Pisarstwo E.W. Wiesa jest (powinno być) znane szerszemu gronu osób interesujących się historią powszechną średniowiecza. Jego zajmujące biografie kilku kluczowych monarchów tej epoki znamionuje wszechstronność podejścia do czasów, w których przyszło żyć i panować władcom-bohaterom dzieł tego badacza. Praca poświęcona Fryderykowi II z rodu Hohenstauf utrzymana jest na wysokim poziomie zarówno pod względem faktograficznym, jak i formy, która, ze względu na bogactwo wydarzeń i rozpiętość geograficzną panowania Fryderyka II, nie była wcale prosta w konstrukcji. Autor na wstępie postawił czytelnikowi następujące pytanie - "Mesjasz czy Antychryst". Po zapoznaniu się z dziełem, z pewnością pierwsza opcja tej alternatywy nie wchodzi w rachubę. Jednak, czy w takim razie należy się zgodzić z E.W. Wiesem, że tylko wybór między tymi skrajnościami jest właściwie postawionym problemem? Czy życie i dzieło bohatera książki (przy oczywistym zaprzeczeniu, iż można go określić mianem choćby na odrobinę zbliżonym do "Mesjasza" i to bez jakichkolwiek konotacji religijnych) można w ogóle rozpatrywać z punktu widzenia takich pojęć? Wydaje mi się, że Fryderyka II, jak i wielu przed nim i po nim, nie warto wartościować w ten sposób. Nie chodzi mi tutaj o to, że należy iść drogą Leopolda Rankego i jego szkoły historycznej, jednak pytanie zadane na wstępie książki (będące niejako jej podtytułem) stawia sprawę w fałszywym świetle. Działania tego typu postaci, bardzo charakterystyczne dla mentalności epoki w której przyszło im żyć, należy raczej rozpatrywać w kontekście wartości jakie ówcześnie panowały, a nie tych, które panują w trakcie pisania ich biografii. Jest to prezentyzm w czystej postaci. E.W. Wies jest historykiem, który swe sympatie ukazuje w sposób czytelny i nie kryje się z emocjami. Można stwierdzić, iż dla jednych będzie to zaletą, dla innych zaś wadą lektury. Na pewno wskazane jest w tej materii pewne wyważenie.
Wielkim plusem książki jest bogaty materiał źródłowy, który ukazuje nam bardzo skomplikowaną treść relacji pomiędzy głównymi antagonistami tamtych czasów. Epoka zmagań o hegemonię w świecie pomiędzy cesarzem a papieżem, zapoczątkowana słynną Canossą, stanowi jeden z najciekawszych problemów średniowiecza. Brutalne metody jakie stosowały obie ze stron, zostały przez E.W. Wiesa znakomicie ukazane na tle zagmatwanych wydarzeń panowania Fryderyka II. Już tylko z tego powodu osoby zainteresowane tym zagadnieniem powinny sięgnąć do tej biografii. Znajdą tam bardzo dużo (często wielce pikantnych) wątków, które mogą spowodować, że zmienią swoje zapatrywanie na epokę historyczną, która często, aczkolwiek niesłusznie, postrzegana jest przez pryzmat przewagi sacrum nad profanum. Wielka polityka pociąga za sobą wiele ofiar, papież i cesarz nie przebierają w środkach dla urzeczywistnienia własnych, całkowicie doczesnych celów. Postępowanie cesarza wzbudza skojarzenia z późniejszym, wielkim myślicielem politycznym - Machiavellim. Działalność z kolei papieży, choć prowadzona pod przykrywką krzewienia wartości chrześcijańskich i obrony Ewangelii, wzbudza co najmniej niesmak poziomem swej hipokryzji i wiarołomstwa, lecz wpisuje się całkowicie w zasady gry politycznej stosowanej wcześniej i później przez Stolicę Apostolską.
Zachęcam miłośników historii do sięgnięcia po tę pracę. Można w niej znaleźć wiele niezmiernie interesujących przykładów potwierdzających powyższe słowa. Można także poszerzyć swe horyzonty historyczne. Zapewniam, iż treści książki całkowicie przewartościuje wyobrażenie o tamtej epoce (które można sobie wyrobić choćby z nazbyt pobieżnych lekcji w szkole).

Pisarstwo E.W. Wiesa jest (powinno być) znane szerszemu gronu osób interesujących się historią powszechną średniowiecza. Jego zajmujące biografie kilku kluczowych monarchów tej epoki znamionuje wszechstronność podejścia do czasów, w których przyszło żyć i panować władcom-bohaterom dzieł tego badacza. Praca poświęcona Fryderykowi II z rodu Hohenstauf utrzymana jest na...