zaryzykować znajomość z taką książką. Pomijając oczywisty fakt, że komuś chciało się pisać o nudzie.

Kimś, komu się chciało, jest Peter Toohey. Stworzył on swego rodzaju podsumowanie informacji o tej nieprzyjemnej emocji. Zaraz, emocji? Jak w ogóle można opisywać historię czegoś tak pierwotnego, jak emocje? Czy one w ogóle mają historię? Okazuje się, że nawet jeśli nie one same, to z pewnością badania nad nimi. I tak w „Historii nudy”, po zapoznaniu się z odpowiednimi pojęciami i rodzajami wyżej wymienionej, możemy wędrować z nudą przez wieki.

Autor nie skupił się na jednej dziedzinie, ale przedstawił swoisty miszmasz. Mamy wiec najnowsze badania psychologiczne i neurologiczne mniej lub bardziej związane z nudą, analizę dzieł literackich, które najwięcej miejsca jej poświęcają i odpowiednich obrazów, na których malarze postanowili uwiecznić nudzące się postacie. Toohey wnikliwie przygląda się wynikom badań, drobiazgowo analizuje emocje powieściowych postaci i dogłębnie wnika w aspekty malarskiej symboliki. Braku rozmachu nie można mu zarzucić, chociaż taka forma wprowadza jednak pewną dozę chaosu.

Peter Toohej pisze przystępnie, i czyta się go całkiem gładko, chociaż nie zawsze porywa (i nie bardzo wiem, czy winić za to jego warsztat, czy też tematykę). Z książki można wyłuskać sporo ciekawostek (mi najbardziej przypadły do gustu opisy badań psychologicznych),a maturzyści z pewnością zainteresują się analizami dzieł literackich, jeśli będą mieli odpowiedni temat. I właśnie tu dochodzimy do sedna: książkę polecam osobom zainteresowanym tematem. Tym, którzy poszukują losowego czytadła na lato, raczej nie przypadnie do gustu.

Recenzja opublikowana wcześniej na moim blogu: http://kronikaksiazkoholika.blogspot.com/

W zasadzie już samo słowo „nuda” odrzuca. Jako hasło marketingowe najwyraźniej też się nie sprawdza, bo jakoś nie mogę sobie przypomnieć żadnego sloganu z nudą (pomijając wszystkie wariacje spod znaku „Z nami nie będziesz się nudzić!”). Z tytułami książek też nie jest lepiej. Tym bardziej nie mogłam zignorować tytułu tak przewrotnego, jak „Historia nudy” – ktoś wreszcie...

Recenzja na blogu: http://bittersweet-review.blogspot.com/2012/02/peter-toohey-historia-nudy.html

Recenzja na blogu: http://bittersweet-review.blogspot.com/2012/02/peter-toohey-historia-nudy.html

http://adanbareth.blogspot.com/2012/02/historia-nudy-peter-toohey.html

http://adanbareth.blogspot.com/2012/02/historia-nudy-peter-toohey.html